Opinie George Lichtveld

OP 29 december 2020 hebben volwassen statenleden elkaar over en weer verwijten gemaakt nadat statenlid en academicus Moses een woordenspel had geinitieerd door op te merken dat er een ‘pekipoe’ in de Staten zit. De beschamende, infantiele woordentwist die daaruit volgde werd in ons parlement gevoerd tussen volwassen statenleden die elk van hen maandelijks een ontstellend hoog salaris opstrijken van meer dan twaalf duizend gulden opgebracht door de belastingbetaler.

Recentelijk hebben wij voor de tweede maal ook kunnen ervaren hoe heel bewust duurbetaalde parlementariers de aanstelling van een nieuw statenlid boycotten waarbij zij zichzelf inbeelden geraffineerde politiek te bedrijven niet beseffende dat zij bezig zijn om op een benepen manier de democratische functionaliteit en doelmatigheid van ons parlement om zeep te helpen enkel ter bevrediging van hun belachelijke kinderachtigheid. Het parlement is verworden tot kleuterdagverblijf waarin de gebruikte kleutertaal (want die idiote kwinkslagen omtrent “pekikoe” waarmee men op stupide manier elkaar trachtte af te troeven kan ik als niets anders beschouwen) exact reflecteert op welk onvolwassen en benepen niveau onze volksvertegenwoordigers funktioneren.

Onze Staten is verworden tot een wanstaltig gedrocht dat heel ver weg staat van het staatsrechtelijke eerbiedwaardige instituut van een volksvertegenwoordiging genesteld in de Trias-politica, ver weg van het concept van staatsrechtelijke machtenscheiding zo brilliant uitgewerkt door rechtsfilosoof Charles de Montesquieu.

Gebleken is dat het volstrekt weinig zin heeft om deze kortzichtige en onopgeleide querulaten op andere gedachten te trachten te brengen, want wanneer elk besef ontbreekt over de beginselen, het doel en de aard van het instituut waar men deel van uitmaakt, wordt dat hiaat naar willekeur ingevuld door de interpretatie die elk van die individuen daar zelf aan geeft, een interpretatie die, zoals nu ook weer blijkt, het resultaat is van een zeer beperkt denkraam dat absoluut ontoereikend is om als volksvertegenwoordiger te kunnen funktioneren.

Men kan niet anders dan tot de trieste conclusie komen dat de werking van staatkunde door deze parlementariers niet wordt begrepen en dat hun bevattingsvermogen daarover zelfs niet in de buurt komt van het niveau dat in feite vereist is om op korrekte manier om te kunnen gaan met parlementarisme.

Maar het probleem van staatsbestuurlijke onbekwaamheid ligt veel breder dan uitsluitend bij onze volksvertegenwoordiging, de kwaal is ook herkenbaar op gebied van de andere staatsmachten, dat van het bestuur (de uitvoerende macht) en dat van de rechterlijke macht (waarbij wat dat laatste betreft, ik enkel doel op het falend optreden door het Openbaar Ministerie).

Voor een deel is dit te wijten aan het feit dat de ambachtelijkheid van staatsmanagement gedurende de afgelopen 20 jaren wereldwijd aanmerkelijk moeilijker is geworden en dat onze politici en ambtenaren, vanwege het niet meegegroeide referentiekader, allang niet meer in staat zijn om het land te besturen. De moeilijkheidsgraad van staatsbestuur is aanmerkelijk hoger komen te liggen vanwege de ver-internationalisering van nationale rechtsstelsels wat op zijn beurt ook weer het gevolg is geweest van het wereldbreed ervaren trend tot globalisering.

Natiestaten hebben steeds meer de neiging om hun rechtsstelsels met elkaar te verbinden en te harmoniseren met als gevolg dat ook kleinschalige landen steeds meer moeten gaan voldoen aan normen en criteria die voor grotere landen weliswaar behapbaar zijn maar lang niet altijd door kleinere landen omvat kunnen worden wegens gebrek aan de juiste, vaak gespecialiseerde resources en adequate mankracht. De juridische verfijndheid die de grote landen van elkaar eisen in de omgang met elkaar en de daaruit voortvloeiende bestuurlijke processen en verplichtingen vergen aanpassingen die maar al te vaak te hoog gegrepen zijn voor het eilandelijke bestuurlijke vermogen.

Ons bestuurlijk falen heeft natuurlijk met meerdere facetten te maken, maar feit is dat parlementaire excessen zoals hierboven aangehaald naast de constatering dat regeringsbreed alle ministeries grote tekortkomingen vertonen in de uitvoering van hun bestuurlijke taken, reeds voldoende aantoont dat er een enorme discrepantie bestaat tussen wat het land enerzijds aan bestuurlijke capaciteit nodig heeft en anderzijds het zeer povere aanbod aan daarvoor geschikte politici.

Dat laatste heeft niets te maken met gebrek aan intelligentie, er is immers geen enkele reden om aan te nemen dat onze bevolking slimmer of dommer is dan welke andere bevolkingsgroep dan ook, de oorzaak ligt voornamelijk aan een gebrek aan kritische massa. Curacao is geen achtergesteld ontwikkelingsland maar een moderne mini-staat die over hetzelfde variëteit aan maatschappelijke functies beschikt als elk hoog ontwikkelde welvaartsstaat dan ook (luchthaven, zeehaven, banken, supermarkets, scholen, vakbonden, overheidsdiensten, advokatenkantoren, medische instellingen, verzekeringsmaatschappijen, ICT-bedrijven, sportscholen, enz.,enz.), wat maakt dat de beheersbaarheid van het totale maatschappelijke gebeuren normaliter reeds onder aanzienlijke druk staat omdat het veel kunst en vliegwerk vergt om met een relatief klein korps aan managers, experts en vaklieden dit maatschappelijke mechanisme gaande te houden.

Het wezen van een moderne ministaat stuit vaak op gebrek aan rentabiliteit, het rendabel maken van een kleine leefgemeenschap (daarmee bedoel ik het vermogen om voldoende op te leveren om de leefgemeenschap te kunnen bestendigen) dat vergt visie, kunde en het innovatief en creatief aanwenden van beperkt beschikbare resources, dit zijn noodzakelijke talenten die niet kunnen worden overgelaten aan bestuurlijke beunhazen.

In het geval van Curacao is het duidelijk dat onze politici de bestuurlijke moeilijkheidsgraad allang niet meer aan kunnen omdat zij ambachtelijk daarvoor niet zijn opgeleid alsmede omdat bij de meeste van hen het juiste referentiekader ontbreekt dat hun in staat zou moeten stellen om het bestuurlijke regime te bevatten, daar op eigenlijke manier mee om te gaan en om het bestuurlijke werkgebied te plaatsen binnen het kader van grotere (politieke) processen en structuren, zoals die van het Koninkrijk alsmede die van de internationale- en regionale geo-politiek.

Er wordt enorm gezeurd over autonomie en tegen Nederland aangehikt wanneer de heren vinden weer eens een keer aangetast te zijn in hun heilig recht op zelfbestuur. Dat gezeur houdt maar niet op, dit terwijl wereldwijd überhaupt souvereniteit, ooit het fundament van de natiestaat, een zeer relatief begrip is geworden, laat staan autonomie.

Realistisch staatsbesef slaat wereldwijd steeds meer over in de richting van interdependentie, van samenhang zoeken, verbindingen maken en overlegstructuren tot stand te brengen die gericht zijn op efficiëntie en doelmatigheid, voor idioot Trumpisme is steeds minder plaats.

De vervulling van taken op gebied van staatsmanagement vergt sowieso een enorm verantwoordelijkheidsgevoel en alles overstijgend zakelijk en objectief denkwerk gericht op het algemene welzijn van de burgers waarvoor men verantwoordelijk is. In de praktijk ervaart men eerder een ontstellend onvermogen bij onze politici om structurele problemen aan te pakken wat gepaard gaat met een zwaar accentverschuiving naar het triviale.

Onze politici houden zich voornamelijk bezig met kabouterachtig gestoei over platvloerse aangelegenheden vaak van een verbazendwekkend infantiel niveau. Duidelijk is gebleken dat de huidige machteloze coalitie hun vierjarig regeertermijn enkel heeft weten te overleven omdat de oppositiepartijen op een nog meer benepen wijze te werk zijn gegaan. Die volkomen idiote anti-democratische wegblijfstunt van de ‘ten toddlers’ waarmee zij zich overigens zelf in de vingers hebben gesneden, bewijst mijn standpunt.

In vorige ingezonden stukken heb ik voldoende enkele deficiënte gedragspatronen van bepaalde ministers aan de kaak gesteld, dat ga ik hier niet nog eens dunnetjes over doen, deze groep van bewindslieden vormt immers maar een beperkt onderdeel van het probleem van onze bestuurlijk onvermogen. De slagorde van onze bestuurlijke inhabiliteit is enorm breed hetgeen in feite de bron is van de verloedering in de behartiging van bestuurlijke taken. Het fenomeen is van een taaiheid, samenstelling en dispositie die niet makkelijk ten goede gekeerd kan worden omdat juist diegenen die met de bestuurlijke scepter zwaaien ook de oorzaak zijn van dat verval. Zij zullen hun eigen falen als bron van die chaos dan ook nimmer erkennen en dus ook niet geneigd zijn om daar iets aan te doen.

Zij die de wetgevende macht en de uitvoerende macht aansturen zijn de politici waar wij, de burgers van Curacao, jammer genoeg formeel gezien van afhankelijk zijn, de manier waarop zij omgaan met het bestuurlijk mechanisme en met de aan hun toegevallen staatsmacht bepaalt in hoge mate ons welzijn en ons levensgeluk, die enorme verantwoordelijkheid kan niet in handen liggen van beunhazen, politieke avonturiers, profiteurs en/of opportunisten, daar is ons menselijk belang te groot voor.

De taak van elk staatsmanagement behelst niets anders dan het zo breed en zo duurzaam mogelijk zorg dragen voor het geluk van haar burgers. De praktijk van jarenlang wanbestuur laat echter zien dat ons levensgeluk steeds meer op spel is komen te staan, hetgeen voornamelijk veroorzaakt wordt door bestuurlijke onmacht, door onkunde en/of door puur opportunisme. Onze democratie en onze rechtsstatelijkheid begint onderhand gevaar te lopen terwijl daarnaast, nog veel erger, zelfs gevreesd kan worden voor de aantasting van onze rechtsorde. Op dat laatste komt ik nog uitgebreid terug.

Het ziet er ook niet naar uit dat in die neerwaartse trend binnen afzienbare tijd verandering zal komen. Dat stemt nou niet bepaald tot geruststelling. Het is duidelijk dat onze kleine leefgemeenschap met een zeer beperkt bestand aan human capital, gewoon niet in staat is om voldoende geschikte kandidaten op te leveren om dit land gedegen te kunnen managen. Ook de groep van nieuwe kandidaten die zich hebben aangemeld voor deelname aan de komende verkiezingen, schept niet veel hoop, afgaande op de inhoud van hun politieke voornemens en hun uitgangspunten, is het allemaal ‘more of the same’.

De nagenoeg eenduidige partij-programma’s doen slaapverwekkend aan en zijn doorspekt van grijsgedraaide programma onderdelen, ik zie werkelijk niemand en ook geen visie-dokument boven het maaiveld uitsteken. Ook de goed bedoelde intenties van de politieke partij KUMUN om de staatsrechtelijke status van Curacao om te zetten naar die van een Nederlandse Gemeente zet geen zoden aan de dijk omdat ons probleem, zoals hierboven reeds is betoogd, de incapaciteit van onze bestuurders betreft en niet onze staatsrechtelijke structuur.

Met de huidige staatsrechtelijke positionering van ons land binnen het koninkrijk is op zich zelve genomen niets mis mee. Verandering van onze staatsrechtelijke status zonder de kern van het probleem aan te pakken zal weinig aan verbetering opleveren, met het huidige bestand aan kandidaten die zich voor het politieke podium aanmelden zal ook de nieuw beoogde staatsrechtelijke status van gemeente of provincie tot bestuurlijk prutswerk leiden.

Geen enkele partij stelt voorafgaandelijk zich de vraag af wat Curacao moet zijn, geen overstijgende visie op de echt grote uitdagingen die ons minilandje te wachten staan zoals klimaatverandering, migratie, geo-politieke positie in de regio, overlevingskansen in een sterk vercriminaliserende omgeving, visie op de post-covid periode en wat dat wel betekent voor small scale countries. Weinig van dat alles wordt aangeroerd, het is voornamelijk navelgestaar.

Verbijsterend is dat de enige politieke partij binnen het Koninkrijk die in haar partij-programma op een gedurfde manier de her-positionering van Curacao heeft bepleit, nu juist vreemd genoeg, de meest verkeerde en populistische politieke partij is van Nederland, namelijk Forum voor Democratie (FvD) van partijleider/oprichter Thierry Baudet. De FvD stelt in haar programma de historische banden met de overzeese gebiedsdelen te willen behouden, de Antillen moet een handelshub gaan vormen tussen Nederland en Midden- en Zuid Amerika alsmede uitgroeien tot het Florida van Nederland.

Deze overstijgende visie komt niet uit de koker van de brave, goed bedoelende confessionele Nederlandse politieke partijen en eveneens niet uit die van de lokale partijen, maar komt uit de hoek van een partij die anderzijds zoveel afstotelijke denkbeelden er op na houdt. Hiermee bouwt de FvD wel consistent voort op het gedachtegoed van de uiterst visionaire handelskoning Willem I die toentertijd (1815-1830) voor Curacao een cruciale rol zag weggelegd als het eiland dat de twee gebiedsdelen van Groot-Nederland (gedomineerd door deze koning) met dat van Groot-Colombia (gedomineerd door Simon Bolivar) zou moeten verbinden. Het hub-idee stamt dus al vanaf die tijd. Toch heel bijzonder dat uitgerekend de FvD als enige politieke partij deze visie weer heeft opgepakt. Het kan soms uit een vreemde hoek komen, maar uiteindelijk wint de dominante Nederlandse handelsgeest het altijd van andere dwangmatigheden, dus ook van xenophobie.

Hoe dan ook, verwacht kan worden dat ook na de verkiezingen het bestuurlijke gepeuter voort zal blijven gaan, de nieuwe spelers op het politieke platvorm zullen qua aard en (politiek) gedrag niet veel verschillen met de huidige, wij kunnen hooguit wat accent-verschuivingen verwachten in beleidvoering al naar gelang hoe de nieuwe coalitie eruit zal komen te zien.

Maar alleen maar naargeestig concluderen dat onze eilandstaat dus uitzichtloos in handen ligt van onbekwame politici is echter te kort door de bocht. Zo eenvoudig zit de situatie ook weer niet in elkaar. Afgezien van het feit dat wij genesteld zijn in het grotere staatsverband van het alles waarborgende Koninkrijk, speelt ook de daadwerkelijke machtsstructuur waarop Curacao feitelijk berust, een grote rol in onze maatschappelijke overlevingskansen.

Immers, het werkelijke business-model waar onze eilandstaat reeds lang op vaart, is er een die bestaat uit: (1) een formele rechtsorde met een daarop gegrondvestigde staatsrechtelijke infrastruktuur, maar welke rechtsorde in werkelijkheid wordt aangestuurd door (2) een achterliggend conglomeraat van feitelijke machthebbers uit de burgergemeenschap.

Laten wij die onzichtbare samenklontering van invloedrijke individuen en instituten gemakshalve even onze Curacaose ‘Deep State’ noemen. Het business-model komt, grof gezegd, in feite er op neer dat de formele staatsrechtelijke structuur alsmede de inrichting en bemanning daarvan weliswaar het gezicht vertegenwoordigen van onze rechtsorde, maar dat de wijze waarop invulling wordt gegeven aan de werking van het staatsmechanisme in hoge mate beinvloed wordt (of zelfs deels wordt bepaald) door een krachtenveld (de Deep State) dat buiten het bestuurlijke regime aan de touwtjes trekt.

Deze beïnvloeding door een machtige en invloedrijke buitenwacht gebeurd buiten het proces van staatsrechtelijke volksvertegenwoordiging en staat dus op gespannen voet met onze democratie. Dat kan men erg of zelfs ontoelaatbaar vinden, de vraag is echter of de legitimiteit van ons democratisch bestel ook niet reeds al voor lange tijd wordt aangetast nu het volk wordt vertegenwoordigd door volstrekt incapabele statenleden die met de aan hun parlementaire macht nauwelijks weten om te gaan en daardoor die macht ook voornamelijk aanwenden ter bevrediging van hun primitieve scoringsdrang in plaats van het in te zetten voor het belang van de burgers.

Wat tast de legitimiteit van onze democratie meer aan, aansturing door volstrekt onbekwame politici of aansturing van buiten af? Hoe dan ook, in de opzet van ons business-model vormen de politici het gezicht van het landsbestuur, zijn zij de personen die feitelijk het politieke front bezetten en de staatsrechtelijke posities innemen, maar in alles wat de Deep State als belangrijk ervaart zal van hen absolute medewerking worden verwacht.

De Deep State is dus medebewindvoerder in ons land. Let wel, de Deep State is geen duistere of sinistere geheime organisatie maar bestaat uit een (niet altijd geordende of coördinerende) groep van influencers voornamelijk afkomstig uit maatschappelijke bovenlagen of behorende tot bepaalde etnische ‘tribes’, die vanwege hun uitzonderlijke maatschappelijke positie en/of financieel vermogen gezag afdwingen van de politici en (top)ambtenaren en dus in staat zijn om door hun overwicht hun standpunten bewerkstelligd te krijgen.

De invloed die deze influencers uitoefenen is meestal gericht op het eigen belang of op het belang van de groep van herkomst, maar zij zetten hun machtsmiddelen ook vaak in om hun standpunten over het algemene maatschappelijk gebeuren gerealiseerd te krijgen, hetgeen maakt dat zij in hoge mate het politieke landsbeleid mede bepalen vooral op die gebieden die hun belang raakt.

De machtsmiddelen waarvan zij zich bedienen kunnen varieren van aanvaardbaar lobbyen, het voorkauwen van bestuurlijke processen, het aanreiken van concept-regulering, tot aan strafbare corruptie zoals o.a. omkoping. De Deep State is niet geordend in een vaststaande hierarchie, het gaat om een complex van personen, instellingen en instituten die al dan niet in gemeenschap met elkaar wel hetzelfde doel nastreven namelijk de aansturing en beïnvloeding van het landsbestuur.

Wel kan genoegzaam worden aangenomen dat de machtigste exponenten uit de Deep State voortkomen uit de financiële sector en dat, zoals te verwachten valt, het waarborgen van hun financieel belang prioriteit nummer een is. Voor zover mogelijk geschiedt het contact tussen Deepstaters en politici rechtstreeks, maar daar waar strategieën een andere aanpak vereisen grijpt deze elitaire groep terug op een van de meest effectieve machtsmiddelen waar de Deep State zich van bedient namelijk het inzetten van wat ik hun ‘huurlingen’ noem, the hired guns, dit zijn de financiele- en juridische adviseurs, gemasseerde top-ambtenaren, accountants en lobbyisten, de eeuwige gezichten die zich hiervoor lenen en uiteraard voor hun inzet ruim worden betaald.

Het is in dit schimmige overgangsgebied gelegen tussen de Deep State en het formele landsbestuur in, waar het overheidsinstituut zijn concrete taak-invulling aangereikt krijgt, hier worden de contacten gelegd, hier worden de deals gemaakt, wordt al dan niet met druk sturing gegeven, vindt omkoping plaats en worden de tactieken uitgestippeld. De bestuurlijke formaliteiten die gaande het beïnvloedingsproces of daarna in acht moeten worden genomen om legaliteit te verschaffen aan het bereikte eind-resultaat zijn dus voornamelijk cosmetisch van aard, het dekt legaal af wat tussen partijen (overheid en Deep State) is bekokstoofd.

Dit business model (Deep State bepaalt, stuurt aan, formeel landsbestuur verschaft rechtsorde en legaliteit) zal ook na de verkiezingen blijven voortbestaan. De nieuwe poppetjes die opdoemen (al dan niet ook nu weer zelf gesponsored door de Deep State) zullen ook wederom door het conglomeraat worden aangestuurd. De Deep State zal ook deze nieuwe lichting van politici voldoende speelruimte geven om zich bezig te houden met allerlei trivialiteiten. De Deep State juicht trivialiteit immers toe, heeft absoluut geen moeite met dat simpele gedonderjaag over al hetgeen in hun ogen onbenullig is, hou die lui in de Staten en in de Regering alsjeblieft bezig met onbeduidende stoeipartijen, laat ze maar Pekipoe-en zolang ze maar niet aan ons belang komen.

Zo zal het de Deep State een rotzorg zijn welke standpunten ingenomen worden inzake gender-kwesties, of over het al dan niet doorgaan van het karnaval, noch zal zij zich bemoeien met een discussie over een verbod op de invoer van auto’s met stuur aan de rechterkant. Couldn’t care less.

Die eeuwige discussie over de autonomie vindt de Deep State waarschijnlijk best wel aandoenlijk, ik kan mij voorstellen dat zij het tumult daarover best wel gaande willen houden al was het maar om die idiote zinsbegoogeling rond de autonomie-strijd tegen Nederland in stand te houden, al dat gedoe daaromheen verschaft de politici immers een dankbare uitlaatklep, regelmatig schoppen tegen Nederland heeft zijn therapeutische functie en het houdt daarnaast het moederland scherp. Aan al die trivialiteiten mogen onze politici zich over geven, daarop mogen zij zich helemaal uitleven, de Deep State komt enkel echt in het geweer wanneer het zaken betreft die hun raken. Daarover wat meer verder in dit stuk.

Allereerst moeten wij ons de vraag stellen of uitbanning of limitering van de macht van de Deep State wenselijk is, zouden wij dat uberhaupt moeten willen. De behartiging van staatsmacht kan immers hoe men het draait of keert, niet aan onbevoegden worden over gelaten, zo zou men kunnen redeneren. Elk politiek stelsel probeert echter evenwicht te vinden tussen twee criteria: efficiëntie en legitimiteit. Efficientie betreft de vraag hoe snel een overheid oplossingen kan vinden voor haar problemen terwijl legitimiteit over de vraag gaat hoezeer de burgers zich kunnen vinden in de oplossingen. Efficientie gaat over daadkracht, legitimiteit over draagvlak.

Het lijkt erop of ons business-model beide facetten tracht te gerieven. De kant die kiest voor efficiëntie (en dus voor daadkracht) blijft grote voordelen zien in de sluikse ondersteuning door de Deep State want in hun opvatting zal zonder die ondersteuning en aansturing de staat het niet redden. Reeds heb ik naar voren gebracht dat het hedendaagse bestand aan politici, omwege hun onkunde en hun ongeschikt referentiekader, niet in staat is om een ingewikkelde ministaat als Curacao te besturen.

Echter doordat de Deep State via hun netwerk aansturing verricht vindt er toch een mate van professionele input plaats die, weliswaar op de eerste plaats het eigen belang van de Deep State dient, maar daarnaast toch ook wel richtinggevend kan zijn op een schip dat anders volledig stuurloos zou zijn geweest. Het is een schrikbeeld wanneer men bedenkt dat het lot van dit land volledig en uitsluitend in handen zou liggen van deze onbekwame politici, dat is nog altijd beduidend erger dan om gemanipuleerd te worden door de Deep State en hun eeuwige huurlingen want, hoe dan ook, beschikken die jongens van de buitenwacht vaak wel over het noodzakelijke refentiekader en het vereiste denkvermogen, welke eigenschappen hun in staat stellen om, zelfs met inachtneming van de opdrachten verstrekt door hun Deep State-broodheren, toch in hun beinvloeding en advisering ook rekening te houden met het landsbelang.

De betreffende groep van financiele- en juridische experts die zich als huurling er voor lenen om opportunistische doelstellingen voor hun broodheer te bewerkstelligen zijn niet dom, zijn vaak vakbekwaam, beschikken over savoir-faire en wereldkennis en weten dus resultaten te verwezenlijken die anders door de slampamperige politici nooit tot stand zouden zijn gekomen. Meer daadkracht dus.

Daarnaast neemt de Deep State door middel van haar aanwezigheid en haar bemoeienissen met het staatsbeleid een maatschappelijke plaats in die anders onbezet, een gevaarlijk machtsvacuüm zou scheppen, gevaarlijk omdat die leemte alsdan open staat voor invulling door echt zeer verkeerde groepen zoals door de drugsmafia. Die dreiging vanuit een erg vercriminaliserende Latijns-Amerikaanse omgeving is zeer reëel want thans kan men reeds bij politici een zeer zwakke en onnozele opstelling waarnemen ten opzichte van dit dreigend gevaar.

Niet alleen heerst er onder de politici totaal geen aandacht voor onze kwetsbaarheid ten opzichte van de transnationale georganiseerde misdaad, maar zien zij ook niet de eerste symptomen zich manifesteren van onze toekomelijkheid aan de Venezolaanse criminele entourage. Zo zijn er twee ex-minister-presidenten die tot op de dag van vandaag voorvechter zijn van het weer in de hand nemen van PDVSA als operator voor onze raffinaderij, wetende dat PDVSA/Camimpeg een puinhoop heeft gemaakt van de lokale Venezolaanse olie-industrie en vanaf die tijd ook voornamelijk gefunctioneerd heeft als een van de grootste witwas-machines voor de drugcartel.

Waarom deze ex-minister-presidenten het PDVSA-witwas-mechanisme vanuit Curacao zouden willen blijven faciliteren is mij een raadsel. In ieder geval kunnen deze ex-bewindvoerders niet volhouden niet op de hoogte te zijn van PDVSA’s criminele praktijken daar reeds in 2015 de Amerikaanse Financial Crimes Enforcement Netwerk (FinCEN) erop heeft gewezen dat een bank in Andorra die fungeerde als witwasbank voor de Venezolaanse-, Chinese- en Russiche criminelen, voor maar liefst 2 miljard dollar gelden afkomstig van PDVSA had witgewassen.

In onze volksvertegenwoordiging zit verder nog minstens een vervente Chavista, het gaat om Nederland-hater en ras-sjoemelaar Charles Cooper die openlijk opkomt voor het narco-regime van Maduro. De derde man op de kandidatenlijst van de politieke partij KtdNT, de heer Carlos Monk, tevens hardgrondige Nederland-hater, steekt ook niet onder stoelen en banken dat hij een grote fan is van de FARC, de inmiddels opgeheven Colombiaanse guerilla-bende die van Chavez alle vrijheid kreeg om gebruik te maken van het Venezolaanse territoir voor hun criminele activiteiten waaronder kidnapping en drugshandel. Ook ex-minister van Economische Zaken en vakbondsleider Errol Cova is een vervent Chavista en kruiperige Maduro-bewonderaar en zou het liefst ook PDVSA terug willen zien op Curacao als de operator van onze raffinaderij.

Zeer opmerkelijk is het geval waarbij Maduro’s regering uitgerekend de van Curacao afkomstige Rutsel Martha, ex-minister van Justitie (mind you!) tevens werkzaam geweest zijnde bij Interpol (!), heeft ingehuurd om een zijner voornaamste fixers te voorzien van juridische bijstand. Het gaat om de heer Alex Saab, die thans op de Kaap Verdische Eilanden gedetineerd is en in afwachting verkeert van zijn uitlevering aan de USA. Martha is door Maduro ingehuurd om de uitlevering te voorkomen. Waar komt deze innige relatie tussen Maduro en Martha vandaan, welk netwerk is hier bewandeld, waar ligt het verband en waarom zit Martha op schoot van die narco-dictator? Wat speelt er zich nog meer lugubers af achter de gordijnen? Martha staat in ieder geval ook bekend als een Nederland-hater en is een zelfgenoegzame narcist en ras-querulant die nauw geallieerd is aan twee lokale politieke partijen de PNP en MFK. Gedreven door zijn grootheidswaan heeft Martha tot op de dag van vandaag een rekening te vereffenen met Nederland, dit omdat hij zich altijd door Den Haag verongelijkt heeft gewaand. Hij grijpt dan ook elke kans aan waarin hij Nederland een hak kan zetten, desnoods door de zijde te kiezen van een nacro-dictator. Martha’s gram tegen Nederland komt Maduro heel goed gelegen uit en hij zal daar ongetwijfeld dankbaar gebruik van maken. Martha vertegenwoordigt voor ons land dus een veiligheidsrisico.

Dit zijn allemaal signalen die uitwijzen dat de lijntjes tussen enkele (ex)politici van ons land en het narco-regime van Maduro korter zijn dan wij denken en ook inniger van aard zijn. Deze signalen wijzen er dus op dat de infiltratie-dreiging door het Venezolaanse narco-regime op ons bestuurlijk apparaat beslist niet zomaar als een wild sprookje kan worden weggezet. Maar ook met dit soort van dreigingsbeelden houden de Pekipoeders zich niet bezig, dat staat zo ontzettend ver van hun bed.

De Deep State heeft dus wel een funktie , naast behartiging van het eigen belang tracht het ook bestuurlijke leeghoofdigheid te compenseren, vult hiaten in, bepaalt richting, waakt enigszins en adviseert op al die gebieden die door onze onbekwame politici niet kunnen worden behapt.

Dan de keerzijde van de Deep State. Loopt door het gedogen van de Deep State als medebewindvoerder van ons land, de legitimiteit van onze democratie gevaar? In hoeverre verdient de Deep State maatschappelijk draagvlak? Het is uiteraard reëel om er van uit te gaan dat de Deep State haar greep op de formele overheidsstruktuur voornamelijk aanwendt ten eigen bate. Zoals hierboven reeds aangeduid, bestaat de toplaag van de Deep State uit exponenten uit de financiele sector. Ook dat is begrijpelijk want het is algemeen bekend dat de financiële dienstverlening een van de voornaamste-, zoniet DE voornaamste pijler is waar onze economie op stoelt. Inschattingen daarover verschillen enorm omdat de werkelijke omvang van onze financiele en fiscale dienstverlening voor een groot gedeelte in nevelen is gehuld dit mede door gebrek aan adequaat overheidstoezicht.

Gebrek aan transparantie heeft natuurlijk deels ook te maken met de aard van de aangeboden financiële- en fiscale producten die immers juist op maat ontworpen zijn om vermogens te verhullen en geldstromen verborgen te houden, the art of secrecy, de sector verdient schatten aan het op de markt offreren van haar meest waardevolle handelsprodukt: de heimelijkheid.

En Curacao is daar verdomd goed in. Binnen de circa 15 E-zones die er op Curacao bestaan wordt jaarlijks sedert 1997 vele (vermoedelijk inmiddels honderden) miljarden euro’s omgezet. De vennootschapsstructuren (vaak e-Nv,s met daarboven een SPF royalty structuur) die hiervoor worden opgezet, worden doorgaans bestuurd door een aantal trustkantoren. Daarbij blijft de UBO (Ultimate Beneficiary Owner) vrijwel altijd buiten het zicht. Dit gebeurd inmiddels al meer dan 20 jaar zonder een noemenswaardige vorm van toezicht. De verholen (of ondergrondse-) geldstromen lopen voornamelijk richting USA en richting Europa.

Nederland is tevens het grootste belastingparadijs voor de Amerikanen en wordt tot op heden door Tax Justice Network beschouwd als een der grootste belastingparadijzen (Amigoe-editie 9 maart 2021). Lees ook het recent uitgekomen rapport ‘Latin America Organized Crime Study for the Kingdom of the Netherlands’ van Insight Crime.

Dit alles is mede het gevolg van het ontwikkelen van een Nederlands-Antilliaanse trustsector binnen het Koninkrijk. Uit onderzoek van SEO (Rapport stichting SEO in opdracht van Holland Center juni 2013) samen met DNB en het Ministerie van Financien blijkt dat de Nederlands-Antilliaanse trustsector naar schatting 3 miljard tot 3,4 miljard euro per jaar bijdraagt aan de Nederlandse economie. Maar nog veel belangrijker is de constatering dat deze sector voor Nederland een invloedrijke handelspositie in de wereld heeft weten te creëren: 10% van de wereldhandel (tussen de 4000 en 5000 miljard euro per jaar) vindt via uitgekiende vennootschapsstructuren binnen trustkantoren en vervolgens via banken, haar weg de wereld in.

Die enorme geldstroom vloeit deels via op Curaçao gevestigde trustkantoren en vindt via talloze brievenbusmaatschappijen hun weg naar buitenlandse bestemmingen. Het belang van de sector om de verborgen geldstromen via Curacao te laten voortbestaan is enorm, het gaat om bedragen die onze hele landsbegroting op kleingeld doen lijken. De omgang met- en het beheer van deze mega geldstromen vergt operationele top-expertise gebaseerd op tailor-made financieel/fiscale-, logistieke- en legislatieve infrastructuren die naadloos doorgeleiden naar Nederlandse banken, brievenbusmaatschappijen en Amerikaanse hedgefunds, een totale opzet die gegroeid en vervolmaakt is geworden dankzij de innovatieve creativiteit van de bedenkers in combinatie met een overheid die meer dan 20 jaar consistent heeft weg gekeken.

Men komt niet zomaar aan top van de lijst van landen die meester zijn in het ontwijken van belastingen, dat vergt jaren van uitknobbelen van uitgekookte fiscale construkties, van lobbyen, networking, marketing en innovatie, een enorme investering die Curacao wereldwijd als een der belangrijkste financiële sluizen op de kaart heeft weten te zetten. De achterliggende belangen om het systeem in stand te houden zijn dus enorm. Geen wonder dus dat top-exponenten uit de financiële sector in ons land de toon aangeven en baat hebben bij een volgzame en kneedbare frontlinie van politici die legaliteit verschaffen aan al wat nodig is om de business in stand te houden.

Maar laten we wel wezen, in het verdienen aan het alternatief routeren van geldstromen schuilt op zichzelve niets verkeerd. Dat geldstromen met daaraan verbonden omleidings- of verplaatsingsmechanismen plaatsvinden via Curacao kan een aanvaardbaar verdien-model zijn mits dat uiteraard op legale wijze gebeurt. Twee bezwaren vragen echter om aandacht.

Wat als eerste opvalt is dat van de enorme omzetten die de financiele- en fiscale dienstverleners hebben weten te bewerkstelligen, er bar weinig ten goede is gekomen van ‘slands kas en dus van de Curacaose gemeenschap. Voor zover Curacao, in het verlengde van Nederland, ook als een belastingparadijs naam heeft gemaakt, heeft die toch wel besmette status onze land en haar burgers weinig financieel voordeel gebracht. Dat is wel iets dat wij de Deep State zeer kwalijk mogen nemen.

Een tweede bezwaar geldt het feit dat goed lopende geldstromen altijd ook verkeerd geld aantrekken. Wat voor de bovenwereld aan logistieke structuren goed is komt vaak ook goed uit voor de onderwereld. Het vermoeden bestaat dat de Nederlandse onderwereld eilanden zoals Aruba en Curacao gebruikt als logistieke hub voor drugvervoer naar Nederland en België en als witwascentrum voor geldstromen naar Nederland en de rest van de wereld, dit alles grotendeels t.b.v. de Italiaanse mafia.

De openingszin van de Introduction van het recente rapport getiteld “LatinAmerica Organized Crime study for the Kingdom of the Netherlands” opgesteld door Insight Crime vermeldt letterlijk, quote:

“There is abundant evidence of the influence and corrosive presence of transnational organized crime (TOC) linked to Latin America and the Caribbean within the Kingdom of the Netherlands.”

Het witwassen gebeurt voor een aanmerkelijk deel binnen de Antilliaanse truststruktuur (Aruba, St. Maarten en Curacao) via een underground banking systeem. Dit systeem bestaat uit een geheim netwerk van (vermoedelijk) enkele duizenden wereldwijd verspreide online casino’s, sportgaming en pokerwebsites, die elk op hun beurt weer gebruikmaken van enkele honderden on- en offshore banken en paymentservices voor geldtransacties.

In het rapport van dr. J. van der Knoop gedateerd 2 april 2017 met als titel “Risico’s van witwassen en terrorismefinanciering in de kansspelsector” wordt op de problematiek ingegaan. Daarin wordt onder meer gesteld dat de omvang van witwasmogelijkheden in de online-gambling sector zeer groot is. Op pagina 35 kunnen we lezen, quote:

“Al met al zijn de mogelijkheden van witwassen via online gambling zeer groot. Aan alle randvoorwaarden om veilig geld wit te wassen is voldaan, er kan met veel geld worden gespeeld, het proces geschiedt in het verborgene, toezicht of controle is vrijwel niet mogelijk en de betaalketen compliceert vrij snel waardoor het onmogelijk wordt de ware aard van de transacties te achterhalen.”

De methoden van witwassen die in de online gaming sector het meest gebruikelijk zijn betreffen het fingeren van speelwinst en het gebruik maken van de transactiemogelijkheden ter versluiering van de herkomst van het geld. Wereldwijd opereren er duizenden online casino’s op basis van een illegale sublicentie vanuit Curacao verstrekt door een van het beperkte aantal master-licentiehouders aan wie het land een vergunning heeft verleend voor het ‘exploiteren van hazardspelen op de internationale markt door middel van servicelijndiensten’.

Die duizenden sublicenties zijn allemaal illegaal omdat onze Landsverordening buitengaatse hazardspelen (PB 1993 no. 63) sub-licensering verbiedt. De masterlicentiehouders houden ook geen toezicht op de sub-licenties houders zodat er geen enkel zicht bestaat op wat deze online-casino’s uitspoken. Ook kan onze Gaming Control Board op al sub-licentiehouders geen controle uitoefenen omdat dit toezichthoudend orgaan soieso niet over informatie beschikt betreffende het bestand van sub-licentiehouders die elk van de master-licentiehouders er op na houdt.

Hoe dan ook, is er reden om aan te nemen dat dit online-gambling netwerk als een belangrijk onderdeel van de Curacaose underground banking structuur kan worden beschouwd. Gek genoeg heeft er tot op heden nog nooit een Nationale Risico Analyse (NRA) plaatsgevonden om de kwetsbaarheid voor witwassen en terrorismefinanciering van Curacao in kaart te brengen. Dat is wel gebeurd voor Nederland en andere Europese landen. Een dergelijke NRA is voor Curacao heel hard nodig indien wij de laatste bevindingen uit het hierboven reeds genoemde recente rapport van Insight Crime mogen geloven. Daarin kunnen wij onder andere lezen dat, quote blz.39:

“The Free trade Zones in Curacao and Aruba should also be of concern as they lie within the Kingdom territory. Here, Dutch investigators have detected schemes to move and launder “dirty money” that bridge Latin American and the Netherlands.”

Dit is een nette manier om te stellen dat onderzoekers hebben vastgesteld dat vanuit Aruba en Curaçao geld wordt witgewassen t.b.v. de drugcartels van Latijns Amerika. Op blz. 42 van hetzelfde rapport kunnen wij tevens lezen dat, quote:

“The crisis in Venezuela has deepened the ties between the state and organized crime, turning this troubled Andean nation into one of the region’s most important cocaine hubs. With little sign of the Maduro administration relinquishing power – and little sign of an economic recovery- this trend is set to continue.”

Deze observatie houdt in dat voorlopig geen verandering kan worden verwacht in het vanuit Venezuela opdoemende dreigingsbeeld. Ook het rapport met als titel “Dreigingsbeeld statelijke actoren” dat recent is opgesteld door de AIVD, de MIVD en NCTV bevestigt dat dreigingsbeeld en wijst op de zeer verontrustende ontwikkeling dat er sprake is van een vervlechting van de georganiseerde misdaad en strijdkrachten bij illegale handel in drugs, goud en wapens en dat Venezuela een destabiliserende werking op de regio zal blijven uitoefenen.

De keerzijde van onze Deep State omvat dus het reële gevaar dat juist de heimelijke aard van onze financiële producten die zo door de sector wordt gekoesterd als zijnde onze grootste troef in ons verdienmodel, juist precies ook datgene is dat ook de onderwereld aantrekt, een ongelukkige maar begrijpelijke omstandigheid die afgaande op de voormelde rapporten, een ongekend gevaarlijke dreiging voor ons kan betekenen. Ongewild en onbedoeld (dat hoop ik althans) verschaffen wij de oprukkende vercriminalisering van Latijns-Amerika een stuk financiële infrastructuur waarlangs zij hun inkomsten witgewassen kunnen krijgen en waardoor wij dan ook meegesleurd worden in de bankierswereld van de drugcartels.

Het is mij niet bekend hoe de Deep State denkt deze ontwikkeling te moeten aanpakken want veel van het maatschappelijke draagvlak dat onze Deep State ambieert zou wat mij betreft afhankelijk moeten zijn van de mate waarin de Deep State het meeliften op onze financiële structuur door de drugsmafia en andere criminelen kan voorkomen. Curacao is te klein en te kwetsbaar om zich te kunnen weren en is in geen enkel opzicht opgewassen tegen het overweldigende gevaar van de machtige drugkartels.

Onze Deep State moet zich dan ook afvragen of het draagvlak dat zij zoekt voor haar financiële producten, wel opweegt tegen het gevaar dat het eiland en haar burgers lopen indien bij het verschaffen van onze financiële- en fiscale dienstverlening er geen waarborgen kunnen worden ingebouwd tegen misbruik/meeliften door de georganiseerde misdaad. Mocht dat laatste niet mogelijk zijn dan zal de Deep State sterk moeten overwegen om haar bakens te verzetten door inlevering van haar signatuur van heimelijkheid en alsdan zal moeten pogen om haar financiële- en fiscale dienstverlening voort te zetten met inachtneming van de wereldtrend naar meer transparantie.

Het valt in ieder geval te betreuren dat deze problematiek die van zo eminent belang is voor Curacao, naast ook andere cruciale uitdagingen, volledig voorbij gaat aan onze Pekipoe-politici. Geen van hen, inclusief de nieuwkomers van VISHON, hebben in hun verkiezingsprogramma noemenswaardige aandacht besteed aan de noodzaak voor het (her-) positioneren van Curacao en haar verdienmodellen in het Caribisch gebied en in Latijns-Amerika.

Dit terwijl een visie op Curacao, een visie over wat Curacao qua natie-aard zou moeten behelzen en wat men vindt dat ons eiland zou moeten betekenen voor haar directe omgeving in het Caribisch gebied en Latijns-Amerika, toch wel het meest belangrijke uitgangspunt is om een politieke positie op te baseren. Hoe komt het dat geen partij zich daarmee inlaat, hoe speelt men het klaar om beleidslijnen over o.a. onderwijs, infrastructuur en economie te etaleren terwijl de basis waarop dat beleid gestoeld zou moeten zijn niet nader wordt aangeduid? Maar goed, over de incapaciteit van onze politici heb ik het reeds ruimschoots gehad.

Terugkomende op de rol van onze Deep State wilde ik tot slot het volgende nog opmerken. Reeds heb ik aangegeven dat ons meest waardevolle handelsproduct betreft het aanbieden van heimelijkheid en dat die geaardheid behalve de bovenwereld, ook de onderwereld aan trekt. Daar moeten wij van af zien te komen indien wij dit land uit handen van de drugkartels willen houden. Dat betekent dat wij samen met de Deep State moeten gaan nadenken over nieuwe financiele- en logistieke concepten en nieuwe handels-initiatieven die minder aantrekkingskracht op de transnationale georganiseerde criminaliteit uitoefenen.

Tijden veranderen en gelukkig wordt wereldwijd er steeds meer getornd aan de heimelijkheid in geldstromen en in geldtransacties, Curacao doet er goed aan om met die trend mee te gaan ook al staat er voor de Deep State en haar wereldwijde klantenkring veel op het spel.

Hoe moet het nu verder met Curacao, de Deep State en onze politici? In mijn visie zal het in ieder geval niet erg veel uitmaken welke partij de verkiezingen zal winnen noch hoe de nieuwe coalitie zal worden samengesteld. Er bestaat geen reden om aan te nemen dat de nieuwkomers zich heel anders zullen gaan gedragen dan de huidige politici, het zal grotendeels op hetzelfde neerkomen. Ook de Deep State zal zich niet heel anders opstellen en zich waarschijnlijk toch blijven concentreren op het vinden van mogelijkheden om de heimelijkheid in hun produkten op andere manieren te waarborgen. Het crypto-muntenstelsel zal daarbij zeker op de verhullings-mogelijkheden die het biedt, nader onderzocht worden.

Het business-model van een ministaatje met een cosmetisch bestuur aangestuurd door een buitenwacht zal ook blijven voortbestaan, hooguit vinden er wat verschuivingen plaats in het bestand van de spelers. En wat de via Curacao gerouteerde geldstromen betreft die al zoveel jaren en zo grondig door de Deep State worden georkestreerd, ook die zullen in wat voor aangepaste vorm dan ook, hun doorgang blijven vinden alsmede ook de online gambling dienstverlening.

Op zich zelve genomen hoeft dat laatste niet bezwaarlijk te zijn mits voldaan wordt aan een aantal stringente voorwaarden t.w.: (1) dat er volledige transparantie komt in de geldstromen, geen heimelijkheid meer, (2) gokverslaafden en minderjarigen worden beschermd tegen het (on-line)gokken, (3) de landsoverheid beduidend meer belasting-inkomsten kan verwerven uit via Curacao gerouteerde geldstromen en uit de omzetten van online-gambling en (4) er een gedegen regulering en toezicht komt op het concept van de buitengaatse kansspelen. Met die criteria in plaats mag wat mij betreft de Deep State haar gang gaan.

Tot slot hoop ik dat, ondanks de in mij heersende twijfels over de kundigheid van de huidige politici, eens het licht bij hen zal doorbreken dat voor de komende tijd hun belangrijkste taak zal zijn om het eiland uit de greep van de georganiseerde misdaad te houden. Dat betekent onder meer zware investeringen in intelligence-netwerken, volledige uitbanning van de plaatselijke corruptie en het verder uitbouwen van uitstekende operationele relaties met buitenlandse politie- en vervolgingsapparaten.

Curacao kan een briljante toekomst tegemoet gaan, kansen zat indien het hierboven ruim besproken dreigingsbeeld kan worden afgewenteld, de Deep State haar bakens weet te verzetten en de referentiekaders van onze politici sterk kunnen worden opgevijzeld.

GEORGE LICHTVELD

Naschrift KKC

Klik hier voor het Insight Crime onderzoek, hier voor het AIV rapport met als titel “Dreigingsbeeld statelijke actoren” dat is opgesteld door de AIVD, de MIVD en NCTV, hier voor de begeleidende Tweede Kamerbrief als u met uw browser het onderstaand Scribd document niet kan lezen of downloaden. De originele Tweede Kamerbrief met de stukken vindt u hier. Het rapport van dr. J. van der Knoop met als titel vindt u hier: “Risico’s van witwassen en terrorismefinanciering in de kansspelsector”. Enkele quotes:

Although the Netherlands has a robust anti-money laundering framework, it is identified by the US State Department as a “major money laundering juristriction” and ranked in 8th position in the Tax Justice Network’s 2020 Financial Secrecy Index. This should be a cause for concern.

Field research in the Dutch Caribbean found even greater levels of vulnerability and evidence of Transnational Organized Crime money being laundered in the hospitality, banking and construction sectors, as well as on-line gambling linked to the Italian mafia.

The danger lies mainly in the increase in the cocaine trade from Latin America to Europe. With the port of Rotterdam and Schiphol, the Netherlands plays a prominent role in physical transport. The port of Curaçao is also regarded as a “hot spot”, it is suspected of Sint Maarten that drugs are transported via charter flights.

Curaçao and Aruba are mainly used to launder profits from the cocaine trade. InSight Crime researchers say they have discovered “worrying” plans to use free zones as hubs for moving “dirty money”

Online gambling

Criminal groups bet dirty money to win clean money back in unregistered online casinos which do not require identity verification. As casino winnings are paid in a single lump sum including deposit and winnings, a gambler can deposit thousands of dollars, play with a very small portion of it and then simply withdraw whatever is left, claiming it as winnings.

This has been identified as a major concern in the Dutch Caribbean, especially Curaçao.

Fiscal paradises, meanwhile, offer sophisticated – and usually legal – laundering infrastructure and services, along with something even more highly prized by organized crime – secrecy.

The Free Trade Zones in Curaçao and Aruba should also be of concern as they lie within Kingdom territory. Here, Dutch investigators have detected schemes to move and launder “dirty money” that bridge Latin America and the Netherlands.

Amsterdam is a global hub for underground banking, although concrete links between the sector in Amsterdam and the Latin American drug trade have yet to be established. Underground banking networks are also prevalent in the Dutch Caribbean.

2021 02 26 – TK | Reactie Rijksministerraad Op AIV-Advies Veiligheid en Rechtsorde in Het Caribisch Gebied by Knipselkrant Curacao on Scribd

2021 02 26 – RAPPORT INSIGH… by Knipselkrant Curacao