Ken je dat? Woest op je baas of op je partner, pissig op de buren, op de hele wereld. Je zoekt naar de juiste woorden om ze uit te foeteren, om ze te vertellen hoe je er echt over ze denkt, om ze een veeg uit de pan te geven en ze ten minste voor even het zwijgen op te leggen, maar je komt niet op de juiste woorden. In plaats daarvan hap je als een goudvis in de lucht en bedwing je je tranen van groeiende machteloosheid, want huilen is geen optie. Je bijt je tanden op elkaar, draait je om en gooit de deur achter je dicht: je loopt weg.
Weg van de ellende waar je geen woorden voor hebt, weg van de confrontatie. Je zet de pas erin, jezelf verbijtend. Terwijl je loopt en loopt en loopt verandert de boosheid in zelfmedelijden, het zelfmedelijden in overwegingen en de overwegingen in relativering.
Je nuchtere ik wint het van de hoogoplaaiende emoties en een grijns verschijnt op je gezicht. Je ziet een oplossing vorm krijgen voor een probleem waar je eerst zo door gefrustreerd was.
Speciale rolstoel
Diezelfde grijns verscheen op mijn gezicht toen ik samen met nog 3.499 andere mensen zondag over de Caracasbaaiweg liep. Samen liepen we weg van de nachtmerrie waar de zeventienjarige Frank Reyes vorig jaar mee werd geconfronteerd.
Een jolige duik in zee, in te ondiep water, Frank brak zijn rug en bleef geheel verlamd. Frank kan alleen zijn hoofd nog bewegen. Wat hij nodig heeft is een speciale rolstoel. Die kost 53.000 gulden.
De mensen die meededen aan de ‘Walk for Frank’ liepen weg van het gebrek aan subsidies en overheidshulp, op weg naar een oplossing.
Beblaarde voeten
Een man spreekt zijn zoontje onderweg moed in ‘nog maar een klein stukje.’ Een meisje trapt haar schoenen uit en hinkt op haar blote beblaarde voeten verder. Iets verderop kan een vrouw niet meer verder van de hitte. Het is een lange, zware weg.
Onderweg houden de ‘Walk voor Frank’ het verkeer op. Mensen aan de kant van de weg kijken ons verbaast aan, soms boos omdat ze op ons moeten wachten. Een vrouw staat op de oprit van haar huis. Ze wilde naar de kerk maar de eindeloos lange stoet blokkeert haar weg.
Ik vraag me af of god het erg vindt dat we haar de weg naar de kerk blokkeren. Dat we het heft in eigen hand hebben genomen omdat hopen niet meer helpt. De vrouw applaudisseert en zwaait.
Signaal
En terwijl we lopen om Frank op weg te helpen bedenk ik dat we veel meer doen. Die zondag geeft Curaçao een signaal af: negeer ons niet. We bestaan en een ieder van ons heeft recht op goede gezondheidszorg en een perspectief op leven.
Ik zie geen enkele politicus onderweg, maar bij het bereiken van de finish weet ik zeker dat de boodschap is aangekomen. Ze kunnen ons niet hebben gemist, want wij zijn niet degene die weglopen voor het probleem.
Walk for Frank
3500 mensen liepen gisterochtend op initiatief van radiostation Dolfijn FM en de Ronald McDonald House Charities Curaçao Foundation mee met de Walk for Frank.
Doel van de loop, die vanaf Banco di Caribe in Saliña naar Zanzibar in Jan Thiel ging, was een speciale rolstoel voor de zeventienjarige Frank. Hij dook vorig jaar september bij Marichi in zee en kwam terecht op een rots. Sindsdien is hij vanaf zijn borst verlamd en aan bed gebonden.
De speciale rolstoel met hoofdbesturing die Frank nodig heeft kost NAF 53.000 en wordt niet vergoed door de verzekering. Door de verkoop van speciale t-shirts en sponsorgelden voor de Walk for Frank werd de stoel bij elkaar gespaard.
Ik begrijp dat er te veel is opgehaald. wat gebeurd er met de rest van het geld? Ik vernam namelijk dat er bij revalidatie en de SGR-groep (gehandicaptenzorg) nog wel een paar dwarslesiepatienten zitten die ook een rolstoel kunnen gebruiken!!