Ondanks alle tegenslagen vecht ondernemer en cateraar Yvette Dorsiel zich weer naar boven. Haar restaurants moeten sluiten, maar haar volgende zaak in de Amsterdamse Poort is deze week geopend.
Ze weet het nog goed, die ene dag dat ze afscheid moet nemen van Curaçao. Yvette Dorsiel is 32 jaar en stapt het vliegtuig in met haar vier zoontjes. Ze wil een betere toekomst voor ze. Mensen dachten toen op het eiland dat Nederland echt het land van de kansen is, vertelt ze.
Dorsiel is dochter van een Curaçaose moeder en een vader uit Trinidad. Wat haar kenmerkt? Dat ze elke kans aangrijpt om iets te leren, vertelt ze. Zij volgt in Nederland verschillende opleidingen tot kok en haarstyliste. Ook in de horeca en het hotelwezen leert ze van alles.
In Rotterdam had ze van 2002 tot 2008, drie ondernemingen onder 1 kap: een reisbureau, een winkel in spiritualiteit en een kapsalon. “Het gaat dan heel goed”, vertelt ze. Totdat alle vijf kappers op dezelfde dag hun ontslagbrief aan haar geven.
Twee maanden later wacht haar een verrassing: haar oude werknemers openen hun eigen kapsalon, pal naast die van Dorsiel. Ze ziet dat al haar klanten ook daar naartoe gaan. Yvette Dorsiel kon niks doen. Het was niet verboden in hun contract.
De rekeningen moeten toch betaald worden en ze raakt in de schulden. “Ik ging schoonmaakwerk doen, vertelt Dorsiel. “Ik moest wel, er was inmiddels een dochtertje bijgekomen en zij was nog klein. Ik greep alles aan wat er voorbij kwam.”
Een jaar later verkoopt ze haar huis en vraagt ze schuldsanering aan, waardoor ze geholpen wordt. Pas drie jaar later kan Dorsiel weer met een schone beginnen.
World of Food
Het is voor haar dan een heftige en verdrietige periode in Amsterdam, maar opgeven is voor haar geen optie. Sterker nog, ze wil andere mensen helpen door de harde lessen die ze heeft geleerd. “Ik begon in 2012 met de stichting Los Latinos om mensen naar naar de verschillende instanties te begeleiden, want ondertussen kende ik alle stappen die zij moesten zetten.”
Een paar jaar verder hoort ze over een grote food market die in een oude parkeergarage in Amsterdam wordt gebouwd. In World of Food komen namelijk verschillende wereldkeukens. “Ik ging naar de informatieavond en schreef me in. Het was hard werken. Ik nam er nog een tweede unit bij. Ik had een Caribische keuken Yvette’s Kitchen en een Dominicaanse plek La Paisa Dominicana.”
De wekker gaat vroeg af. Om 05.00 uur begint ze met de voorbereidingen en de inkopen voor de dag. “Eten is mijn passie”, zegt Dorsiel. “In mijn huis ben ik altijd in de keuken. In de woonkamer kom ik haast niet, haha! Ik houd van improviseren, van zelf gerechten bedenken en van oude uitproberen met ‘n twist. Ik ben creatief met eten.”
Maar World of Food gaat sluiten. Ook haar twee restaurants, want het gebouw is te oud geworden en wordt daarom gesloopt. Pas in 2027 zal het nieuwe food market weer opengaan.
Verdrietig? Nee, dat is ze niet. “Want op 1 maart open ik in de Amsterdamse poort Cocina di mama! Ik heb altijd iets willen beginnen in de Amsterdamse Poort en eindelijk werd ik gebeld. Of ik nog belangstelling had.”
Dorsiel hoeft in de tussentijd niet stil te zitten, want ze heeft een foodtruck in Kraaiennest Yvette’s Kitchen on wheels en een restaurant in Groningen Yvette’s Kitchen and Catering Groonchi. Maar deze wil ze vanwege de grote afstand van de hand doen. Ze verkoopt inmiddels ook haar eigen kant-en-klare Johnny Cake-mix.
Stichting Los Latinos
Nog steeds heeft ze haar stichting Los latinos. Ook daar is ze bezig in de keuken. Ze leert mensen taarten bakken en geeft kookworkshops. Maar mensen kunnen ook andere cursussen volgen zoals naailessen. Nederlandse les, ontspanningsmassage voor beginners, een ondernemersplan opstellen of leren solliciteren.
Dorsiel houdt zich vooral bezig met mensen van de Cariben en Latijns-Amerika. “Nu ga ik ook mensen leren schoonmaken”, vertelt ze. “Want ik wil proberen opdrachten te krijgen en mensen aan het werk te zetten in de schoonmaak.”
Ze vindt het in de praktijk wel moeilijk om haar eilandgenoten te plaatsen. “Meestal willen ze niet dat mensen hen zien vuil prikken of schoonmaken. Maar je moet eten! Je moet niet gaan denken: dan leef ik maar van een uitkering. Zo kom je er niet.”
“Onze mensen willen niet graag schoonmaken uit een soort van trots en schaamte. De Spaanstaligen willen wel gewoon verdienen, werk is werk.”
Bron: NTR/CaribischNetwerk
@eric
Yvette Dorsiel is 32 jaar en stapt het vliegtuig in met haar vier zoontjes
@Tico Martina, “En verstandige keuze om die kale rots te verlaten. Met die corrupte zooi uit de politiek gaat het regelrecht de afgrond in.”
Moet zeggen dat ik, net zo over denk, maar er zijn gevallen die door armoede en het ontbreken van communicatie en andere skills niet eens in staat zijn om een vliegtuig naar Nederland voor een beter leven te pakken.
Vaak als het hen lukt, kunnen de kinderen geen aansluiting vinden met het niveau van hun leeftijd genoten in Nederland en er blijft alleen een leven in de harde criminaliteit voor hen in het verschiet.
Deze vrouw houdt haar kinderen buiten het verhaal, chapeau. Het is wel te hopen dat de kinderen ook geïnspireerd zijn geraakt door hun hardwerkende moeder, maar we weten dat alles met een prijs komt.
Het zal niemand verbazen dat de oudste dochter de rol van moeder op zich moet nemen waardoor zij zichzelf niet als een normaal kind verder kan ontwikkelen.
Wat weer opvalt, is dat die hufters in het parlement en de ministers rond de 16.000 Naf/maand krijgen en niets anders doen dan het leven van een groot deel van de bevolking letterlijk kapot maken, maar in verkiezingstijd staat diezelfde bevolking met petten en vlagen te zwaaien.
Los van het feit dat deze vrouw 5 kinderen van 6 verschillende vaders heeft, ik neem mijn pet af voor haar. Ondanks tegenslagen toch doorgaan. Ik wens haar al het beste. En verstandige keuze om die kale rots te verlaten. Met die corrupte zooi uit de politiek gaat het regelrecht de afgrond in. Vandaar dat ik daar ook nooit meer heen ga. Mijn kennis en kunde ga ik daar niet spenderen.
Wellicht een betere vraag, waar zijn de vaders van deze kinderen?
Druk bezig met h**ren en snoeren.
Als we nu echt iets willen doen aan onze gemeenschap dan moeten we daar beginnen en geen BLM Slavernij verhalen.
Wellicht een betere vraag, waar zijn de vaders van deze kinderen?
Nou, het eerste wat iemand zou denken, is petje af voor deze mevrouw, maar het geeft gelijk aan wat het probleem van veel gezinnen hier op Curaçao is. De meesten zien hier geen uitweg dus vertrekt met kinderen naar Nederland, ook bij deze mevrouw reist gelijk de vraag, waar is de vader van deze kinderen?