Willemstad – In korte tijd vond deze week voor de tweede maal een manifestatie plaats bij Post 5 van de Isla-raffinaderij, georganiseerd door Curaçao Energy & Petrochemical Cooperative (CEPC).
Na toespraken werd ook in een gebed stilgestaan bij het belang van het heropenen van de ruim een eeuw oude raffinaderij, die door de jaren zoveel werk, inkomen en welvaart heeft gegeven aan meerdere generaties op het eiland. Eerst ten tijde van de Shell en vanaf medio jaren tachtig met PdVSA als operator. Sinds eind 2019 staat de Isla stil.
Hoewel het dit keer meer mensen waren dan vóór de jaarwisseling, viel ook nu de opkomst tegen. Het zijn voornamelijk oud-werknemers die CEPC op de been weet te krijgen. Ze willen duidelijkheid en veel meer transparantie; iets wat deze regering van premier Gilmar Pisas (MFK) belooft, maar niet altijd nakomt. Aldus de aanwezigen.
De laatste weken pakken zich donkere wolken samen boven de Isla. Het duurt veel langer (al ruim vier maanden) om tot een zogeheten Heads of Agreement te komen met preferred bidder Caribbean Petroleum Refinery (CPR). En kortgeleden is na onthullingen in de media duidelijk geworden dat CPR ten aanzien van de ‘proof of funds’ valse documenten van financiële partners heeft aangeleverd; zo is na grondig forensisch onderzoek gebleken.
Toch houden zowel overheids-nv Refineria di Kòrsou (RdK) als het kabinet Pisas (MFK/PNP) vol dat CPR zélf in deze niets te verwijten valt en dat daarom het traject voor de overname van de exploitatie van de Isla met deze groep wordt voortgezet.
CEPC zelf zegt ook geïnteresseerde buitenlandse partijen te vertegenwoordigen. Echter, geen van allen behoort tot de grote petroleummultinationals, die – anders dan ‘brokers’ – zelf in staat zijn om zowel de ‘proof of product’ (ruwe olie) als de vereiste financiële middelen op te hoesten.
Ondanks alle tegenvallers zijn de aanhangers van CEPC nog altijd overtuigd van het bestaansrecht van de sterk verouderde Curaçaose raffinaderij.
Stilte overheerst
Opvallend stil is het intussen van de zijde van de Isla-vakbonden PWFC (Angerlo Meyer) en Apri (Gherrel Remilia). Van de zijde van SGTK laat Alcides Cova wel van zich horen; hij roept op tot acties, iets wat van de zijde van Apri en vooral PWFC veelvuldig gebeurde ten tijde van het vorige kabinet-Rhuggenaath (PAR/MAN/PIN).
Vanuit de ‘junior’ coalitiepartij PNP komen zo nu en dan wel kritische vragen en geluiden, zoals eerder van Statenlid Sheldry Osepa en nu ook Gwendell Mercelina, die duidelijkheid wil hebben van de regering.
De vraag rijst of zij en de overige fracties in de Staten door minister-president Pisas wel volledig zijn geïnformeerd tijdens het vertrouwelijk seniorenconvent. De onthullingen kwamen tot nu toe vanuit de lokale media en niet vanuit het parlement. De grootste regeringspartij MFK zwijgt voornamelijk, hoewel er nu een brief van drie fractieleden ligt met het verzoek voor een vergadering van de Centrale Commissie van de Staten (terwijl anderen aandringen om een openbare vergadering, waarin ook moties kunnen worden ingediend).
Van de raad van commissarissen (RvC) van overheids-nv RdK wordt ook nauwelijks tot niets vernomen. President-commissaris is Julian Lopez de Pool. RdK, de RvC en de aandeelhouder van RdK (lees: de regering) hadden een head hunting-team benoemd, maar ook van deze groep hoort de gemeenschap niets. Voorzitter hiervan is Herbert Mensche, die nauwe contacten onderhoudt met RdK-directeur Patrick Newton en premier Pisas.
Het team bestaat verder uit Ludwin Miguel (voorheen telecommunicatiebedrijf UTS, maar geen expert op raffinagegebied), Lindomar Scoop (registeraccountant die naar verluidt de financiële aspecten kritisch kan beoordelen) en Arthur Gevers (een raffinage deskundige met ervaring op dit gebied). Het internationale technische bureau IHS Markit kent het traject dat met de Isla is bewandeld.
Bron: Antilliaans Dagblad
Het is opvallend stil van de zijde van de Isla-vakbonden PWFC (Angerlo Meyer) en Apri (Gherrel Remilia). Zowel Angelo Meyer en Gherrel Remilia hebben zich tijdens de periode PDVSA vol zitten vreten i.p.v. de belangen van hun leden te behartigen.
De motivatie van vakbondsleden is vergaderen en nog eens vergaderen en hopen om op een snoepreisje met ministers mee naar het buitenland te kunnen. Alles om zelf liever niet aan de lopende band te staan of in uniform op straat lopen.
Het wordt tijd dat de vakbond zich bezighoudt met de ontwikkeling van de medewerkers, wij zien het vaak, werknemers betalen 20 á 30 jaar vakbondscontributie en als ze ontslagen worden is het enige wat de vakbond kan doen is Cessantia aanvragen.
Bij deze ex werknemers van de Isla is het niet anders, sommigen hebben jaren bij de Isla gewerkt en hebben zich niet ontwikkeld (weten niet eens met een laptop te werken), nu komen ze nooit meer aan de bak.