Column Arien Rasmijn

Vorige week maakte het Openbaar Ministerie bekend dat het onderzoek naar de moord op Poentje Castro weer wordt heropend. Dit nadat het het Nederlands Forensisch Instituut na een WOB door de in Nederland woonachtige freelance journalist Luis Villegas een lading aan documenten heeft vrijgegeven.

Dat is belangrijk voor zijn nabestaanden, maar ook voor de gemeenschap en zeker ook de lokale pers. Wie in de vrijgegeven papieren duikt krijgt een eye-opener van jewelste.

Tot de dag van vandaag was het OM hermetisch gesloten over de zaak en werd ons voorgehouden dat er geen verdachte of person of interest aangewezen kon worden, ondanks alle inspanningen van de betrokken diensten.

Nu blijkt dat er al snel een verdachte was, die in 2012 vastzat in het KIA en van wie monsters van kleding voor onderzoek waren gestuurd. Nu kijkt het OM weer naar een verdachte en naar mensen die mogelijk meer zouden kunnen weten over wie twee kogels joeg door Poentje en waarom.

Ergens ben ik best kwaad hierover. Ik zou Poentje Castro niet per se een journalist noemen, maar hij maakte wel journalistieke programma’s en zijn werk had veel raakvlakken met dat van journalisten die elke dag nieuws maken, zoals ik. Hij maakte sowieso deel uit van onze branche en zijn moord, de manier waarop het gebeurde en het totale gebrek aan antwoorden, laat staan gerechtigheid zorgde voor een schokgolf binnen de gemeenschap, maar zeker onder zijn collega’s. Het had ook een van ons kunnen zijn geweest als we de verkeerde tegen het zere been hadden geschopt. En die verkeerde kwam er blijkbaar gewoon mee weg.

De speculaties dat hij zelf misschien net iets te dicht aanschuurde tegen de onderwereld zorgden samen met de stilte van het OM en het uitblijven van arrestaties jarenlang voor een aura van mysterie rond de zaak en versterkte bij velen ook een gevoel dat er duistere machten speelden die toch groter en gevaarlijker zijn dan onze justitiële instellingen aan zouden kunnen.

Als reporter voel je je dan toch behoorlijk onbeschermd en eenzaam. Zelf heb ik meerdere keren serieus nagedacht of ik nog wel verder zou willen in deze business en heb ik ook extra voorzichtig – wellicht zelfs te voorzichtig – gehandeld als het ging om verhalen over grootschalige misdaad zoals witwassen, drugs, smokkel van benzine, wapens en mensen, rare vastgoeddeals, campagnefinanciering en de invloed van mogelijk dubieuze Venezolanen en Russen op de lokale politiek.

Ik zal vast niet de enige zijn geweest en ik ben er zeker van dat een hoop dubieuze zaken het daglicht niet hebben gezien, puur door de lange schaduw van de moord op Poentje Castro. Het heeft ons voorzichtiger en laffer gemaakt en in het licht van wat nu pas naar buiten komt op aandringen van een van ons, lijkt het er een beetje op dat het allemaal toch voor niets bleek te zijn. In die tussentijd hebben we ons bezig gehouden met politieke roddels en auto-ongelukken.

Maar bijvoorbeeld echt graven en namen noemen in de Panama en Paradise Papers? Of hoe politici met offshore-accounts in plekken als Delaware, Miami en Zweden te werk gaan? Echt harde vragen stellen over Avestruz, Flamingo en Ibis en niemand ontzien? Daar hebben de meesten van ons minstens een of twee keer over nagedacht voordat een letter op ons scherm verscheen. Dat is de waarheid en ik ben daar kwaad over.

Ik ben kwaad over het feit dat ik toch een extra laagje stress – hoe dun ook – hierover moest meetorsen al die jaren. Maar goed, we hebben het rapport van het NFI nu voor ons, en elke dag krijgen we opnieuw een kans om moedig te zijn. Net zo moedig als Poentje toen en onszelf voordat hij werd omgelegd.

Bron: Den Cayente

Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer….