Dit is een ongelooflijk verhaal, maar helaas waar en dus willen wij u het navolgende voorval niet ontnemen.
Het is al gedurende lange tijd een rommeltje op Hato en het vliegveld ziet jaarlijks maar net kans zijn A-status te behouden. Gezien het management, of beter gezegd, chronisch gebrek daaraan, is dit niet verbazingwekkend. Een hangar is een metalen constructie van ongekende proporties. Tja, dit zal niemand stijl achterover doen vallen want er moet uiteindelijk een vliegtuig inpassen. Zelfs de meest ongeschoolde leek snapt dat ‘hangar’ synoniem is met ‘reusachtig’ want er gaat geen fiets in toch?
Een groep managers buigt zich over het ontwerp, bouw en plaatsing van de hangar. Spannend! Veel vergaderingen en projectgroep overleggen, want zo een constructie kost namelijk wat. Een miljoenenproject en die passeren niet dagelijks de revue. Je moet er dus de nodige aandacht aan geven en zoals met alles gaan de kosten voor de baten uit. De hangar moet er komen en daar de lokale, niet wetende belastingbetaler voor dit soort geweldige projecten betaalt, bouwen maar!
Maar voordat de bouw kan aanvangen moet er eerst een leuk plekje worden gevonden voor de hangar. Kost toch wat zo’n ding, dus dat verdient een bijzondere plaats. Anders heb je geen eer van je werk. Moet een waar pronkstuk worden, toch?
Uiteindelijk wordt besloten om een eervolle plaats langs de taxibaan toe te wijzen. Voor iedereen straks zichtbaar en onmisbaar! Door hogere echelons (lees: management) wordt goedkeuring gegeven en de NAF-kraan kan open. De bouw van de hangar begint dan ook met veel enthousiasme en verve en zoals met iedere constructie moet je op de bodem beginnen. De luchtverkeersleiders, die op dat moment nog goed uitzicht genieten van de baan, zien de proporties van de hangar gestaag toenemen.
Het aanzicht van metaal neemt langzaam toe en wordt hoger en hoger en hoger en hoger. Totdat – ja verrassing! – de constructie zo ontzettend hoog is dat de baan voor een groot deel van het zicht is verdwenen.
Uh oh, probleem?
Wat nu?
Nou ja, er is al zoveel geld uitgegeven dat er nog wel wat bij kan. Een leger van experts wordt aangerukt om een deskundig oordeel te vellen. Staat dat ding nou in de weg of hoe zit dat? En is het echt een probleem dat de luchtverkeersleiding de baan niet meer goed kan zien? Dit is toch Curaçao en slecht geplande projecten moeten gewoon kunnen. Dus dit ook.
De experts, tegen hoge uurlonen, buigen zich over het probleem. En wat echt niemand van het seniormanagement had verwacht: de experts komen met een verwoestend oordeel. De bouwlocatie is afgekeurd, onveilig gebleken en tegen alle regels in.
Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Miljoenen zijn over de balk gegooid, geld wat juist goed had moeten worden besteed! En wat nu? Miljoenen zijn gespendeerd dus de hangar afbreken en ergens anders opbouwen kost te veel geld. De verkeerstoren in lengte verdubbelen kost ook wel een paar naffen. Nee, het seniormanagement besluit unaniem dat een ‘kosteloze’ oplossing de voorkeur heeft.
De luchtverkeerleiders, die al onder veel stress gebukt gaan en ver onder de markt betaald worden, mogen alle vliegtuigen nu om gaan leiden. ‘Easy peasy’ denkt het seniormanagement. Zo komen ze mooi onder de aanvaarding van consequenties en het eigen mismanagement uit.
Voor de luchtverkeersleiders betekent het enorm veel extra tijd, stress en moeite om vliegtuigen over de landingsbaan en startbanen te leiden naar de terminal. Zeker niet zonder de nodige risico’s en enorm gevaar. Vliegtuigen zullen in rijen moeten opstellen met een extra wachttijd, wat kan oplopen tot drie kwartier als het druk is. En niemand die zich afvraagt wat dit betekent voor de extra verantwoordelijkheid die dit met zich meebrengt voor de luchtverkeersleiders en dat zij het zijn die de consequenties mogen dragen van ivoren toren wanmanagement.
En de vakbond?
Ach, die houdt zich bezig met het organiseren van het jaarlijkse concert en heeft schijnbaar geen zin om zich hard op te stellen of de belangen van zijn achterban te verdedigen. Het trieste is dat de hangar hangover slechts een voorbeeld is van een opeenhoping van wanbeslissingen en geldverkwisting wat bij Hato aan de orde van de dag is. Het geld wordt in ieder geval niet in de honorering van de schlemiel geïnvesteerd. Want laten we eerlijk zijn, iedereen had dit vooraf moeten en kunnen weten. Behoorlijke interne communicatie had een miljoenenfiasco kunnen voorkomen. Als het management in een echt bedrijf zo’n stupide fout maakt, mag je je biezen pakken!
Op Hato?
Nee, niemand weet het en de mensen die het echte werk doen mogen ervoor opdraaien.
K.I. KOMBRINK
Nederland