Vanaf vandaag begint voor veel jonge Curaçaoënaars de belangrijkste week van hun nog prille leven. In het narcistische geweld van onze politici en hun ‘deskundige’ adviseurs worden we bijna gedwongen om niet even stil te staan bij deze Siman Santa di Edukashon van de beloftes van onze toekomst, de toekomst van ons Pais Korsou. Hoe voelt dat ook alweer, die eerste schooldag dag? Vroeger en nu. Van jezelf, van je kinderen of kleinkinderen. Van je vriendjes en vriendinnetjes.
Die eerste schooldag van de kleuterschool, de basisschool, de middelbare school of zelfs die van de Universiteit, hoe ervaren je dan ook al bent in ‘eerste schooldagen’.
Die eerste schooldag, ze zijn al zo verschrikkelijk groot, thuis, voordat zij naar hun eerste schooldag gaan. En dan, oh, wat zijn ze dan ineens klein en lief, als zij aan de hand van moeder, vader of oma en opa het schoolplein oplopen en door die grote deur naar moeten binnen gaan. Die kleine trillende lipjes, de drang om meteen rechtsomkeert te maken, de knijpende handjes in die grote volwassen handen, dat zelfs hun grote sterke moeder of vader wat vertederend trekken met hun mond. Of stiekem een klein ontroerd traantje wegpinkend. Ook voor hen is die eerste schooldag van hun kind spannend, heel spannend. Een nostalgisch deja vue, een herbeleving van hun eigen eerste schooldag ervaringen.
Oh wat zijn ze al verschrikkelijk groot, die 11 en 12 jarigen, die dagenlang heel stoer al kaftend zich door hun stapel nieuwe boeken worstelen. En oh, wat zijn ze nog vertederend klein, als zij als ware olympiërs de kilo’s zware schoolboeken naar hun eerste nieuwe klas sjouwen. En dan die derde, vierde of vijfde klassers, die zo verschrikkelijk groot zijn. Met hun baard in de keel en op het gezicht. En die grote meiden met alles d’ erop en d’ eraan, met figuurtjes mooier dan die van je eigen moeder.
Oh, wat zijn ze mooi en zo volwassen, die kinderen die naar de eerste dag van hun eerste jaar op de universiteit rijden, fietsen of lopen.
En niet te vergeten onze bursalen, die misschien voor het eerst in hun eerste eentje in een heel groot vliegtuig naar het grote buitenland vertrekken. Om te studeren, om verder te groeien.
Als dat maar goed zal gaan, denken de achterblijvende ouders, grootouders, neven en nichten, vrienden en vriendinnen. Natuurlijk gaat dat goed. Ik ben toch al 18, 19 of 20!
Stel je eens voor dat de school die eerste schooldag niet door laat gaan, omdat ook de eerste dag van onze Staten, afgelopen maandag, niet door is gegaan.
En stel je nou eens voor dat die eerste schooldag niet door kon gaan, omdat er geen boeken zijn, of omdat die niet op tijd zijn aan gekomen. Omdat de regering het geld voor het beloofde gratis onderwijs nog niet overgemaakt heeft. Omdat er eigenlijk helemaal geen geld is voor gratis onderwijs.
Gelukkig is de eerste schooldag van vandaag wel doorgegaan, want alleen op school leer je hoe het moet en niet moet in het leven, jouw leven, ons leven. Maar dat leer je niet in de politiek, want er zijn politici die nooit hun school hebben afgemaakt. En dus niet hebben geleerd hoe het moet en niet moet in het leven, hun leven.