Dick Drayer

Jeffrey Loaiza is dood. De jonge Venezolaanse vader uit Vela di Coro kreeg twee weken geleden een auto-ongeluk en overleefde dat niet. Ik kreeg het bericht van Jose, een van de mannen die vrijdag op last van de rechter werd vrij gelaten uit de SDKK-gevangenis.

Jeffrey bracht voor de grenssluiting tussen Curaçao en Venezuela groente en fruit naar ons eiland. Na de grenssluiting van Maduro is hij zich noodgedwongen fulltime gaan toeleggen op zijn grootste liefde: auto’s repareren en rijden. Dat was geen straf, maar het leverde hem toen maar vijftien dollar per dag op, terwijl een dagje werken op Curaçao, los van de verkoop van groente en fruit, honderd gulden opleverde. Hij bleef daarom na het laden en lossen vaak nog een weekje langer om een extraatje te hebben voor zijn gezin en zijn familie.

We onderhielden altijd contact via whatsapp. Zoals ik met veel mensen, die ik door mijn werk ontmoet contact blijf houden. Zij zijn het die mij opmerkzaam maken over ontwikkelingen in hun buurt, in hun streek en in hun land en die betekenis geven aan de mens achter het nieuws, mensen die het nieuws ondergaan.

Ik kwam er zaterdag bij toeval achter. Voor dagblad Trouw schrijf ik een artikel over de mensenrechtenschendingen in de SDKK en over de beleving van een van de mannen, Jose, die sinds februari vast zat en donderdag plots weer op straat stond na het vonnis van de rechter. Het verhaal lees je dinsdag of woensdag in de krant.

Hij wist het eerder binnen de muren van de SDKK, dan ik erbuiten. De dood van Jeffrey raakt me. Ik ervaar zijn dood als een schok. Jeffrey was vader van twee kinderen, ik was met cameravrouw Hester Jonkhout bij de doop van zijn eerste kind. Jeffrey vertelde in ons journaal-item over de lucha om een inkomen te verdienen na de grensblokkade van Nicolas Maduro, waardoor hij niet meer met groente en fruit de oversteek kon maken.

Het verhaal en de video kun je nog terug zien op de website van de NOS. De foto’s in mijn archief zijn mijn herinnering. Ik koester ze.

Bron: Persbureau Curacao