Opinie George Lichtveld

Naar aanleiding van de rechtszaak die de dochter van ex-minister van Financien, Vanessa Gijsbertha, had aangespannen tegen de huidige minister van Financien, de heer Javier Silvania, in welke rechtszaak de rechter geoordeeld heeft dat Silvania zijn uitspraken over vermeend misbruik van politieke invloed niet hoeft te rectificeren, ontleent PNP-Statenlid Sheldry Osepa zijn uitspraak dat dit soort corruptief handelen in feite aan de bron ligt van de Nederlandse halsstarrigheid om vast te blijven houden aan de voorgelegde Coho-structuur.

Die structuur wordt bekritiseerd want daarmee houdt Nederland de touwtjes over de uitvoeringsprocessen sterk in eigen hand, hetgeen volgens tegenstanders in strijd zou zijn met onze autonomie. Dwight Isenia maakt zelfs een vergelijking met een Romeins triumviraat, een soort driepersoonsregering die erop ingericht is om ons volk in bedwang te houden met behulp van het veto-hebbende Coho-orgaan.

Er zit wat in die vergelijking, alhoewel het op minstens een belangrijk punt mank gaat, namelijk het feit dat de hele Coho-structuur er niet op gericht is om ons volk te beteugelen maar om de speelruimte van verkeerde lokale politici aan banden te leggen.

Samen met Osepa ben ik van mening dat Nederland uitputtingsverschijnselen begint te vertonen in de omgang met bestuurders, topambtenaren en consultants. Nederland begint duidelijk gefrustreerd te raken omdat, ondanks alle voorgaande vormen van ondersteuning, afspraken, beloftes enz., het allemaal nog niet lukt om dit land op een gedegen manier bestuurbaar te maken.

In de onverbiddelijkheid van het Coho-concept bespeur ik een bijna wanhopige, ultieme poging om de aanpak voor het in bestuurlijk gareel brengen van de eilanden, dan maar bot af te dwingen. Maar dat wordt de Coho-bedenkers niet in dank afgenomen. Zij die er belang bij hebben om koste wat kost Nederland zoveel mogelijk uit het bestuurlijke circuit te houden, halen zoals altijd maar weer het afgezaagde argument van de aantasting van onze autonomie naar voren. Deze belanghebbenden bestaan grotendeels uit twee groepen, te weten:

(1) het soort politicus dat elke vorm van hoger toezicht van buitenaf afwijst omdat zulks hun bestuurlijke bewegingsvrijheid beperkt en omdat dat soort toezicht ook moeilijker te manipuleren is; en

(2) de groep van wat ik de ‘consultarchen’ noem, dit is de geprivilegieerde groep van lokale consultants die lobbyen voor overheidsopdrachten, die desnoods die opdrachten helpen bedenken en de uitvoering daarvan en hun betrokkenheid daarbij helpen stimuleren. Binnen de consultarchische groep speelt men elkaar ook de bal toe. Curacao heeft haar eigen oligarchen die voornamelijk voortkomen uit de financiële sector, de echelon dat vervolgens de meeste politieke invloed heeft, bestaat uit een beperkte groep van alsmaar op de overheid parasiterende consultants.

De consultarchen hebben er belang bij om de eerste groep zoveel mogelijk dom te houden, hoe meer dit soort politici in onwetendheid richtingloos ronddolen, hoe beter het voor hen uitkomt, hoe groter hun invloed kan zijn. En van de technieken om Coho onderuit te halen is om steeds te blijven hameren op de vermeende inbreuk die Nederland hierdoor pleegt op onze autonomie.

Dit argument heeft voornamelijk vat op die personen die nog steeds behept zijn met het stigma van het koloniale verleden. Die groep is ook het gemakkelijkst manipuleerbaar; men hoeft slechts in te spelen op reeds bestaande anti-sentimenten alsook hen steeds maar voor te houden dat Coho niets anders is dan een duister plan om Curacao weer in te lijven, en men is gereed om dapper en strijdend voor ‘s Lands eer in opstand te komen tegen de Haagse overheerser.

In de recent gehouden anti-Coho-manifestatie te Plasa Piar werd door agitators zelfs beweerd dat er aantoonbaar bewijs bestaat dat Nederland ook bezig is om ‘ons in te vallen’, daarmee een vergelijking makend met de huidige invasie in Oekraïne door Rusland. Ik ben erg benieuwd naar nadere informatie over deze geplande Nederlandse ‘invasie op Curacao’ en naar de snode beweegredenen die het moederland hiertoe blijken aan te zetten. Dat komt echter maar niet uit de verf.

Feit is dat populistische en opportunistische politici en klaplopende consultarchen voor zichzelf prachtige kansen zien om het getij in hun voordeel te keren; het starre Coho-korset moet van tafel, het eigen feest moet doorgaan. Nederland moet dokken en moet verder niet zeuren, dat is de boodschap.

Coho is niets anders dan een tijdelijke en tot een deelgebied beperkte verschuiving van taken en bevoegdheden tussen moederland en deelstaat, zulks met het oog op het zoveel mogelijk indammen van corruptie en het zorg dragen voor een slagvaardige uitvoering van hervormingen die long overdue zijn. Ik kan mij voorstellen dat de kritiek op Coho zich richt op die facetten daarvan die de doelmatigheid en de uitvoerbaarheid enigszins belemmeren, niemand kan er bezwaar tegen hebben dat naar maximale efficiëntie wordt gezocht en dat tegen dat licht structurele aanpassingen eventueel wenselijk zouden kunnen zijn.

Tot nu toe blijkt echter dat de kritiek voornamelijk draait om het emotioneel steeds maar weer opgeklopte argument van de vermeende aantasting van onze autonomie, waarbij het volk bewust op het verkeerde been wordt gezet met als enig doel het bestendigen van de staatsmacht van voormelde belanghebbenden. Hun kritiek heeft niets, maar dan ook niets te maken met het opkomen voor het belang van de Curacaose bevolking. Voor de zoveelste keer wordt het manipuleerbare volk misbruikt door gewetenloze volksmenners die hoogmoedig denken het recht te hebben om het volk ten eigen bate te mogen bespelen.

Het voortouw van de anti-Coho beweging ligt deels wederom in handen van super-consultarch Suzy Camelia-Romer wiens signatuur zich kenmerkt door drie hoofdelementen te weten: (a) zoeken naar businessmodellen gefinancierd door de overheid; (b) schoppen tegen Nederland; en (c) belangenbehartiging van haar trouwe team van consultarchen en aanverwante vazallen. Met dit signatuur voor ogen valt het zo donders goed te begrijpen waarom zij, samen met emotioneel bewerkte meelopers, er alles aan wil doen om het Coho-concept de grond in te boren.

GEORGE LICHTVELD