Dankzij een extra bijdrage van de Postcode Loterij van 2,3 miljoen euro kan Unicef Nederland overheden en professionals helpen om het kinderbeschermingssysteem op Aruba en Curaçao te verbeteren.
Dit met het doel om kinderen op te laten groeien in een veilige omgeving zonder geweld en hen de kans te geven zich optimaal te ontwikkelen en hun talenten te ontplooien.
De keerzijde van opgroeien in een onveilige omgeving is het ontstaan van mentale problemen, het ontwikkelen van leerachterstanden en een verminderde sociale ontwikkeling. “Het naarste is dat het van generatie op generatie doorgaat”, vertelde Sasja Bökkerink van Unicef Nederland deze week in het Nederlandse tv-programma Koffietijd.
De hulp is aangevraagd door de regeringen van Aruba en Curaçao, omdat zij zelf de kennis en middelen niet hebben. Wel zien de regeringen dat de urgentie is toegenomen. Vanwege de pandemie zijn veel gezinnen in inkomen achteruitgegaan. Dat zorgt voor stress binnen een gezin. Hetgeen een trigger is voor kindermishandeling.
Unicef Nederland gaat samen met de professionals op Aruba en Curaçao het onderwerp mishandeling bespreekbaar maken. Ook krijgen ouders opvoedkundige hulp.
Alle professionals die met kinderen werken, zoals leraren, politieagenten en ziekenhuispersoneel leren welke stappen ze moeten zetten als ze het vermoeden hebben dat het thuis niet goed gaat. Hiervoor wordt er een beschermingscode ingevoerd. Tot slot werd er ook een lokaal kenniscentrum opgezet dat duurzaam is. Uiteindelijk is het de bedoeling dat Unicef niet meer nodig is.
Bron: Nu.cw
Allicht hebben ze de kennis en de middelen niet, daarom maar weer handje ophouden in Nederland. De middelen zijn er wel, dit is veel handiger , anders kunnen wij geen dure auto’s met bodyguards tot onze beschikking hebben en “krijgen” we dat vorstelijke salaris niet, we hebben eigenlijk tot nu toe niet genoeg gejat.
Meestal gaan die miljoenen in gebouwen en overbodige kantoorinrichting en het komt nooit ten gunste van de slachtoffers.
Laatst zag ik nog een minderjarige jonge dame in Punda bedelen. Kan me nog herinneren dat ik geen geld op zak had dus ik dacht ik ga even pinnen en haar een tientje geven met de boodschap, neem een bus ga naar huis, het kan thuis nooit erger zijn dan hier op straat.
Toen ik met mijn tientje in de hand terugkomt ging allerlei mooie gedachten door mijn hoofd zoals, ik ga zeker naar de hemel want Jezus heeft toch ooit ook brood en vis vermenigvuldigd om de armen te eten te geven.
Tot mijn verbazing zag ik het meisje met een veel oudere man zitten, bij navraag bij een zwerver die altijd in Punda rondhangt blijkt dat die oudere man dat jonge meisje laat prostitueren voor drugsgeld.
Ik gaf de zwerver het tientje met de woorden hier heb je een tientje haal wat te eten wetende dat hij die avond zijn verdriet zal wegdrinken of roken.
Toen ik thuis kwam en mijn eigen dochter achter haar laptop zag chatten met haar vriendinnetjes werd ik door schuld overmand.
De gedachte liet me niet los dat ik toch iets had moeten doen, zoals een politie bureau binnen stappen om het te melden of die vieze oude pooier op zijn bek slaan maar zoals altijd heb ik niets gedaan en probeerde mezelf met de gedachte te troosten dat iemand anders zal het wel melden bij de kinderbescherming.