Een vriend van mij deed donderdagavond zijn broek naar beneden om mij zijn pimpelpaarse bovenbeen te laten zien. Hij was van zijn elektrische bejaardenbike geflikkerd omdat hij geen voorrang gaf aan een Gorilla. Dat is zo’n boodschappenflitser die door de stad raast om verwende types binnen twee minuten hun vergeten bouillonblokjes te leveren.
Zo zonder broek deed mijn vriend mij even aan een bekende zanger denken. Hij vroeg of ik Cliff Richard bedoelde? Nee, die bedoelde ik niet. Toen ik hem vertelde om wie het wel ging zei hij dat hij dat roddeltje gemist had. Volgens hem kan dat. Dat je bepaalde nieuwsfeiten gewoon niet meekrijgt. Omdat het jouw wereld niet is.
Ik vroeg hem of hij wel wist dat Max Verstappen wereldkampioen is? Ja, hij had op Instagram een tsunami aan blije BN’ers gezien. Met als hoogtepunt Gordon, die zichzelf filmde hoe hij klaarkwam tussen duizenden van geluk huilende mannen met overgewicht. De zanger overstemde op zijn hoogste punt moeiteloos de brullende bolides.
Samen keken we ook nog even naar Ali B. die voor de verse wereldkampioen een krakkemikkig sinterklaasrijmpje rapte. Misschien is dat een idee voor als Ali nog eens overvallen wordt. Dat hij dan gewoon freestyle gaat rappen. Ik weet zeker dat die Rolex-rukkers dan onmiddellijk op de vlucht slaan.
Rolexrukkers? Het zei mijn vriend niks. Iedereen onthoudt wat hijzelf belangrijk vindt. Zo vergeet onze koning steeds dat we midden in een coronapandemie zitten en dat er daarom allerlei belangrijke maatregelen gelden. Zoals dichte theaters, lege stadions, kroegen die ’s avonds gesloten zijn en dat je maar vier mensen op bezoek mag hebben. Dus dat feestjes gewoon even niet kunnen. Domweg omdat alle mensen in de zorg zich helemaal het schompes werken. Kwestie van solidariteit om juist nu even mee te doen. Maar onze vorst vergeet dat steeds. Hoewel hij in zijn komende kersttoespraak van de autocue zal stamelen dat we het SAMEN moeten doen.
Wat is dat toch voor omikronkel dat onze vorst dit steeds vergeet? En zijn vrouw lijdt aan hetzelfde hinderlijke kwaaltje. Net als zijn kinderen. En zijn adviseurs. En zijn ronddravende lakeien. En zijn gasten. Die brave Mark Rutte moet hem steeds verdedigen. Terwijl die zelf ook behoorlijk met zijn geheugen worstelt. Misschien is dat een mooi baantje voor Hugo de Jonge. Dat hij voortaan alle blunders van de koning recht praat. Dan heeft ie een fulltime functie. Hugo is een man met ervaring op dat gebied.
Of wil de koning gewoon niet meer? Doet hij het allemaal expres? Dat hij hoopt dat we hem er binnenkort uit donderen? Met een mooie oprotpremie uiteraard. Miljoentje of dertig? Misschien moeten we de gluiperds Sywert van Lienden, Camille van Gestel en Bernd Damme daar even over bellen. Die hebben dat geld nog liggen. En dat is van ons.
Maar de koning wil dus weg. En ik snap hem. Dat hij als liefhebbende vader gewoon niet wil dat zijn dochter ook een leven lang gegijzeld wordt. Misschien moet Claudia de Breij anders eens een boekje schrijven over die Japanse prinses die onlangs naar de Verenigde Staten is gevlucht om daar een vrolijk en vrij leven te beginnen. Of misschien mag Amalia een keer de Twijfeltelefoon bellen.
Het geheugen. Een selectief dingetje. Thierry Baudet kreeg deze week een meedogenloos lesje geschiedenis in de Amsterdamse rechtbank en verwijderde daarna mokkend een paar schofterige tweetjes. Niet te verwarren met weetjes. De Rattenvanger des Vaderlands liet weten intens verdrietig te zijn. Misschien wil zijn vriendje Freek Jansen hem troosten.
Ondertussen wil Zeewolde het geheugen van Facebook worden. Facebook heet inmiddels Meta. Waarom? Nieuw elan. Andere bestuurscultuur. Het verleden vergeten. Kortom: hou je broek maar aan. Dan ziet niemand je blauwe plekken.
En als u dit leest ben ik trouwens weg. Met een mooie vrouw, naar een goed hotel en een lekker restaurant. En dat komt niet op Facebook. Dus deze herinnering eindigt niet in Zeewolde naast een orgastische Gordon en een stotterende Ali B. Ik moet er zelfs niet aan denken.
Bron: NRC Handelsblad