Gister las ik een verhaal over een kerkhof in Leusden waar ’s nachts allerlei zombies vragen aan de zerken stellen. En ik begrijp dat de doden inderdaad antwoord geven. Althans, aan de zwabberende zwevers die daarin geloven. Hoe de dooien antwoord geven? Ze laten het meegenomen lantaarntje van de vraagsteller knipperen. Dus de seances worden niet gesponsord door Duracell.
Dus je vraagt aan een dooie: “Kunt u mij horen?” En als hij ‘nee’ knippert dan heeft hij je inderdaad niet gehoord.
Een vader van een overleden kind ontdekte bij toeval dat er regelmatig dit soort nachtelijke seances aan de Dodeweg in Leusden plaatsvinden. Hij vond een videocamera waarop hij tot zijn schrik zo’n occulte sessie terugzag. Hoe deze mensen op die begraafplaats kwamen? Via de artiesteningang. De vrouw van de directeur had de sleutel. Zij gelooft in deze onzin en kwam met een zootje gelijkgestemden regelmatig gezellig buurten. De directeur is inmiddels geschorst en de verantwoordelijke burgemeester jokkebrokt van alles bij elkaar om de rust onder de nabestaanden te herstellen. En onder de doden natuurlijk. Want die zijn knap onrustig geworden van dat nachtelijke gelul aan hun kop. Lig je daar lekker op je dooie akkertje, komt tante Annie nog een keer spoken met haar geitenwollen gereutel.
Terwijl dat vaak de grote bevrijding van de dood is: de ultieme opluchting dat je bepaalde eikels nooit meer hoeft te zien. Je ligt niet te wachten op al die bijgelovige minkukels met hun occulte geouwehoer. Daarbij zijn ze ook vaak ongevaccineerd. Dus het is nog gevaarlijk ook.
Kan je dat trouwens vastleggen? Dat je na je dood gewoon geen bezoek meer wilt? Wel een stil kind of een zacht mijmerende geliefde, maar geen bijgelovige hallucinerende wappietante.
Ik ga dat aan mijn nabestaanden overduidelijk vertellen tijdens mijn definitieve afscheidsrede in de aula van Zorgvlied. Die toespraak heb ik onlangs opgenomen bij een bevriende begrafenisondernemer en als het zover is verschijn ik geheel eigentijds driedimensionaal naast mijn kist. Mijn vrienden, kennissen en familieleden kunnen hun borst vast nat maken. Ik ga ze in die laatste toespraak exact vertellen hoe ik over ze dacht. Wat ik irritant aan ze vond, dat er niemand mag speechen omdat ik niemand geloof en ik zal het bedroefde gezelschap ook nog even haarfijn uitleggen hoeveel geld ik nog van iedereen krijg. Neemt u van mij aan: dat is een aardig lijstje. En ik vertel ook meteen even hoe vaak ze beloofd hadden het geleende geld terug te betalen. Verder zal ik aan het slijk der aarde niet te veel aandacht besteden. Hoewel ik de namen Sywert van Lienden, Camille van Gestel en Bernd Damme nog een keer luid en duidelijk door de aula laat galmen. Om daarna met alle verdrietige vrienden keihard in lachen uit te barsten om deze drie onvoorwaardelijke losers.
Verder zal ik een paar oude knarren openlijk afraden om op mijn vrouw te gaan jagen. Domweg omdat ze hen allemaal zure zeikerds vindt. Mijn vrouw is te mooi en verdient na de tropenjaren met de oude komiek iets jongs en viriels. Maar ze is te netjes om dat rechtsreeks tegen mijn makkers te zeggen. Dus mijn advies: doe geen moeite jongens. Ze redt zich wel.
Verder regel ik daar ter plekke ook de erfenis en ik beloof u: dat wordt ronduit spectaculair. Zij, die zich nu al rijk gerekend hebben, zullen teleurgesteld afdruipen en een stuk of wat onbekenden keren goed gevuld huiswaarts. Ik zal ook precies uitleggen waarom de een meer krijgt dan de ander. En vooral waarom de meeste laffe teckels niks krijgen.
Of die speech al stiekem ergens te zien is? Nee, die ligt in een kluis en wordt de verrassing van het afscheid. Hij is zelfs niet in the cloud. Daar ben ikzelf dan wel.
Iedereen betreedt met gezonde zenuwen de aula. Het ultieme pakjesavondgevoel. Verder staat de inhoud van mijn wijnkelder uitgestald op het parkeerterrein en mag iedereen een paar troostflessen meenemen.
Kortom: ik heb er zin in. Waarop mijn vrouw zei: “Ik ook!”
Bron: NRC Handelsblad