Het schijnt dat de doventolken vorige week vrijdag hebben overwogen om tijdens de persconferentie van Mark & Hugo hun werk te staken om daarna lekker naar huis te gaan. Door alle uitgebraakte onzin van ons nationale pandemieduo raakten de vingers van de dames totaal in de knoop. Of zoals Irma het later zei: “Op een gegeven moment deed alleen mijn middelvinger het nog en dacht ik: die steek ik nog één keer op naar deze twee malloten en daarna ga ik lekker weekend vieren in Disco Dolly”.
Kenners weten dat deze Amsterdamse uitgaansgelegenheid het voormalige studentenwalhalla Dansen bij Jansen is.
Inmiddels is ons land weer het meest diepdonkerrode deel op de wereld-coronakaart. Dat is ronduit knap en zeker een felicitatie waard. Goed dat we die veertig miljoen mondkapjes van Sywert nog ergens in een magazijn hebben liggen. Ook al zijn die zo inferieur als het kantoor van onze landsadvocaat Pels Rijcken, het is handig dat ze er zijn.
Worden die Sywert van Lienden en zijn vriendjes Camille en Bernd eigenlijk nog gedwongen om hun gejatte geld terug te betalen? Of laten we het hierbij? Er staat binnenkort toch wel een nieuwe Peter R. de Vries op die zijn tanden in dit ranzige smeerlappentrio zet? We hebben het over bijna dertig miljoen hè! Er bestaat toch een zogenaamde Plukze-wet waarmee je gestolen geld en goederen kunt afpakken? We gaan dit smadelijke akkefietje toch niet laten verslonzen? Nogmaals: dertig miljoen. Dat geven we dan gewoon aan de verpleegkundigen, die de komende maanden weer stevig aan de bak schijnen te moeten. Waarom? Moet je aan die snuggere Hugo vragen.
Donderdag dacht ik dat het gebeurd was met de wereld. Of in elk geval met ons land. Het einde der tijden. Enkele vrienden, die twee keer gevaccineerd zijn, werden getroffen door corona, het Limburgse water klotste gulzig uit mijn mobiel en datzelfde apparaatje vertelde me dat de onverschrokken Peter was overleden. Het is klaar, dacht ik. God maakt er een eind aan. Genoeg gefeest. Hij of zij gaat zich richten op een andere planeet waar de bewoners het leven wel respecteren.
De rest van de donderdag las, zag en vrat ik hier in Frankrijk alles wat met Peter te maken had en ik was het met iedereen eens. Goeie gozer. Eerlijk. Duidelijk. Zomaar uit de weg geruimd. Kapotgeschoten. Ik dacht ook nog aan de ware woorden van de vader van Derk Wiersum. Helderder kan de troosteloze situatie van dit moment niet geschetst worden. Maar komt er een eind aan deze hel? Of is dit het moment dat de Jehova’s Getuigen ons al jaren beloven?
En nu stopt Arjen Robben ook nog eens met voetbal. Hij neemt een voorbeeld aan het Nederlands Elftal.
Vanavond gaat iedereen gewoon stappen. Ook rond het Leidseplein. En een deel zal gaan pootjebaden in de bloemenzee voor Peter. Daartussen staan ook heel wat mensen met een gepoederde neus of met een lijntje op zak dat nog geconsumeerd gaat worden. Dat vind ik een interessant idee. Of ik hiermee wil zeggen dat alle cokesnuivers medeplichtig zijn aan deze moord? Nee, natuurlijk niet. Maar de combinatie van de bloemen en het lijntje. Ondertussen is de studio van RTL Boulevard in die buurt opgedoekt. Te gevaarlijk. Iemand schreef op Twitter dat hij een paar dagen zonder Boulevard best verfrissend vond. In mijn ogen een onschuldig grapje dat een bloedserieuze situatie enigszins draaglijk maakt. Vroeger heette dat relativeren. De maker van het grapje kreeg onmiddellijk de hele wereld over zich heen en verwijderde de tweet. Binnenkort wordt de bloemenzee weggehaald zoals dat gaat met dit soort bloemenzeeën. RTL Boulevard legt daarna gewoon weer uit dat de jurk van de koningin schitterend kleurde bij het Valkenburgse water.
Ik staar over de Atlantische Oceaan en denk aan de ontroostbare familie van Peter, terwijl ik me afvraag of er een rijke stinkerd is die mij mee wil nemen in zijn raketje? Gewoon voorgoed het heelal in. Verdwijnen in het oneindige niets! Hoewel? Ik heb vliegangst.
Bron: NRC Handelsblad