28 C
Willemstad
• vrijdag 29 maart 2024

Extra | Journaal 28 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Wednesday, March 27, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...

Extra | Journaal 27 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Tuesday, March 26, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...

Extra | Journaal 26 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Monday, March 25, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...
- Advertisement -spot_img

Villamedia | En dan blijk je ook maar een mens: journalisten met corona

HomeMediaAlgemeen nieuwsVillamedia | En dan blijk je ook maar een mens: journalisten met...

Jolan Douwes

Dick Drayer op de IC

Op het eiland Sint Eustatius moeten 170 mensen in quarantaine als bekend wordt dat correspondent Dick Drayer corona heeft. Het virus slaat bij meer journalisten toe, met soms langdurige gevolgen. Een regioverslaggever, een tv-regisseur, een krantenjournalist en Drayer vertellen over de impact op hun werk.

‘Ironisch’ noemt Mark Lievisse Adriaanse (27) wat hem in mei dit jaar is overkomen. De politiek verslaggever van NRC Handelsblad wint samen met collega Derk Stokmans de Tegel. Hun gedetailleerde reconstructie van de corona-uitbraak, verschenen in juni vorig jaar, verdient de journalistieke prijs in de categorie ‘Achtergrond’. De zaterdag na de uitreiking wordt Lievisse Adriaanse wakker met hoofdpijn en een zere keel. Een dag later test hij positief.

‘Heel gek om zelf mee te maken wat ik heb beschreven. Ik ben jong, ik sport en ik eet gezond. Voor vaccinatie zou ik een maand later aan de beurt zijn. Mijn infectie voelde als een eigen doelpunt in blessuretijd.’ Hoe hij besmet is geraakt, kan de verslaggever niet meer achterhalen. Op verzoek van zijn krant werkt hij veel thuis. Van corona-uitbraken op redacties heeft hij geen signalen gekregen.

Ook bij de NVJ is daar niets over bekend. Mediabedrijven zijn juist rigoureus veiligheidsmaatregelen gaan nemen. In Brabant – de brandhaard van corona – zijn de redacties van BN De Stem, het Brabants Dagblad en het Eindhovens Dagblad bijvoorbeeld al in een vroeg stadium schoongeveegd. Nog nooit hebben journalisten zo massaal thuisgewerkt.

Toch zal iedereen collega’s met corona kennen. Buitenlandchef Marjolein van de Water beschrijft haar ervaringen als een van de eersten in de Volkskrant. RTL-correspondent Erik Mouthaan en NOS-verslaggever Ron Fresen vertellen in interviews hoe het virus hen te pakken kreeg. En NRC-redacteur Ellen de Bruin meldt eind vorig jaar in haar krant: ‘Zelfs een sportklasje op tv is na zeven maanden nog te veel.’

Mark Lievisse Adriaanse

Lievisse Adriaanse blijft een week ziek thuis. ‘Ik kon niet veel meer dan slapen, gamen en series kijken. In overleg met mijn chefs en de Arbo-arts ben ik eerst 25 procent beter gemeld, daarna 50 en 75 procent. Dat gaf me de ruimte om gas terug te nemen als ik te moe was. Maar rust veroorzaakte ook onrust.’

De verslaggever staat bekend om zijn scherpe blik op het Haagse Binnenhof. Tot zijn schrik vertroebelt die als hij last krijgt van de beruchte ‘hersenmist’ – een bijverschijnsel van corona. Hij heeft moeite met focussen en zijn geheugen werkt op halve kracht. Als hij een keer verslag moet doen van een Kamerdebat, heeft hij geen idee meer waarover het gaat.

‘Mijn geheugen- en concentratieverlies vond ik spannend en een beetje eng. Ik voelde de druk om mezelf te bewijzen dat ik mijn hoofd nog kon gebruiken. Dat werd minder toen ik na twee maanden weer eens een analyse schreef waar ik trots op was. Ik kon het nog!’ Toch duurt het ruim vier maanden voordat hij zich weer de oude voelt.

Open dak

EO-redacteur en -regisseur Esther Rosier (53) kan meepraten over die hersenmist. Vijf maanden nadat ze positief is getest, denkt ze nog regelmatig: wat las ik net ook alweer?

In mei dit jaar rijdt ze met een collega naar de opnames voor een podcast. Heen met open dak, terug met het dak dicht. ‘Hij zei al dat hij zich brak voelde, maar ik koppelde dat aan korte nachten. Toen ik positief testte, voelde mijn collega zich heel schuldig. Maar hij heeft het op zijn 27ste zwaarder te verduren dan ik. Ik zat twee weken ziek thuis, hij een halfjaar. Er is geen peil op te trekken. Het is echt een pokkenvirus.’

Met sport en een gezonde levensstijl probeert de redacteur haar herstel te bevorderen. ‘Journalisten zijn bezige bijen, dus verveelde ik me na twee weken suf op de bank. Mijn P&O-collega zei dat ik niet te snel moest beginnen, maar ik vond het heerlijk dat ik weer kon werken. Thuis kon ik dat in mijn eigen tempo doen.’

Bij de EO kent zij nu al negen collega’s met corona, tussen de 30 en 50 jaar. Regelmatig waarschuwt ze lotgenoten dat ze een terugval kunnen krijgen. Dat overkomt haar als ze wordt gevaccineerd. Zij had gelezen dat de prik haar een boost kan geven. Niet dus. Rosier krijgt opnieuw knallende hoofdpijn, misselijkheid, ze is intens moe en ze ruikt – dat is een meevaller – ‘een lekkere geur’.

Na een draaidag ligt ze nog steeds uitgeteld op de bank. ‘Ik ga zo naar een Pilates-les, maar ik moet voorzichtig blijven’, vertelt ze aan de telefoon. Ze is zich ervan bewust dat haar twee weken ziekteverzuim een vertekend beeld geven in de statistieken. Om bij te tanken nam ze deze zomer zes weken vrij en in de herfstvakantie twee weken. ‘In een besloten Facebookgroep van corona­patiënten met langdurige klachten lees ik hoe rottig werkgevers kunnen reageren. Ik heb het geluk dat ik zelf mijn tempo mag bepalen, dat lijkt me de beste aanpak. Als je daardoor uit de ziektewet kunt blijven, is je werkgever ook beter af.’

Dagboek

Ook bij Lilian Dominicus (49) is het ironisch dat zíj juist wordt besmet. De verslaggever zit in het coronateam van het Eindhovens Dagblad en ze schrijft haar vingers blauw. In maart vorig jaar heeft ze een primeur als ze een van de eerste covidpatiënten in Nederland interviewt. Eind 2020 houdt ze een dagboek bij vanaf het moment dat ze positief is getest.

‘Nu gaat ze zelf voor de bijl’, staat in de intro bij haar verhaal. Dominicus denkt dat een drukbezochte Pieten-­demonstratie de boosdoener is. ‘Een bedrijfsrisico’, zegt de regioverslaggever. ‘Toen ik tijdens een Zoom-vergadering hoorde dat ik klonk alsof ik een pak shag had gerookt, ben ik gaan testen.’ Met haar man en hun 5-jarige zoon moet ze meteen in quarantaine.

In haar dagboek schrijft ze: ‘Je bent de eerste binnen onze redactie’, constateert mijn leidinggevende. Een twijfelachtige eer. ‘Wil je opschrijven wat je allemaal meemaakt?’ ‘Ik ben niet zo interessant, hoor’, is mijn reactie. Echt ziek voel ik me niet. ‘Misschien is dat wel het verhaal’, zegt mijn eega. ’Zo veel mensen zijn besmet, maar niet iedereen heeft ernstige klachten.’

Thuis spreekt ze wisseldiensten af met haar man. Dan kan zij ’s avonds raadsvergaderingen volgen en hij overdag lesgeven. ‘Omdat ik me niet ziek voelde, bleef ik doorwerken. Ik wilde iets terugdoen voor mijn werkgever die mij vrijliet in de invulling van mijn uren. Toch zijn die weken best stressvol geweest. Ik hoop dit nooit meer mee te maken.’

Paniek

Correspondent Dick Drayer wordt begin augustus zelf voorpaginanieuws als hij voor een tv-reportage naar Sint Eustatius vliegt. Het eiland is net zeven maanden coronavrij. De freelance verslaggever (o.m. NOS, Trouw en The Wall Street Journal) voelt zich steeds meer verkouden worden; zijn mondkapje is drijfnat. Het kwartje valt als hij een app krijgt van een collega die in zijn appartement op Curaçao logeert: ze heeft corona.

‘Mijn cameravrouw Hester Jonkhout en ik zijn meteen gaan testen. Ondanks onze vaccinatie was de uitslag positief’, vertelt Drayer via Zoom. ‘Ik bracht dat met open vizier naar buiten, maar dat heb ik geweten. De autoriteiten reageerden in paniek. Meteen moesten 170 mensen in quarantaine. Alle passagiers die in ons vliegtuig hadden gezeten, maar ook mensen die ik was gepasseerd in een restaurant.’

De cameravrouw is er snel weer bovenop, maar de correspondent moet met een helikopter naar het ziekenhuis op Sint Maarten. Daar vecht hij zeventien dagen voor zijn leven, terwijl hij andere patiënten dood ziet gaan. Op Facebook is hij te zien met een zuurstofmasker en een angstige blik. De autoriteiten brengen naar buiten dat een NOS-correspondent het eiland heeft besmet. Op de sociale media ontstaan geruchten dat Drayer zich onverantwoordelijk zou hebben gedragen.

’Ik weet nu hoe het is om in een mediacircus te belanden. Omdat ik op de IC lag, kon ik me niet verdedigen. Later heb ik er de autoriteiten wel op aangesproken. Tegelijkertijd leefde heel Curaçao met me mee. Zelfs de premier – niet mijn beste vriend – wenste me beterschap. Op Facebook kreeg ik meer dan duizend reacties, ook van NOS- en Trouw-collega’s. Ik was te zwak om te antwoorden, maar de steunbetuigingen hebben me veel goed gedaan.’

Levensles

Vier maanden later werkt de correspondent nog op halve kracht. Als hij verslag doet op de radio, hoort de goede verstaander dat hij nog steeds kortademig is. Hij weet zeker dat zijn overgewicht en suikerziekte ertoe hebben bijgedragen dat hij zo ziek werd. ‘De eerste les die ik hieruit trek, is dat ik gezonder moet leven. Ik ben vijftien kilo afgevallen en dat wil ik zo houden.’

Omdat hij nog niet volledig kan werken, steunt een aantal opdrachtgevers hem financieel tijdens zijn herstel­periode. Daar heeft hij het mee getroffen. Over een torenhoge ziekenhuisrekening is hij nog in onderhandeling. Hij waarschuwt dat veel reisverzekeringen onderscheid maken tussen zakelijke en privéreizen. Bovendien dekt niet iedere verzekering reizen naar covid-rode of -oranje landen.

En de journalistieke les? ‘Als ik had geweten wat ik nu weet, was ik tijdens het werk nog voorzichtiger geweest. Toch maar een microfoon met een hengel gebruiken en nog meer afstand houden. Als journalist heb ik die verantwoordelijkheid.’

NRC-verslaggever Lievisse Adriaanse voegt daar voor zichzelf nog een les aan toe. ‘Zoals veel hoogopgeleide generatiegenoten met een goede baan denk ik soms: is dit het nou? Ik ben door corona meer gaan nadenken over de vraag wat me gelukkig maakt in mijn werk. Nog steeds kan ik genieten van drukke Haagse dagen, maar ik probeer ook meer te ontspannen. Dat lijkt me niet ongezond.’

De verslaggever heeft net een contract getekend voor een boek over de uitholling van de democratie. Meteen een goede oefening in ontspannen werken.

Bron: Villamedia

Geef een reactie

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Zoeken

Recente reacties