Column Youp | Rijenkorf

Donderdag liep ik de Bijenkorf in voor een nieuwe portefeuille omdat mijn vorige onlangs gerold is. Een zeer hippe verkoper met bijpassend tasje toonde mij een plastic prul dat hij voor drie duppies bij de Action gescoord leek te hebben. Hij reageerde ronduit onthutst toen ik zei dat ik geen plastic wilde. Het was namelijk kalfsleer met een beschermend laagje en kostte slechts 440 euro. Dat vond hij niet duur want het was een echte Prada.

Ik dacht: je hoeft in elk geval niet bang te zijn dat hij gejat wordt want daar is het ding echt veel te lelijk voor. Dat zei ik niet. Zo ben ik niet opgevoed.

Ik dankte vriendelijk voor de informatie, wenste de man en zijn bijpassende tasje succes en wandelde het warenhuis uit. In mijn hoofd gonsde: dagelijks door Japanse maagden gemasseerd scharrelkalfsleer! Dat mag wat kosten! Dit had de man met het bijpassende tasje niet gezegd, maar ik vond het gezellig om erbij te fantaseren. Zo maak ik mijn leven dagelijks een beetje draaglijker.

Voor de stand van Louis Vuitton stond een stevige sliert shopvolk. Een wachtrij jong spul dat niet gelukkig keek. Maar als je de prijzen van Lowietje kent dan word je daar ook niet vrolijk van. Hun creditcards zuchtten.

Op de Dam probeerde een dame mij een geloof aan te praten. Iets met de Here Jezus omdat hij het beste met ons voorheeft. Ik zei dat ze in het centrum van Marioepol moest gaan preken. Als ze dat centrum tenminste nog kon vinden. Maar daar konden ze net als in Cherson wel wat geloof gebruiken. Volgens haar waren de verwoestingen daar allemaal het werk van de mensen. God deed alleen het goede. Ik vroeg of ze afgelopen weekend naar dat christelijke festival in Biddinghuizen was geweest. Daar stond een nazorgtent met tachtig medewerkers. Dat vind ik veel nazorgmedewerkers voor een onschuldig geloof. Ondanks al die nazorg was er ook nog een dooie gevallen.

“Bezeten door de duivel”, sprak de vrouw.

“Misschien wel paddo’s,” opperde ik, “die zijn ook door God geschapen!”

Twee minuten later sjouwde ik opgewekt door de Kalverstraat waar ik tussen alle toeristen de allerlaatste Amsterdammer was. Ik zag vooral veel felgekleurde snoepwinkels waar de obesitas spontaan naar buiten walmde. Gingen we dat ook niet minderen? Die suiker was toch een gevaarlijk dingetje? Welke minister had dat ook alweer beloofd? Hugo toen hij nog alles van Volksgezondheid wist? Of was het ooit klaterende verkiezingstaal geweest van alle partijen? Ik heb geen idee. Door de vele proefballonnen zie ik zo af en toe de blauwe lucht niet meer.

Op het Spui las ik op mijn telefoon dat op een terrein in Amstelveen, waar geen 4000 broodnodige studentenwoningen gebouwd mochten worden omdat ze onder een aanvliegroute van Schiphol lagen, nu toch huizen komen. Voor stokdove bejaarden? Nee hoor, voor vluchtelingen. Hun oren zitten na al die oorlogen met dat meedogenloze artillerievuur en raketlawaai dusdanig potdicht, dat die daar probleemloos kunnen wonen.

Was minder vliegen geen optie? Studenten die prettig wonen zijn voor de toekomst van ons land toch belangrijker dan al die uitgebluste boomers die twee weken gaan liggen smeren en keren op een of ander subtropisch strand? We gingen toch wat doen aan het milieu? Welke minister was dat ook alweer? En gingen we niet minder snoep verkopen op Schiphol? Was dat ook niet een van de ballonnetjes?

Wel leuk dat er weer een gezellige corona op komst is. Hoewel? Dan mogen die Schiphol-rijen niet meer zo dicht op elkaar en worden ze nog langer. Anderhalve meter tussen iedereen. Nu staan ze via Badhoevedorp tot diep in Aalsmeer. Maar dan misschien wel tot Lelystad. Daar kan je heel goed parkeren bij dat verlaten vliegveld. En leuk als ze daarna langs de Floriade lopen die bijna klaar is. Dan hebben die arme mensen daar ook nog een paar bezoekers. Want daar is nog echt niemand geweest.

Kortom ik had een heerlijke middag. Vol geloof, hoop en een nieuwe portefeuille. Hoewel? Die bleek bij thuiskomst gerold.

Bron: NRC Handelsblad