Wouter de Winther
Het is nog even wennen voor prinses Amalia, maar de eerste dag van haar bezoek aan het Caribisch deel van het koninkrijk verloopt volgens plan. Onder de ervaren begeleiding van haar ouders Willem-Alexander en Máxima verkent ze het leven dat haar wacht; plichtplegingen, luisteren en natuurlijk pposeren en zwaaien.
“Het is nog even wennen voor prinses Amalia, maar de eerste dag van haar bezoek aan het Caribisch deel van het koninkrijk verloopt volgens plan. Onder de ervaren begeleiding van haar ouders Willem-Alexander en Máxima verkent ze het leven dat haar wacht; plichtplegingen, luisteren en natuurlijk poseren en zwaaien.
Bijna alles is deze reis voor Amalia de eerste keer. Ze is voor het eerst op de Caribische eilanden, ze is voor het eerst als kroonprinses op werkbezoek met haar ouders en -ook wennen- alle ogen zijn op haar gericht.
Best confronterend voor een 19-jarige student die om zware dreiging aan haar adres ook nog bij haar ouders moet blijven wonen.
Poseren kan ze in ieder geval al, geleerd tijdens de fotosessies die de RVD organiseert. Ook bij het broodbakken in Mangazina di Rei, waar het cultureel-historisch erfgoed van Bonaire wordt getoond, wil ze best even op de foto met een paar Bonairianen. Dat wordt door het massaal uitgerukte beeld-journaille dankbaar aanvaard. „Amalia!.” „Amalia, even naar links!”
Hartelijke woorden
’Koninklijke hoogheid’ roepen richting de prinses is natuurlijk ook wel een beetje een mond vol. Amalia poseert feilloos, met na afloop nog even een hartelijk woordje richting de mensen die haar op de foto vergezelden. Dit talent heeft ze duidelijk van moederszijde geërfd.
Aan tafel, in gesprek met vertegenwoordigers van een aantal delen van Bonaire, komt Amalia nog wat meer los. In tegenstelling tot de ontvangsten waar haar vader en moeder bij zijn, kan ze nu zelf het gesprek bepalen. En waar Máxima nog leunt op het spiekbriefje dat ze van de hofhouding heeft gekregen over wie ze aan tafel treft, doet Amalia (net als haar vader) het uit het hoofd. Een goede voorbereiding is het halve werk, ook voor de prinses.
Als na vijf minuten iemand het signaal geeft om naar de volgende tafel te vertrekken, excuseert ze zich zoals alleen een Oranje kan. Wat jammer, zegt Amalia, we hadden net zo’n leuk gesprek met elkaar!
Om vervolgens na het afscheid een paar stappen te zetten en plaats te nemen aan de volgende tafel. Ze kijkt haar tafelgenoten aan. Wat maakt uw wijk nou zo bijzonder, wil ze weten. Het zullen spreeklijnen zijn waar ze de rest van haar leven nog vaak uit zal moeten putten.
Multi-tasker
Maar Amalia moet vandaag ook multi-tasken. Want het plaatje doet er toe, nu en later. Dat dat op een winderig Bonaire best een uitdaging is, merkte ze al op de vliegtuigtrap, waar haar jurk en haar haar deden wat ze wilden.
En de picknicktafel waar ze na het broodbakken aan moet plaatsnemen, blijkt ook een plotselinge hindernis. Hoe kan een prinses in een jurk eigenlijk zonder kleerscheuren daaraan plaatsnemen? Máxima doet er niet moeilijk over en tilt beide benen behendig over het bankje. Amalia is zo ver nog niet. Zij gaat aan de zijkant zitten, half op de bank. Maar ja, aan het einde van het gesprek wil ze de dame ter rechterzijde van haar ook goed aan kunnen kijken.
Ferm zegt ze: ik ga me even omdraaien, anders zit ik met mijn rug naar je toe. En pardoes maakt de prinses op de bank een zittende pirouette om nu met haar andere arm op de tafel te leunen en haar gespreksgenoot aan te kijken. Al doende leert men.
Na afloop dient de volgende uitdaging zich al weer aan. Vandaag wordt ze geacht om, net als haar moeder, met indrukwekkende naaldhakken zich een weg te banen door het minimaal geplaveide, rotsige landschap van Bonaire. Een uitgestoken hand accepteert ze dan ook graag. Met deze grond heb ik niet de beste schoenen uitgekozen, lacht de prinses.
Ook haar vader, die aan een andere tafel zit, staat op. Hij lacht naar Amalia, knijpt zijn ogen even toe. Een moment zoals alleen een meelevende ouder naar zijn kind kan overbrengen: je doet het hartstikke goed. Nog vijf eilanden te gaan.
Bron: Telegraaf