Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curacao? Stuur uw brief voor 17:00 uur naar emailadres: INGEZONDEN. Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten.
De redactie van de Knipselkrant Curaçao is niet verantwoordelijk voor de inhoud van het ingezonden artikel.
Ingezonden stukken die beledigende of discriminerende taal bevatten worden door ons niet gepubliceerd.
Vandaag laten we Carlos Weeber aan het woord
MURRAY, ADVOCAAT van Sehos in het geding tegen sloop op het Sehos-terrein ten behoeve van de bouw van HNO, gaat er van uit dat een gebouw uit de 20e eeuw geen monument kan zijn. Heeft hij zich dan onvoldoende voorbereid?
Op Curaçao, waar cultuur vaak ophoudt bij de 19e eeuw, staan verschillende monumenten uit de 20e eeuw. Neem het Verriet Instituut in Santa Maria van architect Rietveld, het NAAM-gebouw in Pietermaai van architect Bakker, het LWV waterreservoir op berg Arrarat en Cinelandia in Punda van architect Van Stuivenberg.
Het laatste gebouw staat er helaas zo abominabel bij, dat sloop onvermijdelijk lijkt. De Sehos-gebouwen waar het hier om gaat, zijn de zuidwestelijke vleugel van het hoofdgebouw en het mortuarium. Beide zijn het ontwerpen (heet hier ‘getekend’) van architect Bakker en voorbeelden van Shakehand Modernisme, dus modern noch klassiek.
Een tussenstijl die in Italië onder Mussolini als een soort compromis ontstond en rond de Tweede Wereldoorlog in Nederland populair werd. Symmetrie en voorzichtige decoratie zijn kenmerkend. Eigenschappen die in het Modernisme worden verafschuwd.
Het mortuarium, onlangs door aannemer Ballast Nedam clandestien gesloopt, was een mooi voorbeeld. Behalve de aannemer en zijn architectenteam, valt ook Monumentenzorg laksheid te verwijten. Vanaf het moment dat dit bouwterrein bekend was, werd duidelijk dat dit probleem speelde. Er gebeurde niets, totdat bezorgde architecten aan de bel trokken en naar de rechter stapten die nu de belangen afweegt.
Enerzijds gaat het om voortzetting van de bouw zoals ontworpen en aanbesteed, anderzijds om handhaving van culturele standpunten. In dit geval het respecteren van historische stadsgrenzen. Waar eindigt de monumentale stad, waar begint de nieuwe stad en hoe hard zijn die grenzen?
Wie hierover nadenkt, komt onherroepelijk tot de conclusie dat geschiedenis niet kan worden teruggedraaid. Zo eenvoudig is dat, maar daarom niet minder ingewikkeld.
Doet mij denken aan sprinter Martina, die met zijn linker schoen op die witte lijn stapt en daarom verliest. Ook die grens bleek onherroepelijk. In Colon is dat niet anders.
CARLOS WEEBER
Curaçao