26.9 C
Willemstad
• donderdag 28 maart 2024

Extra | Journaal 26 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Monday, March 25, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...

Extra | Journaal 25 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Friday, March 22, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...

Extra | Journaal 22 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Thursday, March 21, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...
- Advertisement -spot_img

Ingezonden | In Memoriam: Hans Vaders

HomeAuteursIngezonden | In Memoriam: Hans Vaders
Ingezonden Brief
Ingezonden Brief

Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curacao? Stuur uw brief voor 17:00 uur naar emailadres: INGEZONDEN. Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten.

De redactie van de Knipselkrant Curaçao is niet verantwoordelijk voor de inhoud van het ingezonden artikel.
Ingezonden stukken die beledigende of discriminerende taal bevatten worden door ons niet gepubliceerd.

Vandaag laten we Brede Kristensen aan het woord

Column Vaders | ‘Eten als beesten’
Column Vaders | ‘Eten als beesten’

Jaren geleden, ik kende Hans nog niet lang, kwam ik terug van een reis naar Moldavië. Hans wilde van alles weten. De onbekendheid van het land trok hem aan en vooral, zo ontdekte ik tot mijn verbazing, zijn culinaire eigenaardigheden. Nadat ik de loftrompet had gestoken over de Moldavische keuken en de gezellige restaurants (zonder uitzicht op bergen of zee overigens) werd hij helemaal enthousiast.

“Daarover wil ik wel iets schrijven”, liet hij zich ontvallen. “Nou”, voegde ik eraan toe, “dan reis je toch de volgende keer met me mee, dan ga je alles met eigen ogen zien.”….. “Nee jongen”, haastte hij zich te zeggen, “ik bedenk wel wat, dat is nog veel mooier.” Wat krijgen we nou, dacht ik, “je zuigt het uit je duim?” “Nou ja, zo’n beetje, dat doen we in feite toch altijd!”

Inderdaad, feiten bestaan niet. We verzinnen er altijd van alles omheen. En dat deden we dus ook maar meteen. In de kortst mogelijke tijd begon restaurant Pani Pit, aan de Poeshkinlaan te Chisinau gelegen, aan een nieuw en zeer glorieus leven met een keuken die geen enkele liefhebber van een goed diner zou willen missen.

Ziet u het voor zich? Het restaurant met uitzicht op het weelderige groene lover van de bomen buiten in de laan? Het nog niet door druk verkeer verstoorde straatbeeld? Terwijl de typisch boerse serveersters (in Moldavië is alles een beetje boers) aan hun natuurlijke charme ook nog eens een dosis sophistication wisten toe te voegen, zodat het bezoek zelfs voor de Curaçaose intellectueel niet te versmaden viel.

Kortom, Moldavië mocht dik tevreden zijn met het schitterende reisverslag van Vaders. Dat er tussen de regels door ook nog wat katjes werden uitgedeeld aan verwende toeristen, met een voorkeur voor peperdure reizen naar drukke tropische bestemmingen, zou de Moldavische lezer, gniffelend, wel opvallen.

Hans hield van reizen, vooral in het Caribisch gebied, en hij schreef er beeldend over. Hij hield van observeren en hem vielen altijd dingen op die aan anderen voorbijgingen. Zijn taal was origineel en bloemrijk. Al schrijvende kwam de ene na de andere verrassende en vaak onbekende bloem tevoorschijn aan de op het eerste gezicht zo dorre takjes van de stekelige feiten.

Niet dat de bloemen de feiten van hun stekeligheid ontdeden. Die bleven lekker stekelig en meestal terecht. Hans voegde er kleurvolle bloemen aan toe, zodat die stekelige feiten niet langer onopgemerkt bleven.

Zijn onnavolgbaar ‘aparte’ columns in de Amigoe werden later verrijkt met een portrettekening van Herman van Bergen. De column lezend en je verbazend over zijn vermogen tot verrassende associatie en ludieke insinuatie, wierp je als lezer af en toe een blik op de wat mopperig maar niet agressief kijkende Hans.

Eigenlijk was het om je naar te lachen. En ook om nog lang over na te denken. Alles wat hij schreef was uniek. Ik weet niet of dat tot ons is doorgedrongen. Ieder mens is apart, maar Hans was wel buitengewoon apart, geboren en getogen in Nederland, neergestreken hier in het Caribisch gebied, op Curaçao.

Wat een landing. Ongetwijfeld een harde landing, want van ‘repatriëring’ kon geen sprake meer zijn. Voorgoed is hij hier gebleven, het eiland tot zijn leefomgeving makend. Met het accent op ‘leef ’. Niks geen passief ondergaan.

Alles wat hem onder ogen kwam en alles wat hem overkwam, verwerkte hij actief en creatief, in verhaal, column, roman of gedicht. Dat was zijn wijze van leven. Zijn manier om van de absurditeit van de feitelijke leefomgeving iets te maken.

Dat de omgeving het daar soms moeilijk mee had, is te begrijpen. Voor Hans was het een geregeld vallen en weer opkrabbelen, met soms prachtige verhalen of gedichten als neveneffect. Zoals de Vodkadrinker na zijn vreselijke val, vlak voor de presentatie van de dichtbundel ‘Kate Moss in Mahaai’. Met een wonderlijk gevoel voor zelfspot beschouwt hij zijn val als een ware Icarus-ervaring.

Hans was zich bewust van zijn kwetsbaarheid. Nog vorig jaar waren we bezig zijn gedichten in het Engels te hertalen. Lang spraken we over ‘Verslag van een landing’. Daarin de regels: ‘Zwaar ziek reis ik / soms verschijnt als gele koorts / zo plotseling / een niet besproken hotel / aan de horizon….’ “Daar klinkt warempel iets hoopvols in door Hans”, liet ik me ontvallen. “Je hebt de ontknoping toch ook gelezen”, antwoordde hij. “Jazeker, maar zoals alles heeft ook de hoop diverse dubbele bodems…, dat is toch wat je hebt gezegd?” “Dat is wat ik heb gezegd”, beaamde hij.

De zweem van olijkheid in zijn stem ontging me niet. Zo waren de gesprekken met Hans: verrassend, betekenisvol, onvergetelijk. Hij leeft verder in zijn werk en in onze herinnering.

Brede Kristensen

Dit artikel is geplaatst in

1 reactie

  1. Helaas is Hans de vader van ratvocate Marije Vaders, verantwoordelijk voor een hoop criminaliteit op het eiland.

    Kan me niet voorstellen dat hij trots was op zijn dochter.

Geef een reactie

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Zoeken

Recente reacties