27 C
Willemstad
• donderdag 28 maart 2024

Extra | Journaal 26 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Monday, March 25, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...

Extra | Journaal 25 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Friday, March 22, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...

Extra | Journaal 22 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Thursday, March 21, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...
- Advertisement -spot_img

Ingezonden | Een eerbetoon aan Jacob Gelt Dekker

HomeAuteursIngezondenIngezonden | Een eerbetoon aan Jacob Gelt Dekker
Brief
Ingezonden brieven

Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curaçao? Stuur uw brief voor 17:00 uur naar emailadres: INGEZONDEN.
Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten.

De redactie van de Knipselkrant Curaçao is niet verantwoordelijk voor de inhoud.
Ingezonden stukken die beledigende of discriminerende taal bevatten worden door ons niet gepubliceerd.

Vandaag laten we Joseph Hart aan het woord

 

Jacob Gelt Dekker
Jacob Gelt Dekker

Dat Jacob een eigengereide persoonlijkheid is met een enorme dosis energie en doordrammerig karakter, bleek al meteen bij onze eerste ontmoeting in de Ijzerstraat (Otrobanda) in de tachtiger jaren.
Ik was bijna klaar met mijn wekelijkse rondleiding door Otrobanda, toen ik hem tegen het lijf liep. Hij was druk gebarend een en ander aan het uitleggen aan twee mannen, die moeite hadden hem bij te houden.
Hij keek even op toen ik met mijn grote groep toeristen voor het verlaten en deels vervallen pand van de Anastagasti familie bleef staan voor een laatste uitleg.

Nadat mijn toeristen waren vertrokken en hij inmiddels klaar was met zijn gesprek, merkte ik dat hij mij belangstellend opnam, waardoor ik mij verplicht voelde hem een en ander uit te leggen.
Zo ontstond er een jarenlange vriendschap, deels gedreven door onze passie voor mijn oude stadswijk van Otrobanda en ook door een welhaast tegenstrijdig karakter in omgang en zienswijze, waardoor wij elkaar aanvulden tijdens de vele discussies die na deze ontmoeting zouden volgen.

Na mijn uitleg over de wekelijkse woensdag rondleiding met toeristen en lokale mensen, wilde hij van alles weten over Otrobanda, en bleek reeds goed ingelicht te zijn over dit boeiend onderwerp. Toen ik de kans kreeg hem wat te vragen, bleek dat hij het daarnet beschreven pand had gekocht en daarin woonde en van plan was het helemaal te restaureren, hetgeen het onderwerp van de discussie was met de twee personen, die betrokken zouden worden met de restauratie daarvan.

Ik was stom verbaasd dat een Nederlander in deze verwaarloosde buurt wilde wonen en legde hem voorzichtig uit aan welke gevaren hij zich zou blootstellen om alleen en volkomen onervaren met de lokale gewoontes van deze armoedige wijk, beheerst door drugsverslaafden (‘chollers’), zich hier te willen vestigen.

Toen maakte ik kennis met zijn koppige vastberadenheid, gedreven door een onweerlegbare logica, gebaseerd op zijn jarenlange ervaring met de meest uiteenlopende culturen in Afrika en Azië, waar hij onder de meest bizarre omstandigheden had gewoond en het leven had gedeeld met de lokale bevolking.

Hij was niet alleen van plan in de Ijzerstraat te wonen, maar had in zijn hoofd gezet daar een vijf sterren hotel op te zetten, deels door restauratie en aanpassing van de bestaande gebouwen en door nieuwbouw, waarbij de lokale architectuur zoveel mogelijk in acht zou worden genomen.

En zo raakte ik van nabij betrokken met een krankzinnig mooi plan om van een verwaarloosde wijk een schitterend project te maken, waar ik vandaag nog steeds met enig hoofdschuddend ongeloof doorheen loop of een drankje neem, om dan met weemoed terug te denken aan de vele gesprekken met Jacob en zijn medewerkers en organisaties die zijn visie deelden, zoals Monumentenfonds, die hem steunde met de restauratie van de historische monumenten.

De herinnering aan zijn doortastendheid, zijn bruuske schouder ophalen wanneer ik hem aanraadde wat meer diplomatie te betrachten in zijn contacten met deze of gene politicus, en hij soms fel uithaalde naar de corruptie die hij meemaakte, of zijn beslissing om het ‘Kura Hulanda Museum’ op te zetten toen hij bij toeval stuitte op het verborgen verleden van het slavenverblijf dat aan zijn terrein grensde.

Deze herinneringen spelen door mijn hoofd en ik zie hem weer, druk gebarend en hartstochtelijk argumenterend, om zijn gesprekspartners te overtuigen van zijn gelijk en hun bezwaren en doem voorspellingen af te doen met een achteloos handgebaar. Een sleutelfiguur daarbij was Leo Helms, die hem hielp in de hele organisatie van het Museum.

Zijn gelijk is belichaamd in zowel het Hotel als het Kura Hulanda Museum, waarbij het laatste een internationale bekendheid geniet als een boeiende bron over de slavernij, waar zeer veel lokale bezoekers met hun verleden zijn geconfronteerd en de toerist met verbazing kennis neemt van de wreedheid van dit verleden.

Jacob zijn nalatenschap voor de Curaçaosche gemeenschap is een schitterend voorbeeld van het aanvoelen van de essentiële behoefte van een volk op zoek naar haar verleden en tevens een ‘wake-up call’ voor de minimalisten in onze bevolking die de eigen potentie van ons eiland niet inzien of miskennen.
Het is tevens een voorbeeld hoe een bezielde, doordrammerige idealist, dwars tegen politieke willekeur, tegenwerking en corruptie zijn ideaal weet te bereiken.

Het zijn deze kwaliteiten, waarbij vooral het ongekende succes van het Kura Hulanda Museum, die ertoe hebben geleid dat Plataforma Otrobanda hem een ‘Award of Merit’ heeft uitgereikt, samen met Jopi Rojer en Frank Eustatia voor hun geloof in Otrobanda en bijdrage aan haar opleving, toen alleen enkele idealisten zich inspanden om de potentie van deze boeiende stadswijk kenbaar te maken.

Door: Joseph Hart
te, Curaçao

Dit artikel is geplaatst in

3 reacties

  1. Wortdt het niet eens tijd dat Jacob volledig gereabiliteerd wordt??
    En dat de heer Coopere en consorten zich publiekelijk verontschuldigen voor het leed dat ze aangericht hebben?

    Een bezorgde burger!

  2. Mooi stuk,. Jopi. en dat jullie Jacob de eer hebben gegeven de Award of Merit uit te reiken is meer dan verdiend. Chapeau hiervoor.
    Ach Tuna wat Cooper betreft die hoort slechts tot die zakkenvullende figuren die niets maar dan ook niets voor de gemeenschap hebben gedaan nog betekend,

  3. Cooper verklaarde deze man voor persona non grata, omdat hij een mening had die ook ventileerde en zich de kaas niet van zijn brood liet stelen en corruptie weerstond. Hij had eigen geld en daarom dus niemand nodig, hij deelde geen pastechi`s uit en ontving ze ook niet. Dat is toch wel tegen de schenen hier en wat nog erger was zijn project lukte! Een verloren stadsdeel werd gered, en in dat deel zelfs aandacht voor de slavernij en historie van eiland. Velen hebben uiteindelijk moeten toegeven dat deze makamba het niet slecht met het eiland voor had, behalve dan zij die nu eenmaal vooringenomen zijn en hem liever op zijn plaat hadden zien gaan.

Geef een reactie

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Zoeken

Recente reacties