Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curaçao?
Stuur uw brief voor 17:00 uur naar emailadres: [email protected]
Wij publiceren uw brief zonder in te korten.
Vandaag laten we  BREDE KRISTENSEN   aan het woord…………..

WAT GEBEURDE er afgelopen augustus op Curaçao?
Na het ontslag van de regering kwam het parlement niet bijeen om afspraken met de demissionaire regering te maken.
De nieuwe meerderheid gaf aan geen vertrouwen in de meeste bewindslieden te hebben om lopende zaken af te handelen en eiste daarover een vergadering.
De voorzitter weigerde daaraan zijn medewerking te geven.
Toen er na veel gedoe een vergadering kwam, werd deze door de voorzitter voor onbepaalde tijd geschorst.
De nieuwe meerderheid in het parlement protesteerde.
Mij dunkt terecht.

Praktisch kwam dit erop neer dat de demissionaire regering haar gang kon gaan, zonder verantwoording af te leggen aan het parlement.
Vanuit democratisch standpunt gezien is dit een onaanvaardbare situatie.
In frustratie besloot de meerderheid dus op een andere locatie te vergaderen onder een nieuwe voorzitter en zegde formeel het vertrouwen in de demissionaire regering op.

Anders geformuleerd, vertrouwde de afhandeling van lopende zaken haar niet langer toe.

Boersema’s stelling dat er slechts binnen het parlement sprake was van een crisis, al had die crisis gevolgen voor de verhouding parlement en regering, is een versimpelde voorstelling van de complexe werkelijkheid.
Zeker, er was sprake van een crisis binnen het parlement, maar die crisis had niet alleen een crisis met de demissionaire regering als gevolg, nee, zij betrof zelf de relatie met de regering.
Dat de gouverneur werd verzocht om een formatieprocedure voor een interim-kabinet te starten uit hoofde van zijn waarborgfunctie, vloeide daaruit voort.

Tussendoor maakt Boersema de opmerking dat het optreden van de gouverneur vanzelfsprekend zonder regie vanuit Den Haag ondenkbaar was geweest.

Is dat zo?
Misschien.

Wel is mij opgevallen dat dit door heel veel mensen gezegd werd, als ware het om de aandacht af te leiden van het feit dat de crisis hier op Curaçao is ontstaan en dat wij hier op Curaçao in eerste instantie kritisch naar onszelf zouden moeten kijken hoe het zover heeft kunnen komen.

Het vermogen zelfkritiek te oefenen is toch een van de voorwaarden om als volk autonoom te kunnen functioneren.
Daarvan is inzake deze crisis nog weinig terechtgekomen.
Aan het eind van zijn betoog komt Boersema tot de kern.
Namelijk als hij de conclusie trekt dat de nieuwe meerderheid van het parlement de constitutionele crisis heeft veroorzaakt door de gouverneur voor zijn karretje te spannen waardoor de ‘eenheid van de regering’ (gouverneur en regering) werd verbroken.

Ik weet niet of we hierom moeten huilen.
Persoonlijk vind ik deze twee-eenheid toch al een behoorlijk ondoorgrondelijk dogma.
Maar de conclusie van Boersema is de wereld op zijn kop.

De kern van de crisis betrof de relatie parlement en regering, dat de meerderheid van het parlement een demissionaire regering niet ter verantwoording kon roepen.
Ongeacht de politieke kleur van de regering of van de meerderheid van het parlement, zou iedere democratisch denkende burger hiertegen moeten protesteren.
En als burger verwacht ik van het staatsrecht dat het er niet is omwille van zichzelf, maar omwille van het goed functioneren van de democratie en dat er dus voor een dergelijke crisis een werkbare oplossing wordt geboden.
Uiteraard een die de coherentie van het staatsrecht niet verstoort.
Naar mijn oordeel zou de oplossing van een interim-regering dus met vreugde moeten worden verwelkomd.
Overigens staat dit los van de vraag hoe de interim-regering haar werk verricht.

Wat het dogma van de twee-eenheid betreft, we moeten niet vergeten dat die van toepassing is op het regeringsbeleid, niet op formatiekwesties.
In formatiesituaties dient de gouverneur rekening te houden met de meerderheid in het parlement.

Ten slotte.
De werkelijkheid is inderdaad altijd complexer dan je op het eerste gezicht zou denken.
In theorie omarmen we de Trias Politica.
Dat betekent onder meer dat parlement en regering van elkaar onafhankelijke machten zijn.
Een goede parlementariër mengt zich niet in de uitvoerende macht en laat zich ook niet voor het karretje van de uitvoerende macht spannen.
In de praktijk verwachten regeringen vaak dat de haar steunende politieke partijen stomweg accorderen wat zij voorstellen.
In de loop van een regeringsperiode zie je overal ter wereld dat partijen of individuele parlementsleden voor die dubieuze eer bedanken.
Ze weigeren als ja-knikker te fungeren.

Ook op Curaçao.

Dat geeft spanningen die leiden tot afhaakgedrag met vaak een val van een regering als gevolg. Uiteraard is dit geen staatsrechtelijk probleem.
Dit is een probleem van de politieke cultuur.
Het is belangrijk dat we deze kwestie onder ogen zien.
Een stabiele democratie kan niet zonder dualisme tussen parlement en regering.
Als we dat dualisme op Curaçao in de toekomst beter in praktijk brengen, zullen interimregeringen zelden nodig zijn.

BREDE KRISTENSEN
Curaçao