Column door dr. Jose M. Eustatia

Mijn columns beogen een vervolgverhaal te zijn van mijn opgedane ervaring met opeenvolgende foute rechters.
In Zambesi deel 4 werd aandacht besteed aan een recente actie van advocaat mr. G Knoops en nationaal ombudsman mr. R van Zutphen die het aanbieden van excuses aan de Bonairiaanse oud politicus Booi bepleitten. Een hoogst ongebruikelijke onderneming gezien het hoge “OJ Simpson”- gehalte van het proces dat tot vrijspraak voor Booi cs heeft geleid.

De actie van Knoops en van mr. van Zutphen had veel weg van een juridische klucht, maar heeft wonderwel tóch geleid tot het aanbieden van excuses.
Hoogst opmerkelijk. Want het gaat om het aanbieden van excuses aan twee personen van wie de rechter aangeeft niet per se te twijfelen aan de door hen gepleegde publieke fraude en/of corruptie.

Het is niet tot een veroordeling gekomen omdat het OM er niet in was geslaagd hun schuld wettig te bewijzen (bron: Dr. Nelly Schotborgh van de Ven,“De wortels van publieke fraude en corruptie In het Caribisch deel van het Koninkrijk”).

Juister is het te stellen “dat het OM door de dubieuze interventie van rechter commissaris mr. Frans V, er niet in geslaagd was het wettig bewijs voor de schuld van Booi en el Hage te verstrekken”.

Je mag je daarom afvragen hoe het mogelijk is dat men Knoops en van Zutphen heeft toegestaan om met deze graatmagere zaak te komen “shoppen” voor het aanbieden van excuses. Hetzelfde OM dat middels officier van justitie Angela in 2010 luid had geklaagd over het “torpederen” van het strafrechtelijk onderzoek door rechter commissaris mr. Frans V, nu willig meedoet aan het kinderachtig spelletje van Knoops en van Zutphen.

Hoogst opmerkelijk en reden te meer om de justitiële keten van Caribisch Nederland niet echt serieus te nemen.

Alhoewel alles er op wijst dat mr. Frans V het strafrechtelijk onderzoek tegen Booi en el Hage heeft getorpedeerd, zou het naïef zijn te denken dat hij van wege het begaan zijn met het lot van de heren Booi en el Hage heeft ingegrepen. Voor mr. Frans V waren Booi en el Hage niet meer dan twee Bonairiaanse krabbelaars, waar een belangrijke Nederlandse staatsmaatschappij niet mee in verband mocht worden gebracht.

De interventie van mr. Frans V was bedoeld om te vermijden dat uit het strafrechtelijk onderzoek zou blijken dat de in deftige krijtstreep pakken gestoken topmannen van de betreffende staatsmaatschappij, gewend waren “dealtjes” met de twee Bonairiaanse politici te sluiten.

Een jaren durend strafrechtelijk onderzoek zou volgens mijn hypothese de onderzoekers gemakkelijk hebben kunnen leiden naar de borrelende Bonairiaanse beerput waar de heren elkaar in gezellig samenzijn ontmoetten. Het is toch logisch dat je als overheid niet zou willen dat jan publiek te weten komt met wat voor mistige zaken je vooraanstaande staatsmaatschappij zich ophoudt. Dus gaat er volgens mijn hypothese een telefoontje naar mr. Frans V, van wie men weet dat men met hem zaken kan doen.

Maar er is meer dan de schijn dat mr. Frans V in opdracht handelde. Het is immers hoogst ongebruikelijk dat een rechter in onmiddellijke aansluiting aan een algemeen bekritiseerde interventie, die zelfs tot Kamervragen heeft geleid, een eervolle benoeming krijgt als vicevoorzitter van de prestigieuze rechtbank van Haarlem. Dit is een benoeming bedoeld als beloning voor “a job well done”.

Ik ben ervan overtuigd dat deze zaak in de Commissie STIEKEM van de Tweede Kamer is behandeld en dat daar is afgesproken dat deze bedenkelijke zaak in een met een betonnen deksel afgesloten doofpot zou worden weggezet.

En dat lijkt te meer waar als blijkt dat het je niet zal lukken om ook maar één Kamerlid te bewegen zich over deze zaak uit te laten. Zelfs het praatgrage Tweede Kamerlid van Raak heeft, ondanks meermaals door mij uitgedaagd, zich niet over de Zambezi-zaak willen uitlaten. Indien daarvoor benaderd sloeg hij zelfs op weinig diplomatieke wijze een beleefd verzoek voor een ontmoeting in den Haag af. Maar het handelen van mr. Frans V is aanleiding voor prangender vragen.

Hoe valt het te verklaren dat rechter mr. Frans V, die in de Zambezi-zaak een zeer scheve schaats heeft gereden, er niet tegen op zag zich door de foute advocaat mr. Ruben D te laten “ompraten” om een arbitragezaak te aanvaarden, waarin hij als de buiksprekerspop van mr. Ruben D moest fungeren? Ik vermoed dat mr. Frans V toen hij in 2010 als rechter het Zambezi strafrechtelijk onderzoek torpedeerde, er van uit ging dat men hem niets kon maken.

Hij wist zich verzekerd van de absolute ondersteuning door de Nederlandse Overheid in wiens opdracht hij immers een karweitje met een luchtje had opgeknapt. Mr. Frans V wist dat de overheid met wie hij samen vuile handen had gemaakt, hem niet zou laten vallen.

Het als de lange arm van de Overheid hebben mogen fungeren, zal bij mr. Frans V geleid hebben tot een gevoel van macht en van onkwetsbaarheid. En dat gevoel werd versterkt door de wetenschap dat hij blindelings op de steun van de volgzame, zich zelfcensuur opleggende media mocht rekenen. Media waarvan de journalisten het nooit in hun hoofd zouden halen anders over rechters te berichten dan als personen die reeds bij leven heilig zijn verklaard.

Een enkele klager die de euvele moed had om tegen de corrupte rechter mr. Frans V op te staan, werd neergezet als onsportieve verliezer. Want ook als een vonnis van bewijsbare leugens aan elkaar hangt, wordt het als je plicht beschouwd om je in deemoed bij de beslissing van de “integere” rechters neer te leggen.

Rechters die zich in alle bochten hebben gewrongen om hun dierbare maar wel zeer foute collega mr. Frans V uit de wind te houden.

De rechters wisten dat hun leugenachtige “reddingsoperatie mr. Frans V” ten koste moest gaan van de compensatie van de door klager geleden schade. Maar wie maalt daarom? De eer en goede naam en het behoud van het geloof in de absolute integriteit van de rechter is zo’n offer immers toch meer dan waard……!? Er zijn in de geschiedenis immers tal van slachtoffers die voor een soms geringer belang zelfs het leven hebben moeten laten. Wat zeur je dan?

Mr. Frans V heeft in dezelfde periode van zijn dubieuze interventie in de Zambezi-zaak, een meer dan smerige rol gespeeld in een aan hem toegewezen arbitragezaak. Je zou je kunnen afvragen of het slachtoffer van het corrupte door mr. Frans V geleide arbitrageproces, niet eerder in aanmerking voor excuses zou moeten komen dan Booi cs. Booi en el Hage werden immers van frauduleuze praktijken verdacht. Zij zijn slechts door juridische kunstgrepen aan een strafproces ontkomen die naar alle waarschijnlijkheid in hun nadeel had uitgepakt. Ik zocht via het arbitrageproces slechts recht en genoegdoening. Ik had nooit kunnen dromen in een web van leugens en intriges terecht te komen met een rechter als de spin in het web.

Maar “de wegen des rechts” zijn kennelijk onnavolgbaar; want na een onverdiende vrijspraak, krijgen de begunstigden van de foute rechter mr. Frans V zelfs excuses van het OM aangeboden en mocht ik de schade gaan opmaken.
Men kan alleen met de achteraf verworven wetenschap dat corruptie in de rechtspraak wel degelijk voorkomt, zich een voorstelling maken van de dimensie van het corrupte optreden van rechter mr. Frans V in zijn rol van arbiter in de opgemelde arbitragezaak.

Zelfs na meer malen kennis genomen te hebben van de ca twintig bizarre voorbeelden van deels partijdige, deels foute en deels corrupte arbitrale besluiten, was er bij mij even een moment van twijfel en ongeloof. Een moment van twijfel en ongeloof dat gevoed werd door de advocaat, die ondanks de harde bewijzen van het tegendeel, mij per se wilde doen geloven in de integriteit van het stelletje in toga vermomde liegende rechters.

Ons brein is in onze vigerende cultuur zodanig “gebrainwasht” dat er geen plaats is voor het begrip “corrupte rechter”. Rechters worden algemeen voorgesteld als halfgoden; mensen die alles weten en vooral alles beter weten; mensen van wie eigenschappen als liegen en bedriegen tot zelfs in de verre uitlopers van hun hersencellen door de Heilige Geest te zijn uitgewist.

Het besef dat er wel degelijk corrupte rechters zijn en dat ik metterdaad met corrupte rechters te doen had, drong aanvankelijk pas langzaam tot mij door. Lezers van deze columns, die niet eerder rechters met corruptie hebben geassocieerd, zullen in nog veel sterkere mate hier moeite mee hebben.

Ik zal de bizarre arbitrale besluiten van mr. Frans V daarom meer malen presenteren. Ik zal ze moeten benadrukken en van kanttekeningen voorzien. En wel zodanig dat er bij de geachte lezer geen ruimte overblijft voor twijfel aan het opzettelijk kwaadwillig handelen van mr. Frans V en zijn collega rechters van het Gemeenschappelijk Hof van Justitie.

Het was in de periode waarin de Zambezi-zaak zich afspeelde dat rechter mr. Frans V door de eerder voor fraude veroordeelde advocaat mr. Ruben D werd gestrikt om als arbiter het door mij aangevraagde arbitrageproces te leiden.

Ik verbaas mij bijna 10 jaar later nog steeds over het gevoel van opperste superioriteit die de eerder voor fraude veroordeelde advocaat mr. Ruben D aan de dag legde toen hij kennis nam van de door mij tegen hem en zijn kompaan mr. Frans V opgestarte gerechtelijke procedures.

Hij gaf aan een bevriende journalist de boodschap voor mij mee “dat ik me beter bij het onvermijdelijke moest neerleggen omdat ik deze zaak toch nooit zou kunnen winnen”.

Hoe kón mr. Ruben D toen al weten dat ik ondanks honderd procent bewijs, toch in het zand zou bijten?

Bestond en/of bestaat er soms een relatie tussen foute advocaten zoals mr. Ruben D en de rechtbank?

Je zou dat na kennis met de door mij te presenteren feiten wel haast gaan geloven. Want ondanks onweerlegbaar bewijs van het aan mr. Fans V toespelen van een vervalste akte en andere vormen van bedrog en manipulatie, werd mr. Ruben D in alle procedures van al het ten laste gelegde vrijgesproken.

Achteraf bezien heel begrijpelijk. Om de corrupte mr. Frans V uit de wind te houden moest coûte que coûte worden voorkomen dat de eerder voor fraude tot een onvoorwaardelijke gevangenisstraf veroordeelde mr. Ruben D opnieuw voor fraude zou worden veroordeeld. Mr. Ruben D zou mr. Frans V anders in zijn val meeslepen.

Mr. Frans V heeft immers willens en wetens gebruik gemaakt van de valse akte die mr. Ruben D hem stiekem had toegespeeld. Hij heeft zich dus ook schuldig gemaakt aan valsheid in geschrifte.

Om mr. Frans V uit de wind te houden moest mr. Ruben D dus per se worden ontzien. De boven opgemelde zelfverzekerdheid van mr. Ruben D is hiermee verklaard.

Corrupte rechtspraak ten voeten uit.

Mr. Ruben D, de advocaat die eerder voor fraude tot een onvoorwaardelijke gevangenisstraf was veroordeeld, moest voor zijn vals spel een rechter strikken die bereid was de functie van arbiter te aanvaarden en in die functie als zijn buiksprekerspop te fungeren.

Maar hoe wist mr. Ruben D met onfeilbare zekerheid dat hij daarvoor bij de op Bonaire voor korte tijd als rechter commissaris gevestigde mr. Frans V moest zijn?

Mr. Frans V was gewend op internet te adverteren als mediator. Maar in die promo’s legde hij vooral de nadruk op het feit dat hij gedurende vijf jaar als accountant bij een belangrijke Canadese bank had gewerkt en dus deskundig was op financieel gebied. Dat hij ook bereid was om zijn opdrachtgever ook op andere wijze van dienst te zijn, werd in die promo’s niet vermeld.

Mr. Ruben D slaagde er hoe dan ook in de arbiter te vinden die hij voor zijn mestkar kon spannen. Hij heeft de benoeming als arbiter van mr. Frans V doorgedrukt: mr. Frans V werd mij haast letterlijk door de strot geduwd. Voor het doordrukken van de benoeming van mr. Frans V heeft mr. Ruben D gebruik gemaakt van een valse verklaring. We nog terug op dit belangrijk moment in deze frauduleuze tragikomedie.

Mr. Ruben D die de aanstelling van mr. Frans V als arbiter had doorgedrukt, moet hebben geweten dat er met deze rechter “te praten viel”. Het komt er kort gezegd op neer dat mr. Ruben D met groot succes arbiter mr. Frans V als de uitvoerder van zijn vermetele plannen heeft ingezet.

Het is achteraf gebleken dat mr. Frans V reeds bij het begín van het arbitrageproces, bereid is geweest gebruik te maken van een hem stiekem door opdrachtgever mr. Ruben D toegereikte vervalste concept akte. 
Mr. Frans V had gedurende het gehele arbitrageproces die valse concept akte onder de pet gehouden. Hij kwam er pas in zijn eindvonnis mee op de proppen.

We werden dan ook volledig verrast met een arbitraal vonnis gebaseerd op de valse akte die mr. Frans V van zijn opdrachtgever mr. Ruben D had gekregen. Van die, voor zelfs een zwakbegaafde zichtbaar gemanipuleerde akte, waren slechts kopieën beschikbaar.

De rechters van het Gemeenschappelijk Hof hebben stelselmatig geweigerd op mijn verzoek in te gaan, navraag te doen naar het origineel van die door mr. Frans V gebruikte concept akte. Die rechters wisten donders goed dat er geen origineel was met de originele parafen en handtekeningen. Zij wisten of konden geacht worden te weten dat mr. Ruben D van een kopie gebruik heeft gemaakt en via copy en paste die kopie van parafen en handtekeningen heeft voorzien om die kopie tot de definitieve akte te manipuleren.

We zullen in de volgende columns uitgebreid terugkomen op die valse akte. Van belang is nu reeds vast te stellen dat de rechters van het Gemeenschappelijk Hof van Justitie er alles aan gedaan hebben om valselijk te doen vóórkomen alsof er niets mis was met de door mr. Frans V gebruikte akte. En dat terwijl zelfs een zwakbegaafde daar op zijn minst zijn twijfels over zou hebben.

Zijn er achteraf aanwijzingen dat mr. Frans V al vóór zijn interventie in de Zambezi zaak en vóór zijn corrupte optreden in het door mij aangevraagde arbitrageproces niet “koosjer” was?

Er volgen hierna aanwijzingen die laten zien dat mr. Frans V op zijn minst een ongemakkelijke relatie met de waarheid had.

In totale verbijstering van wege de schaal waarop mr. Frans V bewijsbaar foute, tot mijn nadeel strekkende besluiten nam, besloot ik de Nederlandse Mediators Vereniging (NMv) aan te schrijven. Ik deed hun alle informatie waarover ik beschikte toekomen. Informatie die voor elk normaal begaafd persoon (rechters van het Gemeenschappelijk Hof niet uitgezonderd) aanleiding zou zijn om op zijn minst te vermoeden dat er iets mis was met het beoordelingsvermogen van arbiter mr. Frans V.

Ik stelde het NMv onomwonden de vraag hoe het mogelijk was dat een zo foute arbiter lid kon zijn van hun prestigieuze organisatie.

Frans V stelde in zijn op het internet geplaatste advertenties zowel lid te zijn van het NMI als van het NMv.

Ik verwijs naar mijn op 10 november 2013 van het internet gehaalde informatie van data die door mr. Frans V op advertentie-sites van het internet waren geplaatst.

De vanwege de kleine letters moeilijk leesbare tekst luidt: V. was gedurende vijf jaar werkzaam als accountant bij de Royal Bank of Canada. Na zijn rechtenstudie in Amsterdam en aan de Columbia University in New York is Veenhof sedert Januari 1987 rechter, momenteel kantonrechter te Haarlem. Hij is sedert 2002 NMI-mediator .

Wat in elk geval niet klopt, is het in 2013 nog op het betreffende cv van mr. Frans V vermelde feit dat hij toen nog lid zou zijn van het Nederlandse Mediatie Instituut (NMI). Die organisatie (NMI) was volgens de Nederlandse Mediatorsvereniging (NMv) immers reeds in 2008 opgehouden te bestaan.

In de tweede promo beweert mr. Frans V lid te zijn van de Nederlandse Mediatorsvereniging (NMv)

Hier volgt een reactie van de NMv op mijn schrijven.

From: Nederlandse Mediatorsvereniging [mailto:[email protected]] 
Sent: Friday, August 14, 2015 9:04 AM
To: ‘Jose M. Eustatia’
Cc: Nederlandse Mediatorsvereniging; Sheila Tolboom
Subject: RE: FW: Klachtschrift ?

Geachte heer Eustatia,

Hartelijk dank voor uw uitgebreide uiteenzetting.
Na uw laatste bericht hebben wij nog enige recherche gedaan. De heer Veenhof is tot 2008 ingeschreven geweest bij het voormalige NMI. De klachtenregeling van de Stichting Kwaliteit Mediators is dus niet meer van toepassing.

Ook blijkt dat de heer Veenhof geen lid is van de Nederlandse Mediatorsvereniging, overigens is hij ook nooit lid geweest. Daarmee ligt er voor de NMv dus ook geen taak om, -uw woorden te citeren- zich te willen indekken tegen het ongewild vertegenwoordigen van en het dus ook het (ongewild) aan derden aanbevelen van de diensten van een foute bij de NMv aangesloten mediator/ arbiter. Gewoonweg omdat de heer Veenhof nooit en te nimmer lid is geweest van de NMv.

Een andere formele weg dan de civiele procedure is er dus niet. Met de inhoud van uw zaak kan de NMv niets, daarvoor is eenvoudig geen reglement of wettelijke bevoegdheid. Naast natuurlijk het gegeven dat de heer Veenhof geen lid is (geweest) van de NMv.

Het spijt ons u niet beter te kunnen berichten.
We vertrouwen erop u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd. Heeft u nog vragen, dan kunt u vanzelfsprekend contact met ons opnemen.

Met vriendelijke groet,
Nederlandse Mediatorsvereniging

Natasja Verveer

Postbus 21499 3001 AL  ROTTERDAM Tel: 010 2012350
[email protected] www.mediatorsvereniging.nl

Meer informatie over activiteiten, ga dan naar de jaaragenda van de NMv

Alles wijst er op dat er vraagtekens mogen worden geplaatst bij de integriteit en betrouwbaarheid van mr. Frans V.

Deze informatie is met de rechters van het Gemeenschappelijk Hof gedeeld. Zij hebben daar geen reden in gezien te twijfelen aan de integriteit en geloofwaardigheid van hun collega mr. Frans V.
Hoogst opmerkelijk !

(Wordt vervolgd)

Dr. Jose ‘Joe’ M. Eustatia (1938) studeerde medicijnen aan de Universiteit van Nijmegen. Hij promoveerde in 1971 tot doctor in de geneeskunde op het proefschrift de vermenigvuldiging van virussen in lymphocytyen; een toentertijd zeer besproken onderwerp. In 1972 keerde hij als specialist in de laboratoriumgeneeskunde (hoofdvak Bacteriologie) naar Curacao alwaar hij tot 1998 als arts-bacterioloog en hoofd Landslaboratorium werkzaam is geweest. Eustatia heeft een belangrijke bijdrage geleverd aan de studie omtrent het voorkomen en de bestrijding van HIV-infecties (AIDS) op Curacao. Lees meer…