Column Vaders | Algehele malaise troef
De tijd die mij ieder jaar de meeste ergernis baart is de zogenoemde kersttijd en het daaraan gekoppelde nieuwjaar waarbij de spelende mens – de homo ludens – op kinderlijke wijze oorlogje speelt. Oog om oog, vinger om vinger. Maar verandert er echt iets? Nee, helemaal niets dus, behalve de creatie van een paar nieuwe blinden. Dat moet kunnen.
Ik vermoed overigens wel dat er meer stervelingen te vinden zijn die met deze telkenmale terugkomende en nauwelijks te genezen hinderlijke kerstmalaise behept zijn.
Zo moeten we in deze – in het verleden maar zeer willekeurig gekozen – periode van het jaar opeens, zomaar, per direct, bijna op commando, intensief aan onze naasten gaan denken, hen het liefst nog aan onze altijd zo ‘karige’ dis – zie de sprekende foto’s op Facebook – noden, al wordt deze liefdadigheid slechts door enkelen onder ons ook in de praktijk uitgevoerd.
Bah, zo’n vieze stinkende man of vrouwelijke ongeletterde verslaafde aan de met fraai hagelwit damast gedekte tafel bij de royaal opgetuigde kerstboom; een in het intieme kaarslicht fonkelend kristallen glas met een goede Bordeaux met prettige afdronk in de smoezelige hand, we moeten er met onderdrukte walging en slechts in onze stoutse dromen aan denken.
De supermarkets draaiden de afgelopen weken overuren om de kooplustige gelukkige meute, al dan niet met bonus of dertiende maand op zak, te kunnen gerieven met de noodzakelijke ingrediënten voor het kerstmaal bereid met een ingewikkeld recept met mij onbekende doch blijkbaar verantwoorde voedingsstoffen.
Dan is er immers na de consumptie – la grande bouffe – altijd nog een zogenoemde ‘balansdag’ voor de obeet in wording in te voegen.
Of toch liever maar reserveren in een eet-etablissement van naam en faam, dan behoef je de puinhoop thuis niet op te ruimen en de service van de stagiaire met die wazige slaapogen en de zandkorrels van Mambo nog in het draadjeshaar was natuurlijk uitstekend en het dioxinevlees lekker mals.
Dit was weer de tijd van de ongevraagde pakketten van bevriende relaties, de dure kleurige wenskaarten met een baby in een houten wastobbe en wat bebaarde koningen en vallende sterren erbij en natuurlijk de ‘voordelige’ aanbiedingen van onze bevriende banken om beslist nog voor het einde van december een nieuwe auto te kopen met een klantvriendelijke aflossingstermijn van zeven jaar, maar vooral ook het denken aan de ander.
Ik zeg met klem alleen het denken aan de ander, want dat is al vermoeiend genoeg – het denken aan de ander, de arme, de sloeber, de minderbedeelde, het kind in de Curaçaose sloppenwijk waar moeder de vrouw als alleenverdiener ook dit jaar geen kalkoen op tafel kon toveren, slechts een boterham met tevredenheid voor de allerjongsten.
Empathie met de mond belijden, als in een heilige mis – al zegt Papa Francisco ‘Love… forgives’ of in een zwartekousen- of zingende kerk, dat is het en niets anders en dit gebeurt al het hele jaar door, dus waarom moest deze bekrompen act gedurende de afgelopen weken beklemtoond worden?
Ik onderschrijf uiteraard wel de stelling dat mensen uit het zeewater gekropen kuddedieren zijn die de overblijfselen van hun zwemvliezen als knisperend bankpapier nog tussen de gretige vingers koesteren, maar het zijn desalniettemin dieren die daarna opportunistisch en hypocriet ieder huns weegs zijn gegaan tot meerdere eer en glorie van zichzelf. Weinigen zijn hier echter op hun pad erg succesvol in gebleken en deze laatste categorie zit nu zelfvoldaan en glunderend aan de overvloedige maaltijd selfies te maken als in een maskerade van gemankeerde welvaart. Wie de schoen past trekke hem voor mijn part maar aan.
De meesten onder ons moeten het doen met ronduit belabberde omstandigheden en zien het licht in de tunnel niet, zullen dit licht, een vreemd blinkend object aan de nachtelijke hemel, ook nooit zien.
Dan ga je als mens ook iets anders reageren. Remming betekent nog meer achteruitgang, actie is gewenst. Je scharrelt dus – hoe verwerpelijk ook in de ogen van de gevestigde burger – je eigen cadeaus bij elkaar, bijvoorbeeld in het holst van de nacht in winkels in Punda, Otrobanda en Salinja. Geen politie te bekennen en de bejaarde nachtwaker, werkend voor een hongerloontje, houdt het wel voor gezien. Dit valt niet goed te praten, maar geldt evenmin voor het aanprijzen van peperduur weinig zinvol speelgoed of het voorspellen van nieuwe trends, paars in de mode en rood niet. Wat een onzin. Voor mij staat de nieuwe trend opnieuw op zwart, gitzwart. Paint it black.
En wensenlijstjes voor het nieuwe jaar? De cynicus in mij zegt niets anders dan dat er weer geen moer van terecht zal komen. Zo hoort het ook in deze wereld. Dus maar met blijde moed op naar het carnaval beste mensen, de trillende boom box versus het oude krakende pand, dit laatste een symbool voor ons eilandelijke huis dat op instorten staat. Ik voorspel u malaise alom…
Bron: Facebook Hans Vaders
Slangenkuil – serie columns van auteur Hans Vaders over breed uiteenlopende onderwerpen en actualiteiten van Curaçao