26 C
Willemstad
• vrijdag 29 maart 2024

Extra | Journaal 26 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Monday, March 25, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...

Extra | Journaal 25 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Friday, March 22, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...

Extra | Journaal 22 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Thursday, March 21, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...
- Advertisement -spot_img

Column Vaders | De Chinezen komen!

HomeAuteursColumn Vaders | De Chinezen komen!

Column Vaders | De Chinezen komen!

Column Vaders | De Chinezen komen!
Column Vaders | De Chinezen komen!

Als we het hebben over de diaspora van de Joden of Afrikanen, moeten we het zeker ook eens hebben over de grootste mondiale diaspora, de expansie die vanaf – naar mijn inschatting – de negentiende eeuw op gang kwam en nog steeds voortduurt. Ik bedoel die stille, vrijwel geruisloze invasie van Chinezen zonder enig wapengekletter of opsmuk.

Diaspora, een mooi woord voor verstrooiing, voor het verstrooid over deze aarde ronddolen van mensen uit dezelfde regio, van hetzelfde ras of van dezelfde religieuze overtuiging.

De eerste Chinezen doken in Nederland op als pinda pinda lekka lekka-Chinezen in de hoofdstad. Zij verkochten kleverige koekjes met pinda’s op een straathoek. Dat vond ik als kind best wel lekker. Wat later kwamen de eerste eenvoudige restaurants die eerst voornamelijk gevestigd waren in de regio die bekend staat als de Walletjes.

Amsterdam bezit echter geen ‘echte’ Chinatown op een paar opiumkitten na en tegenwoordig is in iedere zichzelf respecterende gemeente, hoe klein ook, wel een ‘Chinees’ actief, hoewel de belangstelling voor de babi pangang en fu yong hai wat terugloopt heb ik me laten vertellen. Ook is er van Chinese zijde geen enkele belangstelling voor de moderne olieraffinaderijen op de Maasvlakte.

Dat een volkschinees zich in een bepaald land vestigt berust eigenlijk op puur toeval. En hoe hij daarin slaagt is me verder een volstrekt raadsel. Het zal eigenlijk meer een kwestie van nauwe familiebetrekkingen zijn die het voorlopige reisdoel overzee bepalen. Assimilatie en integratie met de plaatselijke bevolking zijn in eerste instantie niet aan de orde in zo’n typisch Aziatische setting. Zo heb ik eens een Chinese kok op Curaçao gekend die wel vijftien jaar in Caracas in de keuken stond te wokken en geen flauw woord Spaans sprak. Door omstandigheden met zijn familie op het eiland aangekomen, verbleef hij hier zes jaar zonder ooit een woord Papiamentu te hebben geuit. Nu, als ballast van de familie met een Nederlands paspoort gearriveerd in Den Haag, spreekt hij geen Nederlands, maar zijn kinderen zitten in Leiden wel op de universiteit.

De oorsprong van dit alles ligt voornamelijk in de overvolle Chinese provincie Guandong bij Hong Kong, een streek met talrijke kippenboerderijen, graan, peulvruchten, een overvloedige rijstoogst en intieme marktplaatsen, maar ook met in het westen onbekende verpauperde miljoenensteden. Het leven is daar hard en karig, de spoeling dun en een beter, zinvoller bestaan in het buitenland van de papieren tijgers lonkt.

Eenvoudige mensen met dezelfde culturele achtergrond, van dezelfde origine, hebben vaak de neiging solide en knus bij elkaar te hokken in den vreemde – het lijken wel Antillianen. Het geeft vertrouwen en steun.
Zo ontstonden ook na de gold rush in Californië en de constructie van de Central Pacific Railroad, waar veel goedkope Chinese contract-arbeiders bij betrokken waren, de Chinatowns van San Francisco, Los Angeles en last but not least New York.

Complete zelfvoorzienende systemen met eigen markten, sociale controle, wetten en rechtspraak, de distributie van vlees, wasserijen, restaurants, intern geld- en kredietcircuit buiten de reguliere banken om en bijvoorbeeld – zoals op Curaçao – eigen distributiekanalen waaronder een eigen fabriek om op concurrerende basis ijsblokjes te produceren.

Wanneer je door de overvolle Chinatown van New York loopt, waan je je in een totaal andere fascinerende wereld. Daarvoor behoef je dus niet naar Shanghai af te reizen. Neonreclames, uithangborden, toko’s, etensstalletjes van middenstanders, kledingzaken en supermarkten, alles is Chinees op die paar vierkante kilometers.

Het eten valt echter nogal tegen. Het riekt enigszins vreemd, maar wellicht geldt ook hier de uitdrukking ‘wat de boer niet kent, dat vreet hij niet’, maar de authentieke sfeer vergoedt veel. Natuurlijk geen sambal, alleen sojasaus. Een Chinees is nu eenmaal geen Indonesische koelie. Geef mij dus toch maar Chinatown in New York in plaats van dat dubieuze gedrag aan de Amerikaanse Westkust. Daar zit je als een vorst op zijden kussens en in een door een binnenhuisarchitect uitgedachte ‘oosterse’ sfeer compleet met lampions, indirect licht en in kimono uitgedoste serveersters met eetstokjes nep-Chinees voedsel te consumeren, zogenaamd aangepast aan de smaak van de westerling.

Maar goed, Curaçao telt reeds vele Chinezen en hoe meer er zijn hoe meer ze dus ook in het dagelijkse nieuws worden opgevoerd. Een enkele keer in goede tijden maar vaak in zeer slechte tijden. Een nieuwe dimensie in dit geheel is dat grote en machtige vader China, altijd al zeer actief in het Caribisch gebied en Venezuela de afgelopen decennia, blijkbaar nu ook enige interesse toont voor onze verouderde raffinaderij. Dit uiteraard uit geopolitieke overwegingen.

Weet onze regering iets van geopolitiek? Nee dus. Nu doet het gerucht de ronde dat een zware Curaçaose delegatie op kosten van de belastingbetaler eind februari – eerder niet want dan vieren we ons carnaval, kom nou dat gaat altijd voor – naar China afreist om aldaar over de toekomst van de walmende roesthoop van gedachten te wisselen. Een miljard dollar kunnen die rare chino’s uit Peking toch wel ophoesten, zal delegatieleider ene Werner Wiels – de lucratieve banen moeten wel binnen de familie blijven hoor – hebben bedacht.

Maar ja, China is nu eenmaal een meester in het geopolitieke spel dat berust op zachte maar verregaande invloed op het reilen en zeilen van een zwak, arm land met gretige bestuurders. Voordat je het weet word je in een hoek gemangeld, want voor wat hoort wat. Verklaar het land nu alvast maar failliet en onafhankelijk Ivar – je suis Charlie – Asjes. De Chinezen komen!

Lees meer… 

Bron: Facebook Hans Vaders

Slangenkuil – serie columns van auteur Hans Vaders over breed uiteenlopende  onderwerpen en actualiteiten van Curaçao

Dit artikel is geplaatst in

Geef een reactie

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Zoeken

Recente reacties