Column Hans Vaders | Misselijk
Weer een week met de dagelijkse ridicule digitale problematiek waaraan ik mij helaas vrijwel nooit meer weet te ontworstelen. Ik word er soms ietwat misselijk van en Sinterklaas bestaat helaas niet.
Loop ik mijn balkon op en zit daar een op het oog achtjarig meisje in keurig gestreken schooluniform en getooid met een kleurig rugzakje in mijn rotanstoel. ‘Meisje, moet je niet naar school’, vraag ik. ‘Meneer, ik wacht op mijn madrina want ik kan nergens anders naartoe overdag’, antwoordt het wicht. ‘Mijn juffrouw staakt en ik weet niet wat dat is… staken. Is ze misschien ziek?‘
Nou ja, nu is de stakingsbereidheid van juffies uit het basisonderwijs en uiteraard aangesloten bij de onder de flamboyante Errol Cova zo machtige rooie onderwijsvakbond Sitek altijd al fanaat geweest. Staken, vrij is nu eenmaal vrij en het gaat meestal over geld, harde pecunia dus en vrijwel nooit over de kwaliteit van ons onderwijs op Curaçao. Daar heeft iedereen, incluis onze zoveelste minister van Onderwijs, altijd wel de mond vol van. Nu, die kwaliteit is al enige tijd abominabel, belabberd, ontbreekt gewoon en valt alleen nog wat op te poetsen met veel geld en ruime, zeer ruime bijscholing in – liefst – de heilige vrije uren, de ‘quality time’ van het bewuste onderwijzend personeel. Arm meisje zonder veel kansen op het balkon. Ik geef haar als troost maar een glas cola, waar ze erg blij mee is, want dat krijgt ze ook niet iedere dag, zo ook geen boterhammen met beleg om de ergste honger te stillen.
Een belachelijke situatie waarvoor de obese dames en heren in het Fort zich zouden moeten schamen maar dat al decennia niet hebben gedaan. Gebrek aan interesse, kennis en deskundigheid. Onze kinderen met honger naar school laten gaan, het vuile werk door vrijwilligersorganisaties laten opknappen met onder meer donatiegebedel en zelf met een grote gewichtige delegatie vanaf een Hato in aanzwellende stakingsmood vertrekken naar een vergadering van Parlatino in Panama waar zij slechts een figurantenrol mogen spelen.
Ook met onze economie spoort het niet geheel naar behoren. Maar wat wil je met die vele antieke ingedutte bedrijven die nog volgens het aloude command and control worden bestuurd? Dat is dus stikken of slikken – zegt de baas – en werkt uiterst demotiverend op medewerkers die nog wel een tandje bij wilden zetten om tot goede bedrijfsresultaten te komen. Dit alles leidt dus niet naar klanttevredenheid, kwaliteit en service, dit laatste bij vele (overheids)bedrijven een onbekend fenomeen dat de particulier een heleboel niet te declareren belminuten kost. En het is dus een wonder dat deze bedrijven überhaupt nog enig bestaansrecht denken uit te kunnen stralen.
Misselijk makend in dit kader is dat – en je kunt dit ook op sommige radiostations als aansporing beluisteren – een flink aantal werknemers ‘werken’ slechts beschouwt als een noodzakelijk kwaad en tevens een welkome aanvulling van hun banksaldo. Deze van acht tot hooguit vier uur in de middag ploeterende krachten met een stevige lunchpauze beginnen met een gezicht zo wit als gips de week met een I don’t like Monday, zijn de week op woensdag al enthousiast doormidden aan het zagen, beginnen donderdag hun bureau op te schonen en de uren af te tikken die hen nog resten en zijn vrijdagmorgen al euforisch over het komende spannende met drank dooraderde weekeinde. Een stagiaire zegt: ‘Ach, ik kom hier toch alleen maar voor de zon en de seks van die negerjongens.’ Op deze manier ben je dus eigenlijk bezig je baas te bestelen, te bedonderen, command and control of niet.
Volgende week – maar ik kan dit door lopende kwesties nog niet echt beloven – wellicht een mooi verhaal over mijn vrienden de projectontwikkelaars en hun louche trawanten de huisjesmelkers die op slinkse wijze huurders hun borg afhandig trachten te maken wanneer het hen niet helemaal bevalt. Ik verheug me nu al.
Bron: Facebook Hans Vaders
Slangenkuil – serie columns van auteur Hans Vaders over breed uiteenlopende onderwerpen en actualiteiten van Curaçao