Wakker worden met slecht nieuws. Kibra siman afgelopen week eindigde met een zwaar ongeluk in Noord waarbij een Hayabusa motor met hoge snelheid tegen een Nissan Sentra knalde. Twee jonge mannen kwamen op gruwelijke wijze om. Een derde persoon kwam in kritieke toestand in het ziekenhuis, maar overleefde op miraculeuze wijze. Het maakt niet uit hoe dergelijke nieuwsberichten en hoe al die foto’s van verwrongen staal en bedekte lichamen op straat allemaal op elkaar zijn gaan lijken.

En het maakt ook niet uit dat vergeleken met pak ‘m beet tien jaar geleden er veel minder dodelijke auto-ongelukken zijn, mede dankzij al die rotondes en verkeersdrempels die overal zijn aangelegd en het feit dat er inmiddels zoveel voertuigen op straat zijn dat de wegen bijna altijd te vol zijn om er hard op te rijden. Wanneer jonge mensen tragisch komen te overlijden is het altijd een enorme klap. En confronteert ons met juist datgene waar we met z’n allen zo goed zijn geworden in vermijden; onze eigen vergankelijkheid en het rauwe, onversneden verdriet van onze naasten. Zelf kende ik Dyllon en Wendell niet, maar al heel gauw werd duidelijk dat zij gekend en geliefd waren door velen. Levensgenieters in de bloei van hun levensgenot. Het is alsof om de zoveel tijd dit soort nare dingen moeten gebeuren om ons eraan te herinneren dat het leven wreed is en dat er geen remedie is voor die wreedheid, behalve dat we elkaar en onszelf lief moeten hebben. Er is namelijk geen garantie op een volgende dag, een volgende keer, een volgende kus of gesprek. Wonderen zoals met die jongens die in Thailand uit de grot waren gered zijn bij uiterst hoge uitzondering. Voor de resterende 99.999999% procent van ons is het pakken wat je pakken kan, wanneer het kan en hopen dat het einde plots en niet pijnlijk is. Wat we nu hebben is wat we nu hebben. Dit is het moment.

Dit is het moment om samen te komen en samen te huilen. Dit is ook het moment om na te denken over hoe we dit soort ongevallen kunnen voorkomen. Nogmaals, het zijn er minder dan voorheen maar elke dode in het verkeer is er een teveel. Bewustmaking is de sleutel hier en de logica spreekt echt voor zich.Rij niet met een borrel op. Rij niet te hard. Heb je een machine die gemaakt is om hard te rijden en haal je daar je plezier uit, zorg er dan voor dat je dit veilig doet en dat anderen daar niet de dupe van kunnen worden. Let op in het verkeer en ga niet zitten klooien met je mobiel achter het stuur (daar ben ik zelf ook hartstikke schuldig aan). Wees gul met je ruimte wanneer je kan. Kijk om naar je mede weggebruikers en vertoon vriendelijk rijgedrag. Het leven is al zwaar genoeg. Maak het niet ondraaglijk voor nabestaanden of jezelf indien je overleeft.

Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn om iemand op zo’n manier te verliezen. Ik kan alleen maar mijn condoleances geven aan al die mensen die hier direct door zijn geraakt en vragen en hopen dat we elkaar, ook al is het maar even, iets meer ontzien op de weg. Iets langzamer, iets liever.

Bron: Den Cayente

Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Le