Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curacao? Stuur uw brief voor 21:00 uur naar emailadres INGEZONDEN. Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten. De redactie van de Knipselkrant Curacao is niet verantwoordelijk voor de inhoud. Ingezonden stukken die opruiende of dreigende taal bevatten worden door ons niet gepubliceerd.
Vandaag laten we ‘Vaders in Nood’ aan het woord.
De ‘Vaders in Nood’ vechten nog steeds voor gelijkwaardige rechten tussen man en vrouw op het gebied van voogdij. Op Curaçao wordt de man gediscrimineerd aangaande de zeggenschap over kinderen, wettelijke erkenning en omgangsregeling. Een oud systeem en bijbehorende voogdijraad zorgt voor schrijnende misstanden en miskende vaders.
De missie van ‘de Vaders’ is om de Voogdijraad en de Gezinsvoogdijinstelling (GVI) te herstructureren en haar werkwijzen en organisaties anno 1900 te moderniseren. Wat is er mis met voogdij en ouderschap als 60 vaders alleen maar anoniem de klok durven te luiden over de misstanden bij de Voogdijraad en GVI? Sinds de start van onze missie zijn de originele 32 vaders uitgegroeid tot +60, en we ontvingen schrijnende verhalen van vaak nog lopende zaken. De meeste vaders wensen daarom anoniem te blijven uit vrees voor repercussies.
Het laatste verhaal wat wij ontvingen van vader X is uit zijn ziel geschreven en is tekenend voor de heersende misstanden. Het verhaal van vader X: ,,Mijn kind was in eens weg. Op een dag kwam ik na het werk naar het huis dat ik voor mijn zoontjes moeder betaal om met hem te spelen. Zoals elke dag nam ik een paar uurtjes om samen met hem wat leuks te doen na het werk. Toen ik aankwam, belde ik om hem naar buiten te laten komen, want ik had een nieuwe bal voor hem. Niemand nam op via Whatsapp, dus stuurde ik een bericht. Op een gegeven moment kreeg ik een bericht terug dat zei: ‘Je hoeft niet meer te komen, we zijn vertrokken’. Ik dacht: ‘Huh? Hoezo en waarheen?’ Dus ik dacht dat ik even zou vragen waar ik mijn zoon kon ophalen. Toen kreeg ik weer een bericht: ‘We zijn niet meer op Curaçao’.
Ik kon het niet geloven. ‘We zijn niet meer op Curaçao’. De volgende dag ging ik naar het immigratiekantoor om te vragen of mijn zoon de grens was overgegaan. Toen ik dit hoorde, stortte mijn wereld in. Mijn zoon was naar Colombia gebracht zonder mijn toestemming en ik wist niet waar hij was. Ik had nog wel contact met de moeder en af en toe met mijn zoon, maar ik wist niet waar hij was en onder wiens beheer hij was. Om met hem te praten, moest ik eerst geld sturen of ik mocht hem niet zien of spreken.
Ondertussen werd mijn zoon ook boos op mij, hij werd natuurlijk gehersenspoeld en hij wilde de eerste vier maanden niet normaal met mij praten. Hij is feitelijk gekidnapt. Ik probeer nu via alle mogelijke instanties hulp te vragen om mijn zoon terug te krijgen op Curaçao, maar geen enkele instantie kan mij helpen. Mij word verteld dat de moeder volledig gezag heeft waardoor dit allemaal mogelijk is.
We zijn een jaar verder en mijn kind mag niet naar mij toe komen, want de moeder heeft alle rechten over mijn zoon. Mijn zoon is door mij erkend en heeft mijn achternaam, maar op het moment dat we het gezamenlijk gezag moesten tekenen, wilde de moeder dat niet. Daardoor moest ik naar de rechter stappen. Terwijl we in het proces waren, vroeg ze (als illegale buitenlander) een Nederlands paspoort aan en kreeg het ook. Ze mocht ook de grens over zonder bewijs te moeten afleggen dat mijn driejarige zoon het land mocht verlaten.
Ik heb zowel hier als in het buitenland geprobeerd om weer bij mijn zoon te zijn. Wat ik nu hooguit mag is mijn kind onder toezicht van de moeder zien, tegen betaling. Ik moet betalen om mijn kind te mogen zien. Het gaat om ongeveer 4.000 gulden om hem drie uur per dag onder toezicht van de moeder te kunnen ‘zien’ als ik in Colombia ben. Dit is omdat de moeder niet wil dat ik met mijn kind omga. Hoe kan de wetgeving zoveel gaten hebben waardoor een moeder zomaar met een minderjarige kan vertrekken?
Feitelijk is mijn zoon gekidnapt. Vertrokken naar Colombia. Ik heb besloten dit verhaal met de ‘Vaders in Nood’ te delen, voor aandacht voor mijn zaak. Ik wil mijn kind zien opgroeien, met een vader. Ik spreek zoveel andere lotgenoten, vaders met dezelfde verhalen dat ik alleen maar kan concluderen dat er hier iets wettelijk en organisatorisch gruwelijk fout gaat, al jaren.
Een vooralsnog anonieme vader,
Curacao
De Vaders in Nood heeft een facebook pagina www.fb.com/vadersinnood. Vaders, moeders en betrokkenen zijn welkom om contact met ons te zoeken. Naam en telefoonnummer bij de redactie bekend.
Ik begrijp zeer goed dat enige vaders dit mee maken en dat dit niet fair is niet voor de vaders maar zeker niet voor de kinderen. Maar Vaders in Nood praten over 60 vaders. Maar ik vraag mij eigenlijk af wat over de duizenden vaders op Curacao die hun kinderen niet erkennen, waar duizenden kinderen moeten opgroeien zonder een vader te kennen,geen vader’s liefde,geen vader’s aanwezigheid,ook geen juridische vader zelf niet als het vast staat dat de vader de biologische vader van het kind is, omdat de vader dat niet wil.Niemand geeft acht aan wat het kind wil,wat het nodig heeft. De overheid is niet interesseert, het Parlement,dus de wetgever, is niet interesseert, en de rechter mag en volgens mij, wil ook niet op de stoel gaan zitten van de wetgever,en dan veranderd niks.Daarin helpt de Voogdijraad zeker ook niet.En wat over de moeders van deze duizenden kinderen die het alleen moeten doen in alle opzichten met hun kinderen. Het gaat mij niet om de vaders,maar wel om de kinderen die niet gevraagd hebben om op de wereld gezet te worden,discrimineert worden en vanaf het begin een slechte start hebben. Hierover hoor ik niemand of bijna niemand iets zeggen en dat is volgens mij de oorzaak van bijna alle problemen van Curacao. Geen moeder en geen vader mag hun kind in de steek laten of een kind gebruiken voor eigen winst! Ik hoop dat in 2023 eindelijk verandering hierover komen en dit soort of problemen van alle kanten worden aangepakt en opgelost.