Het leven snappen. Wie doet het nog? Moet je, als je in een alwetende schepper gelooft, deze god bedanken voor de zeven peuters die door reddingswerkers onder het Turkse en Syrische puin vandaan zijn gesleept? Of mag je god in een woedend gebed helemaal verrot schelden omdat ie een kansloos stukje wereld moedwillig tot puin heeft laten schudden?

Meer dan twintigduizend doden. Om over de gewonden nog maar te zwijgen. Ik zou het begrijpen als je als goedgelovige dit weekend vloekend je gebedshuis verlaat. Met opgeheven middelvinger naar de dienstdoende prediker, die er natuurlijk ook niets aan kan doen.

Wat zeggen gelovige types hier meestal op? Wat is Gods bedoeling met dit soort rampen? Die discussie kan je beter niet aangaan. Je lult namelijk tegen een rubberen bierkaai en verliest altijd. Je wordt om je oren geslagen met sprookjesboekcitaten, die je duidelijk moeten maken dat een gulle oogst een geschenk van de allerhoogste is en dat je die daarvoor moet bedanken. Een natuurramp is echter eigen schuld, dikke bult van de zondige mens.

Waarom een onschuldige peuter een flatgebouw van zes etages op zijn kleine koppie moet krijgen blijft voor iedereen een vraag. Na de zondvloed wordt het ons ongetwijfeld allemaal uitgelegd. Maar misschien al eerder. Bijvoorbeeld als je na een geslaagde aanslag in een of ander hiernamaals met wat maagden ligt te gloeien en te stoeien.

Toen ik de eerste beelden van de Syrische en Turkse aardbevingsschade zag dacht ik niks. Gewoon niks. Hooguit: waarom daar? Waarom niet in mijn eigen Amsterdamse grachtengordel? Of op een Schotse golfbaan waar de directies van Shell en BP tijdens het putten zachtjes met elkaar fluisteren over hun eerlijk verdiende miljarden en de broodnodige subsidies waar ze recht op hebben? Of waarom wordt het Kremlin niet even lekker getroffen? Dat scheelt een hoop Oekraïense dooien. Of het protserige paleis van Assad, die nu hulp aan bepaalde groepen slachtoffers schijnt tegen te houden. Het te kapitalistische Dubai is ook een redelijke optie. Hoewel? Dat is weer zielig voor de onschuldige hondjes van onze Gordon, die een beetje down is door alle kritiek op zijn prachtige televisieprogramma’s. Of Qatar waar al die inmiddels totaal zinloze voetbalstadions toch afgebroken moeten worden? Of de boerenbedrijven waar varkens en kippen al jarenlang meedogenloos gemarteld worden? Die dieren smachten naar een massale door god geregisseerde euthanasie. Of het kanker kotsende Tata Steel? Of dat chemische 3M dat de Schelde al jaren vergiftigt. En zo zou ik nog wel wat columns door kunnen gaan. Waarom schijt de duivel altijd daar waar mensen niks hebben. Alleen maar oorlog en honger.

​Ik zag gisteren een filmpje van reddingswerkers die aan het puin vragen of iemand hen hoort? Ze schreeuwden hun machteloze vraag tegen de brokstukken. Er kwam geen antwoord. Was dat er wel gekomen dan had ik het hier in Nederland op mijn telefoon kunnen horen. Knap zijn we hè?

Op hetzelfde moment las ik over een drugsvangst bij Leiderdorp. Gevonden in een truck met hulpgoederen voor het rampgebied. Ja, als je toch die kant opgaat kan je best een klein pakketje meenemen. Als er daar ergens behoefte aan is dan is het wel aan een stevige snuif troostende coke. Helemaal als je dagenlang al dat gruis hebt ingeademd.

Een voordeel van de Syrische en Turkse puinhoop? Daar valt voor niemand iets te erven. Geniet u ook zo van de stinkend rijke families Des Bouvrie en Hazes, die ons deze weken kostelijk vermaken met hun rechtszaken omdat de testamentjes van de dooie papa’s verschillend geïnterpreteerd worden. Of omdat er op het laatste moment nog even in gerommeld is. Heerlijk nieuws.

Nog een voordeel? Er kunnen door nazistische gluiperds geen smerige leugens op die huizen geprojecteerd worden. Laser op. Er is ook nog een voordeel voor extreemrechts. Die slachtoffers kunnen niet meer onze kant op komen. Want ze zijn dood. Kortom: zeg die muur om Europa maar af. Dit is dan wel weer een onoverkomelijk zware slag voor de prikkeldraadbranche. Het leven snappen. Wie doet het nog?

​

Bron: NRC Handelsblad