Funny Valentine
Deze week las ik dat ons nationale antidepressiva-gebruik met vijftigduizend slikkers is toegenomen en dat er nu een kleine 1,2 miljoen landgenoten dagelijks aan de vrolijkmaakpastilles zitten. Een van de oorzaken zou de oorlog in Oekraïne zijn. Grappig idee. Dat je chronisch somber bent van een oorlog die niet in jouw land gevoerd wordt.
En de Syrisch-Turkse ramp? Komt die bij ons volk ook zo hard aan? Moeten we er binnenkort weer een kleine honderdduizend patiënten bijtellen? Dat verdient deze ramp toch wel?
Maar het succes van de Giro555-actie zorgt hopelijk weer voor wat optimisme, dus minder medicijngebruik. Want er is gul gegeven. Het laatste bedrag dat ik hoorde was negentig miljoen euro en het gerucht gaat dat het beruchte mondkapjestrio het heeft aangevuld tot honderd miljoen. Anoniem uiteraard. Geldzaken doe je niet in het openbaar.
Dat was wel weer heerlijk nieuws deze week. Dat de kranige krabbelaars een jaar geleden in paniek met elkaar belden over de met spoed op te ruimen shit uit hun computers en mobieltjes. Gezellig dat de politie ondertussen vrolijk meeluisterde. Arme Sywert. Ik ga er toch van uit dat hij de antidepressiva inmiddels per kilo slikt. Of heeft hij genoeg aan het bord voor zijn uitgestreken misdienaarskop?
Misschien kan hij adviseur worden van dat vroegere clubje criminele cardiologen uit het Zwolse Isala Ziekenhuis? Dat hij ze uitlegt hoe je alles van je harde schijf wist en hoe je alle sms’jes uit je Nokia tovert. Hij heeft dat laatste geleerd van Wopke. En die had het weer van Rutte. Zo grappig dat er duizenden mensen in de regio Zwolle met een of andere zinloze Duitse pacemaker lopen. Geen verhoogde hartslag op Valentijnsdag. Mag niet van het Duitse kastje. Regelmaat! Goede Germaanse eigenschap.
Zelf zat ik op Valentijnsdag met een vers gescheiden vriend in een restaurant en we kregen, net als de rest van de tent, twee ballonharten aan onze stoelen geknoopt. Wij durfden niet te zeggen dat we gewoon twee oude makkers waren die niet aan elkaar wriemelen en dat ook niet van plan zijn te gaan doen. We zijn daar niet tegen, maar onze pacemakers slaan dan op hol. Wij zijn nog fossiele heteroseksuelen die in hun jeugd een poster van de deze week overleden Raquel Welch aan de muur hadden hangen. De beeldschone filmster uitsluitend gehuld in een bikini van hertenbont.
Ik geef eerlijk toe: dat vonden wij toen best wel mooi. En wij niet alleen. Er zijn toen tientallen miljoenen van die posters verkocht. Ik vroeg me af of we binnenkort onze excuses moeten aanbieden voor het in het bezit hebben van deze ronduit liederlijke muurvervuiling. En aan wie dan? Aan de vrouwen? Aan de hertjes?
Het werd een geanimeerd gesprek over de woelige wereld. Over uit de lucht geknalde wensballonnetjes die bijna aan de wieg van de Derde Wereldoorlog stonden, over de radeloze Poetin die al zijn kruit verschoten schijnt te hebben en alleen nog Russen van zeshoog uit ramen stuitert en uiteraard over het machteloze Syrië en Turkije. Beelden waar je alleen maar bij kan huilen. Eva Jinek besteedde daar de avond ervoor ruim aandacht aan. Kermende kinderen. Alles kwijt! Niet veel later ging Eva vrolijk verder met een ronduit schrijnend Nederlands probleem: de orgasmekloof. Mannen genieten zich suf in bed en als ze klaar zijn vallen ze in een bodemloze slaap. Hun bedpartners ontredderd achterlatend. Het damesblaadje Linda. gaat deze orgasmekloof dichten. Hoe? Iets met seksspeeltjes en een heuse gigolo. Ik dacht dat ze daarvoor de ex van Linda de Mol zouden vragen. Vieze Jeroentje is een liefhebber met ruime praktijkervaring. Maar er kwam een ouwe kerel in beeld die vertelde dat je met vrouwen vooral moet praten. Volgens mijn vriend maak ik dus ook nog een redelijke kans op die functie.
Twee problemen in één praatprogramma: de aardbeving en de orgasmekloof. Aan de talkshowtafel nam iedereen zichzelf bloedserieus. Vooral over dat laatste. Soms vat een land zich dramatisch grappig samen. Ik vroeg of iemand onze ballonnen kapot wou schieten. Daar werd zeer geïrriteerd op gereageerd.
Bron: NRC Handelsblad