Willemstad – Ex-premier Maria Liberia-Peters (PNP) hoopt dat diplomatie de boventoon blijft voeren in de onderhandelingen met Guangdong Zhenrong Energy (GZE) en vooral Venezuela en PdVSA. Dat stelt zij in een brief aan de media.
Ze betreurt het dat het Venezolaanse staatsbedrijf een vergadering met de huidige premier Hensley Koeiman (MAN) heeft afgewezen. Koeiman wilde samen met PdVSA en GZE samen zitten en nagaan hoe er samengewerkt kan worden. ,,Toch hoop ik dat de diplomatie zal zegevieren, want dat levert voor alle partijen een win-winsituatie op”, zo stelt Liberia-Peters.
Zij wenst het Curaçao niet toe om net als in 1985 met de rug tegen de muur te staan, toen Shell besloot te vertrekken en zij aan het roer stond en een oplossing moest vinden. De kans die Curaçao nu krijgt met GZE, moeten we niet voorbij laten gaan, zo meent zij.
,,Het is een gouden kans die we krijgen met China en het zal veel goede effecten hebben. Zo ben ik blij te horen dat de University of Curaçao (UoC) een samenwerking heeft ondertekend met de Petro-China Universiteit. Onze studenten kunnen zich zo gaan bekwamen in China op het gebied van de petroleumindustrie.”
,,Met 2019 in zicht en de ongeïnteresseerde houding van de Venezolanen, wordt de afstand tussen rug en muur met de dag kleiner”, zo stelt zij. In 1985 was PdVSA in eerste instantie niet geïnteresseerd in onze raffinaderij. Het is dankzij de toenmalige president Jaime Lusinchi dat het bedrijf naar Curaçao kwam, aanvankelijk voor vijf jaar, met de mogelijkheid twee keer met twee jaar te verlengen, in totaal dus negen jaar. In die negen jaar moest Curaçao zoeken naar een meer duurzame oplossing en zorgen dat de economie meer gediversifieerd werd. Toen het PdVSA bleek dat er groot voordeel was van Curaçao werd er een nieuw contract getekend tot 2019. Vanaf 2006 wordt al door de verschillende regeringen van Curaçao gezocht naar een betere toekomst voor de raffinaderij. De rol van PdVSA en Venezuela hierin is altijd passief geweest.
,,Vele brieven kregen nooit antwoord”, aldus Liberia-Peters. In 2014 kwam het dan tot een Memorandum of Understanding (MoU) met het Venezolaanse staatsbedrijf, waarin een jaar de tijd gegeven werd om tot een Heads of Agreement (HoA) te komen. Toen deze HoA gemaakt was en aan PdVSA werd voorgelegd, werd geen enkele poging ondernomen om tot een overeenkomst te komen. De HoA werd nooit getekend. ,,Het was voor ons een belangrijk document want noch de regering noch Refineria di Kòrsou (RdK) wilde op dezelfde voet verder. Behalve de milieuaspecten kan er veel meer uit Bullenbaai gehaald worden”, zo voert de ex-premier aan.
Zij vervolgt:
,,Het is onbegrijpelijk dat PdvSA zo ‘chill’ is en wij ons zo opgejaagd voelen. Een verantwoordelijke regering kan dit niet meer blijven aanzien.”
Het is voor Liberia-Peters ook onbegrijpelijk dat PdVSA nu stelt niets van het eerder getekende MoU en de HoA af te weten.
Bron: Antilliaans Dagblad
Verdiend met de shell deal
,,Met 2019 in zicht en de ongeïnteresseerde houding van de Venezolanen, wordt de afstand tussen rug en muur met de dag kleiner”. De afstand waarnaar verwezen wordt steeds kleiner voor de Venezolanen! De Venezolanen hadden eerste keus en hen is ook eerste keus geboden. Nu dat Maria Liberia-Peters en de MDPT merken dat de Chinezen serieus zijn, en dat in de ondertekening van de MoU en HoA met de Chinezen Curacao ‘te vroeg’ gehapt heeft, proberen zij, door PDVSA weer in het geheel te betrekken. Koeiman is te onnozel om dit spelletje te spelen. Maar de Chinezen zijn ook niet op hun achterhoofd gevallen.
Nu Rex Tillerson benoemd is tot VS ‘Secretary of State’ is de verwachting dat er weer vrijuit met Jan en alleman ge/verhandeld mag worden (“Rogue State” of niet). Dit opent weer mogelijkheden voor Venezuela.
Mevrouw leeft nog in de vorige eeuw. China heeft nog zoveel olie tegoed van Venezuela. Curacao is dan de laatste plaats op deze wereld, met een raffinaderij. En iedereen spreekt Chinees.
Het lijkt wel of ze het verkoopteam van China is.
Liberia Peters is de enige kleuterleidster die ik ken die een stuk grond heeft weten te vergaren waarop je voldoende kunt verbouwen om de hongersnood van Afrika op te lossen.