Willemstad – Het Verbond van Gepensioneerden en Oudere Burgers van Curaçao, Kopamko, vierde op 27 juni haar tweede lustrum.
Kopamko werd in 2007 opgericht met als doel het creëren van een maatschappij waarin iedereen dezelfde rechten heeft op sociaal, economisch en cultureel gebied. Voorzitter Randolph Gijsbertha stond tijdens een persconferentie stil bij de geschiedenis van het verbond en bij de positie van de oudere in de maatschappij.
Gijsbertha bracht wat feiten in herinnering. De dag 25 juli is op 31 januari 1991 per regeringsdecreet tot Dag van de Gepensioneerden verklaard. Op 26 januari 1998 is een adviescommissie gepensioneerden geïnstalleerd, die de minister van Sociale Ontwikkeling, Arbeid en Welzijn moet adviseren over zaken die de sociale situatie van gepensioneerden betreffen. Het resultaat hiervan valt tegen, aldus Gijsbertha.
,,Ondanks alle inspanningen kregen deze organisaties nooit de plaats en het respect in de beslissingssfeer. Dit wordt door Kopamko zeer betreurd. Andere instanties die geen toegevoegde waarde hebben voor het welzijn van de maatschappij worden wel door de regering beschermd en gesubsidieerd. Organisaties met minder leden worden gevraagd on te participeren in de nationale dialoog. Op dit moment doet de regering niets om een ouderenbeleid op te zetten. Er moet een beleid komen waarin de ouderen in de maatschappij positief benaderd worden, waarin wordt gefocust op de kracht, de kennis en de ervaring van de oudere en niet op de fragiliteit.”
In plaats van te kijken naar wat de oudere niet meer kan, moet gekeken worden naar wat hij wel kan. Ook de maatschappij is erbij gebaat als de talenten van ouderen worden ingezet. Zo kunnen vitale ouderen veel betekenen voor ouderen die geïsoleerd leven.
,,Onze ouderen moeten gewaardeerd worden om wat ze zijn en wat ze kunnen. Kopamko ziet de oudere als een kracht met veel potentieel voor onze maatschappij”, aldus Gijsbertha. De voorzitter wijst erop dat er veel diversiteit is onder de oudere medemens.
,,Daar moet beleid op worden gemaakt, en de jongeren moeten hierin worden meegenomen. Een dergelijk beleid kan dan als generatiebeleid worden geclassificeerd. Het huidige beleid is gericht op het verlenen van zorg en steun aan de kwetsbare ouderen.
Kopamko wil een beleid dat het voor de ouderen mogelijk maakt meer actief en effectief in de maatschappij mee te draaien.”
Kopamko heeft tien punten opgesteld die zij in het beleid wil terugzien:
- een sociaaleconomisch beleid en culturele participatie voor ouderen,
- levensomstandigheden die een goede geestelijke en lichamelijke gezondheid garanderen,
- optimale en betaalbare medische zorg voor ouderen,
- een ouderdomspensioen gebaseerd op het minimum bestaansniveau en
- sociale zekerheid die een humaan en waardig bestaan mogelijk maakt.
- Er moet rekening worden gehouden met de vitaliteit, het potentieel en de ervaring van de oudere en hun eigen verantwoordelijkheid.
- Er moet een integraal generatiebeleid komen dat is gesynchroniseerd met jongeren en volwassenen.
- De wijken moeten leefbaar zijn en worden aangepast aan de noden van de ouderen.
- Ook moet er een ouderennetwerk komen, vindt Kopamko.
Bron: Antilliaans Dagblad
Als ik iets lees of hoor over gepensioneerden, moet ik altijd aan mijn opa denken. Mijn opa was ook een gepensioneerde maar had altijd heel weinig vrije tijd.
Mijn opa was zeer begaan met zijn leeftijdsgenoten die niet het geluk hadden om gepensioneerd te zijn en daar door een goed inkomen. Als ik met hem door Punda ging wandelen zag ik vaak hoe triest hij werd als hij ouderen van zijn generatie biljechi, snoepjes, kranten of andere spulletjes in de hete zon zag verkopen om te overleven of leeftijdsgenoten waar aan te zien was dat ze een zwaar leven hebben gehad. Hij kocht altijd wat biljechi, snoepjes of andere spullen die hij vervolgens weer aan anderen weggaf of hij betaalde zonder de spullen mee te nemen.
Als wij langs andere gepensioneerden die in Punda de hele dag zaten te ouwehoeren en klagen liep, liep hij ze voorbij en ik zag een blik van walging in zijn gezicht.
Mijn opa vond niet alleen dat hij een bevoorrecht iemand was als gepensioneerde maar hij probeerde zijn ervaring en kennis ook met anderen te delen. Nu nog ontmoet ik af en toe leeftijdgenoten die succesvol zijn geworden dankzij de bijles en motivatie speeches van mijn Opa.
Dertig jaar later als ik door Punda wandel en ik zie gepensioneerden de hele dag in Punda zitten niksen of aan de drank uit verveling, kan ik net als Opa toentertijd, mijn gevoel van walging niet onderdrukken.