Door voornamelijk eigen toedoen, onhandig en halfslachtig optreden en ronduit geklungel, is er grote onzekerheid over het nog nieuwe kabinet-Koeiman. Enerzijds was er gedurende de hele formatie de hete adem van de oppositie die – zo moet by now wel duidelijk zijn – álles doet om de coalitie uit balans te brengen.

Maar anderzijds keerde de noodzakelijke rust niet terug toen de ministers op 23 december eenmaal werden geïnstalleerd. Sindsdien geldt de MAN, de verrassende winnaar van de verkiezingen begin oktober en de grootste regeringspartij, als risicofactor. Dat werd meteen al zichtbaar doordat kandidaat nummer vier, Elsa Rozendal, op de dag van beëdiging onverwacht toch geen minister werd maar liever – het zekere voor het onzekere nemende – Statenlid bleef.

Het ‘gedoe’ over wie op de lijst parlementariër moesten worden – conform de volgorde op de lijst, zoals de Kieswet voorschrijft, of aan de hand van wie de meeste persoonlijke stemmen had binnengehaald, zoals vooraf door de MAN intern was afgesproken – zorgde voor frictie. MAN-leider en premier Hensley Koeiman mag dan overal en door iedereen ‘aardig en vriendelijk’ worden gevonden en hij mag zich dan wel overal tonen (sportevenementen, persconferentie tumba, zakelijke recepties), hij dient er vooraleerst voor te zorgen dat er orde en rust komt binnen zijn partij, en daarmee voor een stevige regering. Meer dan ooit moet hij als premier laten zien over voldoende tactiek, diplomatie alsmede gezag en overredingskracht – kortom: leiderschap – te beschikken, om ervoor te zorgen dat de twijfel of de coalitie het eind van de maand wel haalt, laat staan het eind van het jaar, wordt weggenomen. De scepsis is namelijk dodelijk voor het vertrouwen van burgers en zakenleven; en daarmee voor economie en sociaal beleid dat vooral MAN wil nastreven.

Terwijl de verkiezingsuitslag iets meer dan drie maanden geleden gunstig werd ontvangen en Curaçao momenteel allerlei belangrijke projecten in de startblokken heeft staan, zijn er ontwikkelingen binnen MAN gaande die destructief kunnen uitpakken. Om het zwaard van Damocles dat nu al boven de regering hangt weg te nemen, moet Koeiman er alles aan doen de coalitie te verbreden.

Met de mogelijke toetreding van de eenmansfractie UKH van Omayra Leeflang verandert de verhouding in de Staten van 11-10 in 12-9. Dat geeft niet alleen meer lucht, maar maakt het vooral minder aantrekkelijk voor individuele Statenleden om in een opwelling en soloactie ‘de stekker eruit te trekken’. Los van de verwachte aanvulling van het regeerakkoord – logisch wisselgeld voor de ‘hulp’ door Leeflang – zal de partij een ministerspost opeisen en die moet van MAN komen. Doordat Rozendal toch het parlement boven het kabinet verkiest, kan dit relatief snel en moeiteloos gebeuren. Geen mitsen en maren. Alles moet nu in het teken staan van het herstel van de politieke rust – om de opportunistische oppositie van Gerrit Schotte (MFK) en Amparo Dos Santos (KdNT) niet nog meer in de kaart te spelen – en om te doen waar de MAN-PAR-PNP-PS-coalitie voor is ingehuurd: het land deugdelijk en doortastend te regeren.

Bron: Antilliaans Dagblad