Hanna Gillissen
De zwangere Daniëlle Pellenbarg (34) wilde voor de bevalling nog even met man en kind op vakantie naar Bonaire. Maar door het zikavirus liep haar 2-jarige dochter Jasmijn een ernstige spierziekte op en ze vreesde voor het welzijn van haar ongeboren kind.
“Als ik denk aan wat er allemaal is voortgekomen uit zo’n muggenprik… Door die rotvakantie heb ik mijn beide kinderen blootgesteld aan een enorm risico, zonder dat ik het zelf in de gaten had.”
Bijkomen
“Eind 2015 was ik echt aan vakantie toe. De tweede zwangerschap was veel sneller gekomen dan verwacht en onze zolder moest nog worden verbouwd… Mijn man werkt de helft van de tijd in het buitenland en volgde op dat moment ook nog een opleiding.”
“Thuis kwam het dus grotendeels op mij neer. Ik zat er doorheen. We boekten een vakantie naar Bonaire, met het gezin en mijn ouders. Even lekker bijkomen. Het leek een veilige bestemming: hygiënisch en met Nederlandse artsen. Over zika hoorde je toen nog niets. Tweede Kerstdag vertrokken we. Ik was toen 26 weken zwanger.”
Ze zakte door haar beentjes
“Die eerste nacht sliep Jasmijn bij ons in bed, in plaats van in het kinderbedje met klamboe. De volgende ochtend werd ze wakker met allemaal rode vlekken in haar gezicht, muggenbulten waarschijnlijk. De derde avond stopte ik een moe, maar gezond meisje in. De volgende ochtend hoorde ik haar raar murmelen; normaal wordt ze zingend wakker.”
“Ik heb haar uit bed gepakt en zei: ‘Loop maar naar papa.’ Ze probeerde een stap te zetten, maar zakte door haar beentjes. Ze is nog een beetje slaperig, dacht ik. We besteedden er verder geen aandacht aan. Maar tijdens het boodschappen doen, zakte ze steeds vaker door haar benen; ze kon niet zelfstandig lopen. Mijn man Bas en ik keken elkaar aan: ‘Dit gaat niet goed, laten we een huisartsenpost zoeken.”
Geen tumor
“De huisarts zei direct: ‘Ik bel de kinderarts.’ Die haalde er in het ziekenhuis meteen een neuroloog bij. Binnen een uur hadden we het bericht: ‘We denken aan een hersenbloeding of een tumor.’ We voelden ons verdoofd, het was zo onwerkelijk. Tien minuten daarvoor had Jasmijn nog gezegd: ‘Gaan we? Ik wil zwemmen!’ Nu moest ze met spoed met een ambulancevliegtuig naar Curaçao voor een MRI-scan. Er mocht maar één ouder mee. Pas de volgende dag, in de middag, kreeg ze de scan.
Bas was er inmiddels ook. Hij had de eerste vlucht genomen. Verschillende artsen keken naar Jasmijn; lopen lukte nauwelijks, ze sleepte zich voort met een soort klapvoetjes… heel naar om te zien. Ook de reflexen in haar armen begonnen uit te vallen. Zelfs haar spraak ging achteruit; ze wist veel woorden opeens niet meer. ’s Avonds kwam een co-assistent vertellen dat ze geen tumor had en ook geen hersenbloeding. Een pak van ons hart, maar wat had ons kind dan wel?”
Uitvallende zenuwen
De volgende dag kregen we eindelijk de diagnose: Jasmijn had de spieraandoening Guillain-Barré Syndroom. Een auto immuunziekte waarbij het eigen lichaam gaat vechten tegen gezonde zenuwen die daardooruitvallen. Als je niets doet, valt zelfs je ademhaling uit. Jasmijn kreeg een kuur van vijf dagen om dat proces stil te leggen. Dat was het enige wat ze konden doen.
Als er restverschijnselen blijven, moet je daar maar mee leren leven. Het was oudejaarsdag, we wilden heel graag terug naar het ziekenhuis op Bonaire, zodat mijn ouders op bezoek konden komen. Maar dat was geen optie, want Jasmijns ademhaling kon uitvallen en op Bonaire was geen intensive care.
Eén nacht overbruggen
Elke dag kreeg Jasmijn vijf tot zes uur lang druppels toegediend via een infuus. Dan moest ze stilliggen in bed. De oorzaak van haar ziekte bleef onduidelijk. Het kon een ordinaire griep of verkoudheid zijn geweest. En ja, ze had wel een keer gespuugd bij mijn ouders en was ook verkouden geweest. Zika kwam helemaal niet ter sprake.
Na de laatste kuur moesten we nog één nacht overbruggen voordat we terug naar Bonaire vlogen. Ik heb een kamer in het hotel aan de overkant geboekt, waar een strandje bij was. Kon Jasmijn toch nog even zwemmen. Ze is zelf het ziekenhuis uitgelopen, zo de zon in… Dat was zo’n mooi moment!
Zwanger en zika
Vlak voordat we naar Nederland vlogen, werd ik zelf ook nog ziek. Ik had een lichte koorts en overal spierpijn en dacht: het is vast één of ander virus omdat ik negen dagen alleen maar tussen de zieke kinderen heb rondgelopen. Thuis ging ik op zoek naar een kinderneuroloog waar Jasmijn onder controle moest blijven. Na anderhalve week kwam het zikavirus in het nieuws. Eerst maakten we er nog grapjes over; mijn vader en ik hebben bij een bedrijf gewerkt dat Sika heet…
Maar toen ik later hoorde dat er ook een uitbraak van Guillain-Barré Syndroom was, en dat de kans op die spierziekte vele malen hoger is in gebieden waar het zikavirus voorkomt, gingen bij mij alle alarmbellen rinkelen. Die vlekken op Jasmijns gezicht waren van een zikamug! Ik ben gaan lezen over de symptomen en schrok enorm: ik was grieperig geweest. En als zwangere vrouw kun je dan een kindje met een hersenafwijking (micro-cefalie) krijgen…”
Bron: Vrouw
Alle lof voor de artsen dat zij vrij snel de JUISTE diagnose hebben gesteld. In Nederland duurt dit soms tot 2 weken, waardoor er dan al veel meer is uitgevallen. Jasmijn heeft schade waarmee ze waarschijnlijk de rest van haar leven mee zal moeten leren leven, maar ik ben blij dat ze na 2 dagen het infuus heeft gekregen!
Nee hoor Henk ik ben kerngezond en lag nooit in een ziekenhuis, jij vertelt ons jouw eigen ervaring hahahahaaaaaaaaaaa
Heb mijn twijfels over die ‘geen blijvende gevolgen’.
Denk dat ze bij Enri 2 infusen hebben laten zitten.
Gelukkig maar, wees nu dankbaar en eerlijk in het leven. Karma is wel eerlijk man.
@W, toevallig ben ik ooit in het AMC geopereerd en wat blijkt, ze waren vergeten om de infuus in zetten. Zo zie je, fouten worden ook in een academisch ziekenhuis in Nederland gemaakt. Gelukkig had het geen blijvende gevolgen (voor zover ik weet).
Verschrikkelijke ervaring en uiterst slordig van de artsen hier en op Bonaire. Goede bijscholing zal zeker niet misstaan. Het bewijst eens te meer hoe het met volksgezondheid is gesteld.
Niet voor niets hebben mijn vrouw en ik in nov. Jl besloten haar in Amsterdam te laten opereren. SVB betaalde niet omdat ‘zij hier ook geopereerd
kon worden’.
Maar goed even een zijdelinkse remark.