Liduine Zumpolle – Cartagena

Mensenrechtenactiviste Liduine Zumpolle is in de Colombiaanse stad Cartagena en houdt een dagboek bij. Dag 4: gaat de Farc de lucratieve drughandel met Europa echt opgeven?

Er wordt wat afgebeden, hier in Cartagena. In het zeemanshuis weten ze er wel raad mee, het is een komen en gaan van seminaristen, vrouwengebedsgroepjes en vrome ‘alcoholicos anonimos’. De vele godshuizen van diverse gezindten in de stad zijn niet de enige plek waar wordt gebeden om hulp van hogerhand, ook bij de kapper begint iemand onder de kap spontaan onder een gebed te reciteren. ‘Voor de vrede’.

In de nauwe straatjes die ooit voor koetsverkeer waren bestemd en waar het naar paardenmest hoort te geuren, wriemelt het autoverkeer en stinkt het naar uitlaatgassen. Nog warmer dan warm, hier in Cartagena.

Op de grond van het nauwe stoepje, waar ook nog toeristen langs moeten, zijn drie oudere arbeiders met de bijbel bezig, onverstoorbaar en bovenop het langstrekkende toetergeweld. Een van de donkere mannen leest met moeite de anderen een tekst voor. Daarna geeft hij toelichting. De oudste man, die kennelijk lezen noch schrijven kan, kijkt bedachtzaam en stelt vragen. Het is een ernstige zaak daar met die bijbelgroep op de stoep, dat is wel duidelijk.

Een ding staat vast in dit land: onberoerd kan niemand er rondlopen.

Ik ben op kantoor bij een oceanograaf en ondernemer. Hij is voormalig marineofficier en het welzijn van zijn land en de gezondheid van de zee gaan hem aan het hart. Hij voert wetenschappelijke studies uit, ten behoeve van de overheid of voor andere ondernemers. Van de Nederlandse rol hier in de havenwerken weet hij aardig wat af. Bekende bedrijfsnamen als de Nederlandse overheidsfavoriet Haskoning vallen (met twijfelachtige reputatie hier) en ook baggerkoning Boskalis (‘weten zich beter aan te passen aan de sociale omgeving’).

Op de vraag wat Cartagena nog verder met Nederland verbindt (drugshandel misschien?), antwoordt hij dat ik dat beter bij de politie kan navragen. Hij schiet zelf onmiddellijk in de lach bij die onzinnige suggestie. De politie!

Door wakkere honden worden hier in de haven regelmatig tonnen coke opgespoord, verborgen in containers met bestemming Europa, waaronder Rotterdam. En die miljardenbusiness gaat de Farc straks allemaal opgeven omdat ze dat braaf hebben beloofd?

De oceanograaf laat die vraag in de lucht hangen en wil zijn naam niet in de krant. Over de vredesfanfare is hij duidelijk: de Farc zoekt slechts de macht en de vrede verklaren is een daartoe nieuw en noodzakelijk jasje. Wanneer de politieke omstandigheden dat vereisen, dan verandert men van strategie.

‘Hun bestaan is, of was, nooit het grootste probleem in dit land. Dat is de corruptie van de politieke machthebbers. Maar zie eens wat een internationale heisa ze gemaakt hebben van de ontwapening van dit relatief kleine clubje valse profeten, zo onmetelijk rijk in zo’n inkomensongelijk land! Die Farc-lui zijn inmiddels grootvader, maar zonder pensioen en militair aan het eind van hun revolutionaire latijn en dus gaan ze zogenaamd overstag. Niet dus.

In de politiek mogen ze straks geen stemmen meer afdwingen via de wapens, maar ze kunnen nog wel omkopen met geld! De afsplitsingen van hun diverse fronten, die drugs als vitaal inkomen willen behouden, worden mogelijk de toekomstige gewapende arm van hun nieuwe politieke partij’.

Heeft de bemoeienis van de Verenigde Naties en van andere toezichthoudende internationale organisaties dan geen zin?

‘Zolang het land zich niet bevrijdt van z’n gewetenloze politieke beunhazen: nee!’

Het houdt de oceanograaf bezig, zoals zovelen. Ondanks alles gaat het referendum van aanstaande zondag hoogstwaarschijnlijk een ruim ‘si’ opleveren, hoe onzeker de toekomst ook is. Een breuk met het verleden is voor dit land tenslotte even onvermijdelijk als noodzakelijk.

Bij het afscheid krijg ik van mijn gastheer Padre Rafael het diocesane ontwikkelingsplan toegestopt. Maar nog boeiender literatuur uit de zeemansbibliotheek heb ik al in mijn tas. Dat werkje over ragfijne, maar niet mis te verstane aanwijzingen voor het ruwe zeevolk van een Madame uit het leven: hoe verwen ik succesvol een dame aan de wal?

Een zee van wijze lessen. Haar methode heet ‘Orde en discipline’ en is onbedoeld het geestigste dat ik sinds jaren onder ogen kreeg. Als de Farc dat straks de hele mannelijke bevolking van Colombia nou eens als verplichte literatuur aanbood. Zou dat niet een mooi begin zijn?

Bron: VrijNederland