Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curacao? Stuur uw brief voor 21:00 uur naar emailadres INGEZONDEN. Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten. De redactie van de Knipselkrant Curacao is niet verantwoordelijk voor de inhoud. Ingezonden stukken die opruiende of dreigende taal bevatten worden door ons niet gepubliceerd.

Vandaag laten we Ulysses Locadia aan het woord.

30 Mei 1969. Op Curaçao. Zonder de multinational Shell, zonder de vakbonden en zonder Parijs 1968, geen 30 mei. Revolutie betekent alles omver gooien. Revoluties willen ook een schok toebrengen aan het totale systeem, maar later zie je dat sommige structuren toch aanwezig blijven.

De opstand van Tula en Carpata geïnspireerd door de Haïtiaan Mercier; de afschaffing van de slavernij; de autonomie die volgens een grondwet/ statuut, de revolutie van 30 mei 1969 en het ontmantelen van de Nederlandse Antillen.

Deze revoluties op de Nederlandse Antillen lijken binnen een historisch perspectief gezien niet zolang geleden te hebben plaatsgevonden.

Volgens mijn observaties is er nog geen egalitaire weg naar een einddoel. Het einddoel moet zijn de vorming van een natiestaat, afrekenen met de structuren van de winkolonie. Het kolonialisme heeft ervoor gezorgd dat iedere Antilliaan behept is met het koloniale winkolonie – DNA.

Het culturele DNA van de winkolonie zit in alle cellen en poriën van de samenleving en het heeft iets ongrijpbaars, en triest en tragisch. Als men de literatuur hierover bestudeert, want het zijn de schrijvers en filosofen die ons kunnen confronteren met onze sociaal-economische structuren die eeuwen lang ons bestaan determineren.

Debrot, noemt onze eilanden, trieste eilanden, Boeli van Leeuwen, geniale anarchisten, en Frantz Fanon, het volk met een rente neurose .V.S.

Naipaul, in zijn boek met de titel de Caraïbische Reis: Wanneer je langs kokosplantage reed zag je een snel wisselend web van slanke gebogen stammen, grijsachtig wit in een groene schemering. Ik had altijd een hekel gehad aan suikerrietvelden. Die waren vlak, boomloos en bloedheet, en symboliseren alles wat ik haatte in de tropen en in West-Indië.

‘Cane is Bitter’ is de titel van een verhaal van Samuel Selvon, en dat zou het motto kunnen zijn voor een geschiedenis van het Caraïbische gebied. Het is een brute plant, hoog als gras met ruwe scheermes scherpe bladeren. Deze plant ligt te grondslag van het brute, harteloze westerse kapitalisme.

De Nederlandse Antillen met de eilanden die bovenwinds en benedenwinds liggen. Vrolijke maar toch enigszins saai, altijd de zelfde temperatuur, heel weinig seizoen verschillen. Een ding is mij in de loop der jaren steeds meer op gaan vallen. De passaatwind en de bevolking hebben ook het zelfde DNA. Zoals bij iedereen bekend is, waait deze wind al eeuwen lang in de zelfde richting, de bomen groeien daardoor krom, de DIVIDIVI BOOM, heeft zijn DNA totaal aangepast aan de passaat wind om geen weerstand te hoeven bieden. En zo is de Antilliaan ook aangepast aan deze passaatwind. De passaat wind, en zoals alle winden, kiezen altijd de weg van de minste weerstand.

De Antillianen fietsen niet graag omdat zij altijd denken dat vroeg of laat tegen de wind in moeten fietsen. En ook alle sportvelden worden aangelegd op de manier waarop rekening wordt gehouden met de noordoost – Passaat- wind. Dus de Antilliaan en de wind zoeken altijd de weg van de minste weerstand.

De dames die rokken dragen op de Antillen, die kennen het fenomeen van de passaatwind die constant de weg van de minste weerstand zoekt en automatisch onder de rokken van de dames willen kruipen en de rokken omhoog blazen.

Zoals de politiek wordt bedreven op de Antillen zo de passaatwind waait, of anders om.

Tien jaar geleden hadden deze eilanden weer zo’n politiek insult, stuiptrekking of een actie van de minste weerstand bekokstoofd.

Onafhankelijkheid binnen het koninkrijk, een unie van eilanden die bezig was te leren om samen te werken om tot wasdom te komen werd abrupt om zeep geholpen want het DNA van de winkoloniale trad weer in werking. En toen zagen wij wat er gebeurde. Teveel om op te noemen, het land Curaçao werd leeggeplunderd en in een tempo dat sneller was dan het geluid. In tien jaar hebben de plunderaars per toerbeurt meer dan 10 miljard NAFS gestolen, legaal gestolen en laten verdampen.

En vervolgens kwam COVID en de kas was leeg. En wie krijgt de schuld ? Nee niet de Curaçaose politiek en het bedrijfsleven met de Winkolonie mentaliteit, nee, zonder enige vorm van zelfreflectie werden de zogenaamde kolonialen in Den Haag de schuld in de schoenen geschoven.

Ik blijf deze geniale anarchisten vergelijken met de veroordeelde die voor een vuurpeloton die tegen een muurtje werd gezet om gefusilleerd geworden en met het moment dat de soldaten wilden aanlegden om hun geweren afvuren kwamen de passaat wind en een mooie vrouw langs en die vrouw had een rok aan. De wind zocht op dat moment de weg van de minste weerstand en de rok van de vrouw ging omhoog. De soldaten werden afgeleid en de veroordeelde zag kans om over het muurtje te springen, maar toevallig werd aan de andere kant van het muurtje ook een iemand gefusilleerd.

Curaçao is ook te vergelijken met baron van Münchausen die zichzelf aan de haren trekt om uit het moeras te komen.

Dit gedicht heb ik overgenomen. Het is een gedicht waarmee Jan Pronk, oud politicus en minister in het kabinet Den Uyl, het kabinet dat verantwoordelijk was voor de onafhankelijkheid van Suriname. Een land dat na bijna vijftig jaar van onafhankelijkheid nog steeds worstelt met het worden van een natiestaat.

“Na de maanden die het jaar afsluiten beginnen andere die gehoor zullen geven aan de roep om iets nieuws”

“Na de maanden die het jaar afsluiten beginnen andere die gehoor zullen geven aan de roep om iets nieuws”. Dit is de derde strofe van een gedicht van een van Surinames grootste dichters: Trefossa. Hij schreef het in het Sranantongo en het werd gevonden in zijn nalatenschap, op een kladblaadje, ongedateerd. Het werd na zijn overlijden gepubliceerd, in 1977, onder de titel Srefidensie – ‘Zelfstandigheid’.

Trefossa, die in 1975 overleed, heeft het dus geschreven nog voordat Suriname onafhankelijk werd, misschien kort daarvoor, misschien jaren eerder. Ik werd erdoor getroffen en heb het doen afdrukken aan het begin van het boek dat ik dit jaar publiceerde onder de titel Suriname. Van wingewest tot natiestaat.

In zijn gedicht voorziet Trefossa de komende onafhankelijkheid van zijn land. Althans, zo lees ik het. Hij lijkt er verlangend naar uit te zien, omdat de zelfstandigheid een eind kan maken aan de machten die het volk eeuwenlang hebben voortgedreven. Maar de toekomst is onzeker: “Wat voor winst zal er zijn aan het eind?” luidt een van andere strofen. De dichter waarschuwt: de onafhankelijkheid is zwanger van onheil. Een nieuwe maatschappij kan barsten vertonen en de toekomst rood kleuren.

Vandaar de oproep: “Volk, lik de honing van de leugen niet waar uw chromosomen vol van zitten. Reinig u zelf. Reinig u, voordat een nieuwe heilige eed uw lippen verlaat”.

Er komt altijd iets nieuws, schrijft Trefossa. Maar hij drukt ons op het hart: dat nieuwe is nooit vanzelfsprekend goed, schoon of zuiver. De toekomst kan rood kleuren, bloedrood. De leugens van het verleden zijn niet bij voorbaat weggewist. We zullen die moeten afzweren, ons van dat verleden moeten reinigen, want anders zijn de beloften die we elkaar doen niet heilig, maar hol.

Ulysses Locadia,
Nederland/Curacao