De dreigende verhoging van de stroomprijs op Bonaire met maar liefst 50 procent is het zoveelste bewijs voor de stiefmoederlijke wijze waarop het Rijk de eilanden van Caribisch Nederland bedeelt. Niet dat minister Maxime Verhagen van Economische Zaken, Landbouw en Innovatie enige schuld heeft aan het conflict tussen het Water- en Elektriciteitsbedrijf Bonaire en Ecopower, maar wat hem wel valt te verwijten is een veel te lankmoedige afstandelijke houding.
Daarin staat hij niet alleen.
Helaas slagen ook zijn collega’s er maar niet in adequaat invulling te geven aan de verantwoordelijkheid die Den Haag op 10 oktober 2010 van het voormalige land Nederlandse Antillen heeft overgenomen.
Ook de (meeste) rijksambtenaren geven er keer op keer blijk van over weinig inlevingsgevoel te beschikken.
Vanuit de Tweede maar ook de Eerste Kamer zijn de betrokken bewindslieden met regelmaat gemaand hun Haagse bril af te zetten.
Herhaalde oproepen aan minister Liesbeth Spies van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties (en eerder al aan haar voorganger Piet Hein Donner) om zich op te werpen als ‘coördinerend bewindspersoon’ zijn tot nu toe met een beroep stelselmatig van de hand gewezen.
Dat op zichzelf is illustratief voor wat er sinds 10 oktober 2010 allemaal misgaat.
De ministeries blijken bureaucratische bolwerken die vooral regels produceren.
Voor hele simpele problemen uit de dagelijkse praktijk worden geen concrete oplossingen aangedragen, maar wel een nieuw pakket regels.
Het onvermogen te begrijpen waar Bonaire, Sint Eustatius en Saba (de BES) werkelijk behoefte aan hebben, kan Den Haag niet eens kwalijk worden genomen.
Departementen hebben immers geen enkele ervaring in het omgaan met een gemeente van pakweg 20.000 inwoners.
Die weeffout in de staatkundige hervorming is voorlopig niet terug te draaien. Maar wat wel mag worden verlangd, is dat bewindslieden ten minste hun best doen zich te verplaatsen in de situatie van de eilanden, hun bestuurders en inwoners. Temeer daar de eilanden zich ondanks de zich opstapelende teleurstellingen over de Nederlandse inbreng tot nu toe opvallend loyaal opstellen richting het ‘moederland’.
Het is daarom des te treuriger dat minister Verhagen het volledig laat afweten.
Hij was op de hoogte van het conflict tussen WEB en Ecopower en de risico’s daarvan.
Hij had kunnen weten dat Bonaire niet opgewassen was tegen een grootmacht als de Rabobank (eigenaar van Ecopower) en zijn gewiekste advocaten.
Een bezorgde Tweede Kamer suste hij met de mededeling in te staan voor de betaalbaarheid van de energietarieven, om vervolgens vanaf de zijlijn toe te kijken hoe Bonaire in de situatie werd gemanoeuvreerd waarin het nu verzeild is geraakt.
Op het moment dat Nederland zijn verantwoordelijkheid had kunnen en moeten nemen, gaf Den Haag niet thuis.
Geen wonder dat de BES-bevolking het gevoel heeft van de regen in de drup terecht te zijn gekomen.