Patiënten moeten straks zelf een groot aantal fysiobehandelingen betalen. Publieke zorgverzekeraar SVB gaat alleen behandelingen voor chronische klachten vergoeden. De zorg voor niet-chronische klachten wordt straks uit eigen zak betaald.
Het ministerie van Gezondheid wil op deze manier 4,4 miljoen gulden besparen. De vereniging van fysiotherapeuten is het hier niet mee eens. Ze denken dat dit besluit juist averechts gaat werken. Meer werknemers zullen zich ziek melden.
Ook het medicijngebruik zal toenemen. De fysiotherapeuten willen daarom met de Staten over dit besluit praten. Hiertoe hebben ze een verzoek ingediend.
Bron: ParadiseFM
4,4 miljoen gulden besparen op fysiotherapie kosten op een kleine groep werknemers is behoorlijk veel geld. Blijkbaar zijn er toch veel werknemers met rugklachten. Het gebeurt wel vaak dat sporters een rugblessure tijdens het sporten oplopen en de werkgever moet vaak de gevolgen dragen in plaats van de sportclubs.
Werken met pijn, gelukkig heb ik daar geen ervaring mee maar kan wel iets over vertellen. Ik kan me herinneren dat bij één van mijn vorige werkgevers een jonge vent ooit als stagiaire is begonnen. Op zich is dat niet vreemd maar hij liep met een kruk en gebruikte ook af en toe een rolstoel. De kritische lezer weet gelijk dat dit niet op Curaçao was want hier discrimineren wij gehandicapten en het is hier iedereen voor zich.
Deze stagiaire is later bij het bedrijf in vaste dienst genomen en hij vertelde dat zijn klachten aan een motor ongeluk te wijten was. Deze jongeman had zoveel pijn dat de doktoren zelf een morfine pomp in zijn lichaam hadden aangebracht maar dan toch waren er dagen bij dat hij zoveel pijn had dat hij niet kon werken. Moet zeggen dat het bedrijf goed mee omging, het was zoiets van, “als het kan dan kan het, als het niet gaat geen probleem”.
Moet zeggen dat ik in de loop der jaren heel veel bewondering voor deze jongeman kreeg, wat een doorzettingsvermogen daar is een klein pijntje niets bij die ellende vergeleken.
Nadat ik bij dat bedrijf ben weggegaan hebben we elkaar beloofd om contact te houden en wellicht een keer wat samen te gaan eten. Maar ja, zoals alle beloftes is het nooit van gekomen.
Onlangs kreeg ik van een ander ex-collega te horen dat hij toch heeft besloten om een einde aan te maken, de pijn was zo ondraaglijk geworden en hij meer slechte dan goede dagen had. Moet zeggen dat ik vanaf toen elke dag als ik zoiets had van, ik heb vandaag geen zin, ik aan die ex-collega moet denken.
Begin de top verdomme nu af te romen, niet op een eiland waar veel mensen niet mobiel zijn door gewrichtsklachten, slechte knieën, heupen whiplashes enzovoorts.
Tja , uit de lengte of uit de breedte .