Vervolg op:
Wilsoe, die hiermee dus zijn gewicht als bewindspersoon in de strijd gooit, stelt in zijn brief aan de VS dat de enige ‘competente autoriteit’ op Curaçao om rechtshulpverzoeken te doen – in dit geval voor beslag in verband met onder andere de onderlinge samenwerking tussen het Koninkrijk en Amerika in het traceren, bevriezen en in beslagneming van opbrengsten afkomstig uit misdaad – ‘de minister van Justitie van Curaçao is of zijn afgevaardigde’.
Geraadpleegde deskundigen wijzen erop dat onderscheid moet worden gemaakt tussen formele bevoegdheid en materiële, inhoudelijke, bevoegdheid. Zoiets als persvrijheid; formeel kan iemand alles wat hij wil opschrijven, maar in de praktijk gelden wel degelijk regels. Dat is ook zo met rechtshulpverzoeken; die zijn al sinds jaar en dag gemandateerd aan de ambtelijke professionals in het veld, de PG en het OM. Juist om de schijn te vermijden dat de minister om politieke redenen iemand voortrekt of nadeel bezorgt. Daarom houdt de minister van Justitie altijd afstand tot individuele strafzaken, en beperkt hij zich tot het geven van algemene aanwijzingen. Er zijn sterke aanwijzingen dat Wilsoe in deze uiterst delicate zaak rond Dos Santos eerst mondeling en later ook schriftelijk aanwijzingen aan PG/OM heeft gegeven, onder het mom van een algemene richtlijn, maar waarbij toch duidelijk aantoonbaar het de specifieke zaak-Bientu betreft. In zijn binnen het Koninkrijk omstreden schrijven aan Washington, waar de brief ook voor verbazing heeft gezorgd en direct de koninkrijksambassade in de Amerikaanse hoofdstad om uitleg werd verzocht, gaat minister Wilsoe duidelijk specifiek in op één casus.
Op briefpapier van het Ministerie van Justitie van het Land Curaçao verzoekt hij formeel (‘I am formally requesting’) aan Clinton en Holder om het beslag in te trekken.
Voorts vraagt Wilsoe aan het Departement van Justitie in de VS om het Amerikaanse gerecht opdracht te geven (‘instruct the District Court’) dat de regering van Curaçao op het standpunt staat (‘it is the position of the Curaçao government’) dat het beslag dient te worden opgeheven (‘that the seizure be lifted’).
Wilsoe eindigt zijn brief aan Washington met deze mededeling: ,,Furthermore, no further seizure may be put in place concerning these companies’ assets in the United States without prior written authorization of the Minister of Justice.”
Dus: Verder beslag op de tegoeden van de eerder genoemde vennootschappen Ponsford Overseas en Tula Finance, met Dos Santos als begunstigde, is niet toegestaan zonder schriftelijke toestemming vooraf van de Curaçaose minister van Justitie.
Uit zijn schrijven wordt duidelijk dat Wilsoe zich voornamelijk baseert op een uitspraak van het Gerecht in Eerste Aanleg van Curaçao, die op 4 april in lijn met de advocaten van Dos Santos oordeelde dat het beslag (waarvoor al in juli 2011 toestemming was verkregen) op de banktegoeden bij UBS Financial Services diende te worden weggenomen voor zover deze betrekking had op de (hoofd)verdachte Dos Santos. Een overwinning van de verdediging.
Maar in diezelfde periode verklaarde het OM – en dat was voor die tijd nog niet algemeen bekendgemaakt – dat in januari 2012 al toestemming van het gerecht was verkregen voor het beslag in de VS, met niet Dos Santos maar de vennootschappen als (mede)verdachten. Daar wijst Wilsoe in zijn brief aan Washington niet op. Hij hanteert alleen de uitspraak van het Gerecht in Eerste Aanleg van 4 april en maakt duidelijk dat ‘het ministerie van Justitie van Curaçao’ op het standpunt staat dat het bevel om beslag op te heffen dient te worden opgevolgd (‘The position of the Ministry of Curaçao is that the April 4, 2012 ruling by the Court of First Instance of Curaçao, ordering that the seizure of those assets be lifted, is followed’).
Bron: Antiliaans Dagblad
Het is dus eigenlijk erger dan gedacht. hij heeft zich niet alleen bemoeid met zaken waar hij zich beter onafhankelijk in had kunnen opstellen. Hij heeft zich zelfs gepresenteerd als zijnde de enige autoriteit op dit gebied. Dit is een coup mensen!!!