Door Babette Wieringa

Toen op Curaçao het toerisme stillag, was er behalve ellende ook ruimte voor mooie initiatieven. Soms uit nood geboren, maar allemaal even vindingrijk. Inmiddels bruist het weer op het Caribische eiland en blijkt vooral de, ooit zo beruchte, wijk Otrobanda een grote verrassing.

We proosten met de woorden ’beter wordt het niet’, En dat terwijl we nog maar net op Curaçao zijn geland. Maar het feest is compleet; de bandleden op het podium swingen alsof hun leven ervan afhangt. De cocktail van de onderscheiden mixologist Yurnick Merced smaakt naar meer en de entourage is precies waarvan je droomt na een lange vlucht: een prachtig pleintje, omringd door palmbomen en een verzameling kleurrijke huisjes waar het zwoele Antilliaanse windje tussendoor waait.

Het is nauwelijks te geloven dat we in het ooit zo beruchte Otrobanda zijn, de andere kant (letterlijke vertaling) van Willemstad. In dat deel van de hoofdstad waar je als toerist vroeger niets te zoeken had.

Nu is datzelfde Otrobanda dé grote verrassing. Hier gebeurt het. Zo zijn wij bij de hippe hotspot Bario Urban Street Food, het plein waar samen met de cocktailshaker ook andere culinaire ondernemers hun intrek hebben genomen in felgekleurde, open containers.

We kijken uit op een prachtige muurschildering, een initiatief van het Amsterdamse kunstenaarsduo Haas&Hahn. Deze jongens zetten over de hele wereld sociale kunstprojecten op en deden ook op Curaçao mooie dingen. In Otrobanda leerden ze jongeren over de positieve invloed van kunst op de gemeenschap. Beter nog: ze namen gezamenlijk de wijk onder handen. Met als gevolg dat je je tijdens een wandeling door de buurt aan de meest kunstzinnige muurschilderingen vergaapt.

Dat is precies wat wij na een mooie avond doen. Wij hebben het geluk dat ’ons’ Corendon Mangrove Beach Resort op loopafstand ligt. Onderweg passeren we behalve prachtige kunst ook het voormalige fort Riffort waar nu winkels, barretjes en restaurants zijn gehuisvest. Naast dit historische fort is de nieuwe cruiseterminal gebouwd die plaats biedt aan ’s werelds grootste cruiseschepen. Dit levert niet alleen (weer) veel cruisetoeristen op, maar ook spectaculair beeld. De schepen zijn vaak zo imposant dat je strandbedje er bijna van in de schaduw komt te liggen.

Semi-submarine

Het genot van een strandbedje is voor mij van korte duur, want ik ga zelf de zee op. De Seaworld Explorer is een semi-submarine die ooit werd gebruikt voor onderzoek bij het Australische Great Barrier Reef en die nu met toeristen vaart om het onderwaterleven in de Piscadera-baai te bekijken.

Pas als we op het schip zijn, snap ik hoe. Of beter gezegd: wanneer de klep op het dek open (en weer dicht) gaat en we naar de romp afdalen. Omdat we nu onder het wateroppervlak zitten en de zijkanten van het onderste gedeelte van de boot volledig van glas zijn, voelt het alsof ik me tussen de vissen begeef. Ik weet soms niet waar ik moet kijken. We ontdekken een barracuda en een schildpad, zien prachtig koraal en een scala aan gekleurde vissen die in de film Finding Nemo niet zouden misstaan. Ik krijg direct behoefte mijn duikbrevet te halen.

In diezelfde Piscadera-baai is Lisette Keus vaak onder water te vinden. De voormalig journalist raakte na een interview over de lionfish (koraalduivel) zo gefascineerd door deze giftige vis dat ze het roer omgegooide en nu lionfish hunter op haar visitekaartje heeft staan.

Ook de bewoners zijn blij met hun kleurrijke wijk.

Gewapend met een harpoen vangt ze zoveel lionfish als mogelijk. Met deze vangst verdient ze niet alleen haar geld, maar zorgt zij ook voor het behoud van het koraal. Ze legt uit: „De lionfish hoort hier eigenlijk niet thuis. Toen deze vis in 2009 voor het eerst werd gesignaleerd, was dat slecht nieuws. De lionfish vormt een bedreiging voor de vissen die algen eten en het koraal schoonhouden. Doordat ze hier geen natuurlijke vijanden hebben, kunnen ze hun gang gaan, met als gevolg dat het ecosysteem uit balans raakt. Dat is zo slecht voor het koraal dat opeten heel verantwoord is.”

Lisette is een van de ondernemers die op het culinaire plein in Otrobanda is te vinden en daar heerlijke lionfish-gerechtjes als ceviche en dumpling aanbiedt. „De lokale vissers doen inmiddels ook mee, ik koop hun dagvangst op. Toen mijn vriezer overvol raakte, begon ik met de verkoop aan de lokale restaurants. Omdat het een prachtige vis is, streef ik ernaar dat er zo min mogelijk restmateriaal wordt weggegooid. Daar maak ik weer sieraden van. Met succes, want mijn duurzame sieraden worden ook in Europa en de Verenigde Staten verkocht.”

Workshops

Een keer eerder at ik deze lekkere vis, toen kreeg ik een lionfishburger voorgeschoteld door Helmi Smeulders. Helmi timmert als ’caribbean chef’ aan de weg en werkt graag met lokale ingrediënten en producten. In haar kookstudio geeft ze culinaire workshops (ook voor toeristen), daarnaast organiseert zij op bijzondere locaties pop-up restaurantavonden en brengt ze een culinair en lifestylemagazine uit.

Wanneer we haar weer ontmoeten, vertelt ze over de toegenomen aandacht voor gezond en goed eten. „De Antilliaanse keuken heeft de naam dat alles de frituurpan in gaat. Maar we kennen ook veel mooie gerechten en gelukkig wordt de kwaliteit van het aanbod steeds beter. Weet je al dat Jonnie en Thérèse Boer hier een restaurant gaan openen? Ik kan niet wachten!”

Daarnaast, zo vertelt Helmi, zijn er mooie initiatieven die ervoor zorgen dat meer mensen gezonder en lekker gaan eten. Zo is er tijdens corona in Otrobanda een collectieve moestuin gekomen en zijn er voedselbossen ontstaan, met verse groente voor de bevolking.

Lionfish hunter Lisette zorgt er met een ander project, Urban Mangoes, voor dat mensen die een mangoboom in hun tuin hebben, de mango’s kunnen inleveren. Hiervan worden producten als chutney en mangocello gemaakt en een deel van de opbrengst gaat terug naar de eigenaar van de boom.

Verder helpen sommige restaurants de lokale vissers, zoals bij restaurant De Visserij. De entourage is mooi en niet alleen het eten, maar ook het idee om de lokale vissers te steunen, is geweldig. Want hun dagvangst bepaalt wat je op je bord krijgt. Een aanrader.

Parel

Vlak bij ons resort vind je nog zo’n verborgen parel. De omgeving van de waterfabriek voelt als een industrieterrein, maar daar merk je niets van als je aan de waterkant bij een van de houten huisjes zit. In enkele huisjes zijn lunchrestaurantjes ontstaan, hoewel restaurant een groot woord is. Het voelt alsof je op het terras van de bewoners aanschuift en een visje mee mag eten. Ook die vis komt rechtstreeks van de boot.

Wij kregen van Helmi de tip om niet bij het populaire Purunchi te gaan eten, maar iets verderop bij het groen geschilderde huisje. De ervaring is al bijna zo kostelijk als de hele maaltijd. Als blijkt dat we nauwelijks cash op zak hebben (pinnen is er niet mogelijk), verduidelijkt de kokkin ons de zakken te legen. Ze telt het geld uit en serveert een half uur later ongevraagd twee verse dorades, gebakken funchi, sla en bakbanaan. We drinken er het lokale Awa di Lamunchi (limoensiroop) bij, rekenen 15 euro af en worden lachend uitgezwaaid.

Omdat we niet op het eiland zijn om alleen lekker te eten en te drinken, is het tijd voor actie! Eerst suppen we een heerlijk rondje tussen de mangroven in de lagune het Spaanse Water, om daarna aan het echte werk te beginnen: quad rijden aan de noordkant van het eiland.

Suppen in de mangroven is een aparte belevenis.

Hoewel ik al jaren op Curaçao kom, is de noordkant nog altijd een groot vraagteken. Ook hier word ik verrast. Dat we ons gezicht en ogen tegen stof moeten beschermen, is bepaald geen overbodige luxe. Het gaat er ruig aan toe.

Zodra we het Shete Boka park inrijden, hebben we te maken met een voortdurend veranderend landschap. Het bekende Boka Table waar de wilde zee voor hoog opspattende golven zorgt, is spectaculair. Maar nog meer ben ik onder de indruk van het gebied dat dan weer droog, kaal en vlak is en dan weer door heuvels vol hoge cactussen wordt gedomineerd.

Als we de quads parkeren, wijst onze gids op een berg. Die gaan we beklimmen. Nee, dat is geen grap. Sterker nog, behalve een enorm klim wordt ons ook een grot voorgeschoteld. Inclusief rondvliegende vleermuizen en sluipdoor-, kruipdoorgangetjes. Dit is het allemaal enorm waard, weten we als we boven op een plateau uitkomen en over het ruige, weidse landschap en de zee uitkijken.

Weer proosten we, dit keer met een flesje water. En nee, beter wordt het echt niet.
Lekker actief

Een ruig ritje op de quad.

Bron: Telegraaf