In de Ikea werd ik aangesproken door een aardige mevrouw. Of ik daar werkte. „Nog niet, maar nog één golfje corona en ik sta hier stapelbedden in elkaar te schroeven!”

Een kwartier later stonden we samen een kleine anderhalf uur in de rij voor de kassa van de Zweedse meubelgigant. Ze had een overvolle kar.

„Gescheiden?”, vroeg ik haar.

Ik had het in een keer goed. Ze was blij dat ze van die oetlul af was. Ze had hem betrapt op het appen van viezigheid naar de receptioniste op zijn kantoor. Ja, hij had dat meisje ook een keer een dickpic gestuurd. Hoewel ze dat woord in zijn geval iets te overdreven vond. Zijn garnaaltje was meer een ‘snikpic’. De receptioniste had hem dan ook gevraagd wat het precies was. Ze kon het namelijk niet goed zien op haar mobieltje. Of hij het anders nog een keer wilde sturen? Beter belicht en vanuit een andere hoek. De sukkel had het nog gedaan ook. Daarna was zijn snikkeltje door het hele bedrijf gegaan. Ook naar de directie. Die hadden haar gebeld. Het was te gênant voor woorden. Vooral voor de kinderen. Hij moest eigenlijk naar die kliniek waar de man van Linda nu ook zat.

Ik had geen idee waar ze het over had.

Ze legde mij uit dat de zwager van John de Mol in een kliniek zat in verband met zijn fansoverschrijdend gedrag. Dat had ze op Shownieuws gehoord. En die wisten het weer van de KLM omdat daar een of andere jojo op Schiphol gelekt had dat Vieze Jeroentje door zijn schoonfamilie naar een afkickkliniek in de VS was gestuurd. Dat was trouwens schande dat de KLM dat had verteld. Dat zei Shownieuws. Dat dat schande was. Want nu wisten zij het ook en moesten ze het wereldkundig maken. Dat was nou eenmaal hun werk. Opdracht van John de Mol. Het was tenslotte zijn zender.

In datzelfde programma had roddelicoon Albert Verlinde openlijk zijn excuus gemaakt omdat hij iets verteld had dat niet waar was. En dat vond Albert zo erg. Dat had hij namelijk nog nooit gedaan. En die lieverd had daar zo’n spijt van.

Ik zei tegen de vrouw dat ik me dat wel kon voorstellen en dat ik het doodzielig voor hem vond. Het was volgens haar een hartverscheurende uitzending geworden. Snikkend had Albert over de tafel gehangen. Hij had ook bodemloos veel spijt over andere dingen die hij vroeger geflikt had. Iets met een zoenende zeepster en een voetballer. En een iets te innige scene tussen een actrice en een meneer, die niet haar man was. Huigje tikken met een vreemde! Albert was in die uitzending voor de camera op de knieën gegaan en had theatraal as op zijn hoofd gestrooid. Daarna begon hij over zijn eigen man die ook een rukkende rakker was en met allerlei…

Ik zei dat ik het allemaal niet wilde weten en vroeg haar hoe de andere presentatoren van dit literaire programma reageerden. Die waren volgens haar diep geschokt. Verbijsterd zelfs. Omdat zij ook niet beter wisten dan dat Albert altijd de waarheid sprak. Of zoals zijn collega Evert Santegoeds later verklaarde: „Liegen komt in ons woordenboek niet voor!”

Volgens de vrouw moesten ze dit allemaal van John de Mol zeggen. Die had pas ’s middags gehoord dat er in dat programma nog wel eens een loopje met de waarheid werd genomen. Dat niet altijd alles klopte wat er daar verteld werd. John was zich rot geschrokken. En zijn zus Linda wist ook van niks. De redactie van haar blaadje ook niet.

Gelukkig was John inmiddels bij de staatssecretaris geweest. Daar had hij glasheldere afspraken gemaakt. In de wandelgangen liep hij onze premier nog tegen het lijf. Hij vroeg Mark of het waar was dat die lobbytroela Cora van Nieuwenhuizen van hem gewoon mocht aanblijven terwijl ze al een discutabele schnabbel voor de energiesector had aangenomen.

Mark vroeg wanneer dat was.

Afgelopen juli.

Dat was te lang geleden. Hij was geen olifant.

Bron: NRC Handelsblad