De Rotterdamse meneer die naar Amsterdam toog om een eind aan het leven van Peter R. de Vries te maken is op de terugweg samen met zijn Poolse chauffeur aangehouden bij de afslag Leidschendam. Ik vind dat opmerkelijk omdat de aanslag een paar honderd meter van mijn huis plaatsvond en ik dagelijks uren op de Prinsengracht klem sta in een file achter een van de vele pakjesboeren, die bij minimaal zeventien buren aan moeten bellen eer zij hun pakketje kwijt kunnen. Kortom: de Pool en de rapper hebben geluk gehad dat ze niet al veel eerder zijn ingerekend.
Van zijn buren uit Maurik begrijp ik dat de Pool amper Nederlands spreekt. Hoe zal dat tussen de chauffeur en de rapper gegaan zijn in die zilverkleurige auto onderweg naar hun fijnzinnige klusje? Waar hadden ze het over? Wat vroegen de mannen aan elkaar? Heb je kinderen? Wat zijn je hobby’s? Nog vakantieplannen? Wie gaat er vanavond winnen? Italië of Spanje? Hebben ze geen seconde overwogen om terug te gaan? Niet gedacht aan hun vrouwen? Hun kinderen? Hun ouders?
Of was dat zielig voor de moordmakelaar? Lekker vak. Dat zet je niet op een bordje in je tuin. Ik denk ook niet dat zo’n man een website met tarieven heeft. Moordmakelaar! Er zijn dus mensen die dat op een dag worden. Of ben je het opeens? Van wie leer je het? Wanneer vertel je aan je ouders dat je eindelijk maatschappelijk geslaagd bent? Papa, ik ben moordmakelaar!
Terug naar dinsdag: ik maakte me op mijn Franse vakantieadres vrolijk over een foto van een soort schoolreisje. Lex en Max in Duitsland. Ze daalden van een vliegtuigtrap met in hun kielzog de ministers Sigrid, Hugo en Ank. De laatste had een vrolijk hoedje opgezet. Ik vroeg me af hoeveel fasten-your-seatbeltgrapjes er voor vertrek tegen Kaag gemaakt zijn. Vorige week vergat ik haar nog te vertellen dat Italianen ook een bloedhekel hebben aan het dragen van de autogordel en dat je in Napels T-shirts kunt kopen waar de gordel al op gedrukt is.
Napels de heerlijke stad waar de maffia het al jaren voor het zeggen heeft en waar je in een drukke straat zomaar voorgoed omver kan worden gekegeld omdat je te veel weet of te veel gepraat hebt. Dan moet je slapen.
Ik keek nog steeds naar de vliegtuigtrapfoto en vroeg me af of het keurige gezelschap toen al wist dat ze ’s avonds een vorkje zouden prikken met Sylvie Meis, die was uitgenodigd voor het officiële staatsbanket. Waarom? Om de avond nog enig cachet te geven? Begreep later dat Syl d’r jurk te bloot was. Ja, dat kan een serieus probleem zijn op dat soort avonden.
Eigenlijk was ik in de krant onderweg naar de sportpagina om me goed voor te bereiden op de halve finale van die avond. Ik had er zin in. Vooral in het volkslied van de Italianen. Als ze dat brullen vanuit de zolen van hun kicksen weet je al dat ze gaan winnen.
Toen ging de telefoon. En die van mijn vrouw. We hoorden paniek. Peter. Neergeschoten. Lange Leidsedwarsstraat. Daarna verdween ik snel in de jungle van het internet. Twitter, nieuwssites, NOS Journaal. En ik werd gebeld. Of ik hem kende? Ja, maar net als iedereen. We zaten niet ver van elkaar af in de Arena. En als ik in een talkshow zat was hij er toevallig ook. Want hij is al jaren elke avond twee keer op tv. En hij was ooit bij mijn voorstelling in Carré. Toen hebben we elkaar na afloop gesproken. Maar is dat kennen?
Wat ik van Peter vind? Ik vind hem eigenaardig. Met nadruk op ‘eigen’ en ‘aardig’. En in mijn ogen is hij moedig. Misschien wel overmoedig. Steeds dacht ik: dit loopt een keer verkeerd af. Dat las je terug in de eerste reactie van zijn zoon, die schreef dat hun grootste nachtmerrie werkelijkheid is geworden.
Wie er zondag in de finale spelen? Het kan me helemaal niks schelen. Ik fluister alleen maar zachtjes: “Hup Peter!”
Bron: NRC Handelsblad