WILLEMSTAD – Op negentienjarige leeftijd veranderde Alton Paas van examenleerling met de beste cijfers van de klas, in een gehandicapte die vanaf zijn nek tot zijn voeten verlamd was. Hij liep een dwarslaesie op door een auto-ongeluk en kon bijna niets meer.
Paas had de mogelijkheid om therapie te volgen in Amerika en zelf apparatuur aan te schaffen.
Op Curaçao is er namelijk geen nazorg voor mensen met een dwarslaesie.
“Zonder nazorg worden je spieren stijf, krijg je meer last van spasmes en kun je heel depressief worden”, vertelt Paas.
Elisa Koek in gesprek met Alton Paas
De 37-jarige Andy Kircher belandde twee jaar geleden met een dwarslaesie in een rolstoel. Hij revalideerde bij Revalidatiecentrum Verriet van de SGR-groep.
Toen dit stopte was hij aan zichzelf overgeleverd.
“De maatschappij zit niet te wachten op iemand die ze moeten helpen of waarmee je teveel rekening moeten houden. Je moet het zelf doen.”
Geen geschikte functies
Kircher wil weer aan het werk maar door zijn spasmes kan hij geen baan vinden.
Een 40-urige werkweek is moeilijk voor de meeste lichamelijk gehandicapten.
“De ene dag gaat het goed terwijl ik een andere dag veel pijn heb en misselijk wordt van de spasmes. Bedrijven hebben geen geschikte functies hiervoor en er is geen instantie die je hiermee helpt.”
Kircher moest een uitkering aanvragen en woont bij zijn ouders, terwijl hij weer kan lopen en voor zichzelf kan zorgen.
“Ik krijg 163 gulden per twee weken. Weer op mezelf gaan wonen is geen optie.”
Miloushka Pieterzs is procescoördinator bij Verriet.
Wanneer iemand met een dwarslaesie binnenkomt bij het revalidatiecentrum wordt door een revalidatiearts vastgesteld hoe lang diegene therapie krijgt.
Dit is meestal tussen de drie en zes maanden, soms iets langer.
Pietersz beaamt dat er hierna geen sprake is van nazorg op Curaçao.
“Voor nazorg is een patiënt op Curaçao afhankelijk van familie en vrienden. Ook voor ons is dit vervelend. De wet moet worden aangepast. We hebben al om de tafel gezeten met de minister en blijven het proberen. Zonder een aanpassing van de wet kunnen wij niks. Het loopt vast bij de overheid.”
Staren
De maatschappij is volgens Paas niet klaar voor gehandicapten.
Behalve een gebrek aan voorzieningen in gebouwen, op straat en het openbaar vervoer, weten velen weinig af van handicaps.
“Als men denkt aan een handicap, denken ze aan het downsyndroom. Wat een dwarslaesie is, weet bijna niemand. Er wordt regelmatig gedacht dat ik niet kan horen.”
Veel mensen met een handicap sluiten zich ook op waardoor het nog steeds ‘vreemd’ is om iemand met een rolstoel te zien.
“Ik ben er inmiddels aan gewend dat mensen ongegeneerd staren als ik met mijn rolstoel over straat rol.”
Bekendheid genereren
Paas is kort na zijn ongeluk Fundashon Alton Paas begonnen.
Hij hoopt meer gehoor te geven aan mensen met een dwarslaesie en Curaçaose therapeuten op te leiden om lotgenoten de goede nazorg te geven.
“Ik kom regelmatig op televisie waardoor de bekendheid over handicaps groeit. In mei organiseerden we een congres op Curaçao voor de regio. Ik merk dat er echt wordt geluisterd. Steeds meer mensen realiseren zich dat het systeem moet veranderen en we dit zelf moeten doen.”
Door Elisa Koek
Bron: Caribischnetwerk.NTR