Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curacao? Stuur uw brief voor 21:00 uur naar emailadres INGEZONDEN. Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten. De redactie van de Knipselkrant Curacao is niet verantwoordelijk voor de inhoud. Ingezonden stukken die opruiende of dreigende taal bevatten worden door ons niet gepubliceerd.

Vandaag laten we Wim van Meeuwen aan het woord.

Sinds ruim een jaar woon ik in Willemstad en rijd ik dagelijks in mijn ‘Old Lady Toyota’, geboortejaar 1999. Het is namiddag, woensdag 2 november, als ik bij Zuikertuintje uit de Botika kom en naar mijn auto loop. Zij staat vlak voor de deur, mijn oude Toyota 4Runner. Op de heenweg had ik al een raar gevoel over het sturen en gekraak in het stuurhuis.

Ik start de auto, rijd achteruit het parkeervak en draai aan het stuur om richting uitgang te rijden. Na een aantal meters zakt de linker voorkant door ‘z’n hoeven’ en sleept de onderkant een paar meter over het wegdek. Dat is misse boel denk ik in een flits van een seconde. Ik probeer uit te stappen, maar het portier zit klem op het wegdek. Dan de andere kant: dat lukt. Verdwaasd kijk ik wat er gebeurd is. Plotseling realiseer ik me dat mijn lokale telefoon thuis ligt en heb ik alleen mijn Nederlandse mobiel bij me.

,,Kan ik iets doen?”, vraagt een wildvreemde mevrouw. ,,Hier is mijn telefoon, dan kunt u de wegenwacht bellen.” Ik kijk haar aan en weet niets anders te zeggen dan ‘Danki, mevrouw’. De wegenwacht vraagt allerlei dingen, maar het dringt niet tot me door. De mevrouw vertelt wat ze heeft zien gebeuren en vraagt om een sleepwagen. Met haar telefoon mocht ik ook mijn partner bellen om snel hierheen te komen. Ondertussen is er autootje gestopt met een wat oudere meneer.

Hij stapt uit en bekijkt te schade: ,,Ik woon naast een garage vlakbij Hato, een heel goeie mecanicien die dit kan fixen, ik bel hem even.” Ondertussen zijn partner en nog een vriend gearriveerd. Er wordt uitgelegd waar de garage is. De wegenwachtmeneer is inmiddels gearriveerd en bekijkt de situatie. ,,Moet lukken”, mompelt hij en even later wordt de auto met veel gepiep en geknars de sleepwagen opgereden. De meneer van de garage heeft inmiddels gezegd dat we kunnen komen.

Nog geen half uur later staat de auto bij die garage. Intussen is de meneer van het Zuikertuintje- autootje erbij gekomen en vertelt trots dat zijn buurman alles kan met dit soort ongelukjes. ,,Morgen bellen, meneer. Komt goed. Ajo en bon nochi.”

Ik draai de film in gedachten terug en kan alleen maar bedenken: Wat zijn de mensen van Curaçao toch ontzettend aardig.

Wim van Meeuwen,
Curaçao