Column door dr. Jose M. Eustatia

In mijn column Zambesi revisited deel 14 heb ik uitgebreid stilgestaan bij een door mr. Ruben D bewerkte akte. Maar daarover is het laatste woord nog lang niet gezegd. Ik zal in deze column hier verder op ingaan.

Uit mijn graaf- en spitwerk blijkt dat er in onze Zambesi zaak meer aan de hand is dan mijn fantasie kan volgen. We zien de eerder voor fraude veroordeelde advocaat mr. Ruben D langskomen die druk bezig is een Nederlandse rechter uit het slaperige Bonaire “om te praten”.

Wanneer die rechter voldoende is bewerkt, wordt hij tegen alle procedurele regels in, als arbiter het door mij aangevraagd arbitrageproces ingeparachuteerd. De door mr. Ruben D “omgeprate” rechter mag in het door hem te leiden arbitrageproces de belangen van de cliënten van mr. Ruben D gaan dienen. Slim bedacht!

In de mythe van Homerus was sprake van een reusachtig houten paard dat grof malheur met zich meebracht. In het onderhavige geval presenteerde het Trojaanse paard zich in de gedaante van een uit vlees en bloed bestaande manspersoon: een rechter uit Bonaire. Ditmaal zonder de toga als teken van zijn waardigheid, maar in alles de metafoor van het onheil brengend epische fenomeen.

De akte die mij door mijn toenmalige advocaat mr. MB via mr. N Romero werd toegestuurd (bijlage 1a), vertoont alle aspecten van een authentieke akte. Dat geldt echter niet voor de door mr. Ruben D bewerkte akte (bijlage 1b) waarvan de “omgeprate” rechter mr. Frans V in het door hem geleide arbitrageproces gebruik zou maken.

Maar voor de rechters van het Gemeenschappelijk Hof van Justitie van Caribisch Nederland (GHvJ) was niet de akte, waarnaar in bijlage 1a wordt verwezen de authentieke akte. Volgens de rechters gold dat voor de akte van de eerder voor fraude tot een onvoorwaardelijke gevangenisstraf veroordeelde advocaat mr. Ruben D (bijlage 1b).

Opmerkelijk!

Want geen normaal denkend mens zal bij de slordige, van doorhalingen voorziene, deels onjuist gedateerde, en niet door alle partijen ondertekende akte als eerste aan een authentieke akte denken. De bij het doorgehaalde woord concept geplaatste parafen maken dat niet anders.

De rechters van het GHvJ leken echter geen moment aan de echtheid van de door mr. Ruben D gepresenteerde akte te twijfelen. Zij hadden, zonder enige uitleg, begrepen wat met die doorhalingen en ontbrekende handtekeningen bij een geïsoleerd op de laatste pagina geplaatste partij, werd bedoeld: De VOF, die vreemde eend in de bijt, moest aan het arbitrageproces worden onttrokken.

De rechters van het GHvJ hadden ook geen nadere uitleg nodig om te begrijpen dat partijen door tijdgebrek niet aan het opmaken van een opgeschoonde akte waren toegekomen: ze hadden daar vrede mee, want meenden dat alleen een muggenzifter zich aan zoiets onbeduidends zou storen.

De door een kantoorgenoot van mr. MB mij toegezonden akte (bijlage 1a) was volgens rechter mr. Gijs L. niet “echt”. Die akte was immers niet door advocaat mr. MB, maar door (ik citeer) “een zekere N Romero ondertekend”. Maar laat nou die zekere Romero, toevallig mr. N Romero zijn; de assistente van mr. MB die hem in gerechtelijke procedures als advocaat heeft vervangen. Let wel: de van doorhalingen voorziene akte van mr. Ruben D was volgens deze magistraat wél echt.

Wat moet de zonder toga en bef, maar wel met boerenverstand door het leven gaande leek hiervan denken?

Die leek zou misschien denken met rechters te maken te hebben die over onvermoede parapsychologische gaven beschikten. Immers een voorwaarde om de kronkelgedachten en bizarre bedoelingen van advocaat mr. Ruben D te kunnen lezen en zijn opmerkelijke akte naar waarde te kunnen schatten.

Maar in mijn optiek ligt het meer voor de hand dat deze rechters glashard aan het liegen waren. Want de door mr. Ruben D gepresenteerde “akte” (bijlage 1b), had veel meer weg van een voor de papierversnipperaar bestemd kladje, dan een document dat een authentieke akte moest voorstellen.

En om uit het op de laatste pagina geïsoleerd geplaatst zijn van de VOF, zo maar af te leiden dat die partij aan het arbitrageproces moest worden onttrokken………. Ik mis kennelijk de op hol geslagen fantasie om dit te volgen. Maar bekijkt u zelf de producties 1a en 1b en oordeel zelf.

Ik heb in de vorige columns vaker gesteld dat de door mr. Ruben D gepresenteerde akte, met zijn doorhalingen en merkwaardige lay out, eerder associaties oproept aan een manipulatie dan aan een authentieke akte.

Niet verwonderlijk, want het zal blijken dat die akte inderdaad een gemanipuleerd product is dat aan de geest van corrupte lieden is ontsproten.

Dat de rechters van het GHvJ daar een andere, niet door de logica ondersteunde mening over hebben, maakt dat niet anders.

Het doorhalen van het woord concept om de akte tot een definitieve akte te veranderen is ongebruikelijk en moeilijk te volgen. Maar alla, laten we dat maar even buiten discussie. Maar het vereist echter héél veel fantasie om uit de bij de VOF ontbrekende handtekening van een gemachtigde, te concluderen dat de VOF aan het arbitrageproces zou zijn onttrokken.
Volgens advocaat mr. Ruben D en de advocaten van mr. Frans V, is dat echter de logische en enige juiste conclusie.

Ik heb eerder al laten blijken dat dat NIET zo is en denk dat ik in deze de logica aan mijn kant heb. Want de VOF blijft in de tekst van alle pagina’s van de akte van mr. Ruben D (bijlage 1b) gehandhaafd als een partij die aan het arbitrageproces deelneemt.

Dat maakt het voor de neutrale lezer moeilijk, zo niet onmogelijk om louter op basis van een ontbrekende handtekening te concluderen dat de VOF niet aan het arbitrageproces mag meedoen.

Ik wil door het stelselmatig herhalen van de voor de hand liggende feiten, de bewering van mr. Ruben D definitief onderuithalen. De door hem gepresenteerde akte is niet de concept akte die door mr. MB werd opgemaakt en ter goedkeuring doorgeleid. Het is een bewerkte en gemanipuleerde versie van de concept akte van mr. MB.

Het was eigenlijk niet nodig geweest om ook maar één woord aan het grotesk en totaal ongeloofwaardig verhaal van mr. Ruben D en de advocaten van mr. Frans V te wijden.

Ik was daar echter toe genoodzaakt omdat de rechters van het GHvJ mij geen andere keus lieten. Die rechters wilden immers, tegen alle logica in, alleen de bizarre en volstrekt ongeloofwaardige verhalen van mr. Ruben D en de advocaten van mr. Frans V geloven. Deze rechters waren niet bereid om een andere en veel logischer zienswijze zelfs in overweging te nemen, laat staan daar een open discussie over te voeren.

Het is mij, dan ook ondanks het grote aantal gevoerde procedures, niet gelukt de rechters van het GHvJ van de onjuistheid van hun zienswijze te overtuigen. Deze rechters hadden zich in hun loopgraven ingegraven en konden daar met geen mogelijkheid uit worden getrokken. Want ze hadden zich koppig vastgebeten in hun voornemen hun foute collega mr. Frans V uit de wind te houden.

De bewering van mr. Ruben D dat partijen de concept akte spontaan hadden ondertekend is een macaber fantasieverhaal: partijen zouden volgens mr. Ruben D tijdens een korte bijeenkomst akkoord zijn gegaan met het als definitieve akte verklaren van de akte van mr. Ruben D én het aan het arbitrageproces onttrekken van de VOF.

Ik zou in de lezing van mr. Ruben D en de advocaten van mr. Frans V, gezellig met de witteboordencriminelen, die mij op grove wijze hadden opgelicht, om de tafel zijn gaan zitten en hun akte spontaan hebben ondertekend. De akte waarvan ik de stank van corruptie al op afstand kon ruiken!

Ik zou denken dat geen zinnig mens deze lariekoek voor zoete koek slikt. Maar de rechters van het GHvJ bleken daar tot mijn verbijstering wel toe bereid. Ze verwonderden zich er juist over dat ik de echtheid van de ongeloofwaardige lariekoek van mr. Ruben D en mr. Frans V in twijfel trok.
Dit tekent het totale morele verval waar deze rechtbank in haar obsessie om mr. Frans V uit de wind te houden, in die periode was beland. Ik stel met nadruk in die periode, want ik wil niet generaliseren. Maar de observatie is voor de betreffende periode absoluut correct.

Als de rechters het écht hadden gewild, hadden ze gemakkelijk de waarheid aan het licht kunnen brengen. Dat bewijs had gemakkelijk geleverd kunnen worden, indien de rechters mr. MB als getuige onder ede hadden gehoord. Want wie kan beter dan de auctor intellectualis van het concept het onderscheid aangeven tussen zijn akte en de door mr. Ruben D gemanipuleerde akte!

Dat was voor de rechters van het GHvJ uiteraard geen optie. Het ging die rechters helemaal niet om waarheidsvinding, maar juist om te voorkomen dat de waarheid boven water zou komen.

De waarheid zou er immers toe hebben geleid dat hun bloedbroeder, rechter mr. Frans V, samen met de eerder voor fraude veroordeelde advocaat mr. Ruben D, zich voor het plegen van valsheid in geschrifte hadden moeten verantwoorden. De rechters van het GHvJ kregen bij die gedachte alleen al de koude koorts.

Het hoeft dan ook geen verbazing te wekken dat mijn verzoek om de door mr. Ruben D en mr. Frans V gebruikte akte door een forensisch instituut op echtheid te laten onderzoeken steevast werd geweigerd.

Zelfs de meest standvastige gelovige, die van geen kritiek op de rechterlijke macht wil weten, zal – al is het stilzwijgend – moeten erkennen dat in deze casus het onder het tapijt vegen van de waarheid voorop stond. Er moest coûte que coûte worden voorkomen dat een Nederlandse rechter voor valsheid in geschrifte zou worden veroordeeld.

Maar de leugen, de misleiding en het bedrog liggen er in deze affaire zo duimdik bovenop dat de waarheid zelfs zonder getuigenverklaring en zonder forensisch onderzoek boven water zal komen.

Wat in deze affaire opvalt, is de verve waarmee mr. Ruben D en de advocaten van rechter mr. Frans V, gepoogd hebben hun leugens, misleiding en bedrog te legitimeren. En héél bijzonder, als respons daarop de enorme inzet van de rechters van het GHvJ om die leugens, de misleiding en het bedrog, tot absolute waarheid te verheffen. Sterker nog, deze rechters hebben – met totale ontkenning van het belang van de door rechter mr. Frans V bestolen klager – zich met hart en ziel overgegeven aan het irrelevant maken van de waarheid.

De akte van mr. Ruben D is een gemanipuleerd product. Het is een bewerkte versie van de door mr. MB opgemaakte concept akte. De rechters van het GHvJ wisten dat ook, maar hadden er alle belang bij te doen alsof hun neus bloedde.

Nu de echte feiten:
Alles wijst erop dat op het kantoor van SBA advocaten een opgeschoonde versie zonder het woord concept was uitgedraaid. Het bewijs van het bestaan daarvan is er: Mr. MB heeft mij via zijn kantoorgenote mr. N Romero deze definitieve akte doen toekomen (bijlage 1a).

Als men de “akte van mr. Ruben D” (bijlage 1b) vergelijkt met de van mr. MB afkomstige definitieve akte, lijkt het qua lay out om totaal verschillende akten te gaan. De verschillen zijn overduidelijk:

De concept akte van mr. Ruben D (bijlage 1b) telt vijf doorgenummerde bladzijden. De door mr. N Romero namens mr. MB getekende definitieve akte (bijlage 1a) telt slechts vier bladzijden.

De VOF is in de akte van mr. Ruben D geïsoleerd op de laatste pagina (pagina 5) geplaatst. De overige partijen werden onderaan pagina 4 geplaatst, waar tevens de handtekeningen moesten worden gezet.
Een hoogst opmerkelijke lay out. Want als de ruimte onder aan pagina 4 beter was benut, zou er voldoende plaats zijn geweest voor het ook onder aan die pagina 4 plaatsen van de VOF. Die ruimte is kennelijk opzettelijk breed gehouden om de VOF geïsoleerd op pagina 5 te kunnen plaatsen.

Mr. Ruben D is ondanks alles hardnekkig blijven volhouden dat de door hem aangeboden akte de concept akte van mr. MB was. Hij kon niet anders; hij moest immers zijn knullig gemanipuleerde akte een schijn van echtheid geven.

Het is echter bepaald opmerkelijk dat ik al over een definitieve akte beschikte, toen mr. Ruben nog met zijn gemanipuleerd concept liep te leuren. Een feit dat niet echt bijdraagt aan de geloofwaardigheid van zijn beweringen.

Maar de rechters van het GHvJ begrepen als de besten dat hun collega mr. Frans alleen gediend was met een erkenning van de concept akte van mr. Ruben D als de enige echte en onvervalste waarheid. Want alleen dan zouden zij met goed fatsoen hun foute collega uit de wind kunnen houden.
De rechters meenden dat zij daartoe het volste recht hadden. Een veroordeling voor valsheid in geschrifte en bedrog van een Nederlandse rechter zou immers in strijd zijn met het heilig dogma van de altijd onafhankelijke, onpartijdige en onkreukbare Nederlandse rechter. Dat is een geloofsartikel dat geen verdere discussie toelaat en waar dus niet aan getornd mag worden. Daarvoor dienen alle waarheden te wijken.
Een onafhankelijke, onpartijdige en onkreukbare Nederlandse rechter die schuldig is aan bedrog en valsheid in geschrifte………….?

Ondenkbaar en ontoelaatbaar. Dat is iets voor rechters uit landen waar de gekleurde medemens halfnaakt en verdwaasd onder palmbomen danst.
Ik heb eerder vermeld dat ik al in het bezit was van de definitieve akte (bijlage 1a) toen mr. Ruben D nog volop bezig was het – naar eigen zeggen – concept van die akte in de definitieve akte om te zetten.

Mr. Ruben D moest voor het omzetten van zijn concept in de definitieve akte zich bedienen van een primitieve actie die men niet in het digitale tijdperk waarin we nu leven, verwacht.

De versie 1.0 van WORD bestond al in 1991 en in 2010 was elke secretaresse met een opleiding op VSBO-niveau vertrouwd met de moderne versies van word.

En nu wil mr. Ruben D ons doen geloven dat er in 2010 geen andere mogelijkheid was om een concept akte in de definitieve versie om te zetten dan via het doorhalen van het woord concept en bij het doorgehaalde woord plaatsen van parafen?

Diep triest dat rechters van wie men verwacht dat zij aan de hoogste eisen van integriteit voldoen, dit frauduleus spelletje hebben meegespeeld. Nota bene met een advocaat die zij zélf, eerder voor fraude tot een gevangenisstraf hadden veroordeeld.

Het is verder bepaald opmerkelijk dat de arbiter in zijn totaal 73 pagina’s tellende tussenvonnissen en eindvonnis met géén woord vermeldt dat de VOF aan het arbitrageproces werd onttrokken. Ik was dan ook volledig onkundig van deze actie waarvoor mijn medewerking per se vereist was. Is het geloofwaardig te veronderstellen dat ik aan deze suïcidale akte zou hebben meegewerkt?

Totaal ongeloofwaardig!

Ik werd pas in het eindvonnis met dat onzalige besluit geconfronteerd. Een besluit waardoor ik slechts op de onbeduidende, niet solvente en op elk moment inwisselbare werkmaatschappijtjes van mijn ex-partners aangewezen was.

Een besluit waardoor mijn armslag tot een minimum beperkt was en ik overgeleverd was aan de nukken en grillen van een “omgeprate” arbiter die alleen de belangen van de wederpartij diende.

Uit een brief die ik recentelijk van de Sociale Verzekeringsbank (SVB) heb ontvangen, blijkt dat het al in 2008 bekend was dat die onbeduidende werkmaatschappijen niet eens bij de SVB als zorgverleners waren ingeschreven. Een feit dat voor ingewijden reeds bekend was maar, waarvan ik nooit op de hoogte ben gesteld.

De SVB is als zorgverzekeraar verantwoordelijk voor het dekken van de kosten van medische behandeling voor bijna 90% van de bevolking van Curaçao (toentertijd de Ned. Antillen). Het is dan ook duidelijk dat de niet bij de SVB ingeschreven werkmaatschappijen van de cliënten van mr. Ruben D in die periode zelfs nog onbeduidender waren dan ik mij had voorgesteld. Met het besluit van het aan het arbitrageproces onttrekken van de VOF had ik in feite geen tegenpartij meer die met enig kans op succes kon worden aangepakt.

In die periode was het beslag dat ik nog vóór de start van het arbitrageproces op de VOF had gelegd, mijn enige reddingsboei.

Ik heb in een eerder gepubliceerde column aangegeven dat advocaat mr. GX, om voor mij tot op de dag van vandaag onbegrijpelijke redenen, het beslag aanvankelijk tot het veel te lage bedrag van NAF 250.000.oo had beperkt. Dit terwijl ik met overleg van data hard had gemaakt dat er beslag moest worden gelegd tot een bedrag van minimaal NAF 710.000.00. Na hevig protest van mijn toenmalige accountant drs. Chr P en mij, werd naar eigen zeggen van mr. GX, “met de beslagrechter een compromis bereikt”. Dat compromis kwam neer op het nog steeds veel te lage bedrag van NAF 475.000.00.

De rechters van het GHvJ hebben uiteraard geen enkele moeite gedaan om nader onderzoek naar deze merkwaardige feiten te doen.

De wederpartij heeft er daarna alles aan gedaan om het beslag dat mijn enige reddingsboei was, via een zg overschrijding van de geldigheidstermijn onderuit te halen. Men zal zich dan ook kunnen voorstellen welke spanningen ik heb moeten doormaken tijdens het door de “omgeprate” rechter mr. Frans V geleide arbitrageproces. Want voor deze “omgeprate” arbiter waren de wensen en eisen van de wederpartij wet. Die móésten worden nagekomen.

De door mr. Ruben D bewerkte akte moest dienen om zijn hartenwens en die van zijn cliënten eindelijk in vervulling te doen gaan: een “geloofwaardige” rechtvaardiging voor het aan de arbitrageprocedure onttrokken zijn van de VOF.

Mr. Ruben D had eerder al pogingen in die richting ondernomen: hij had in twee procedures die aan het arbitrageproces waren voorafgegaan, gesteld dat zijn cliënten de VOF hadden voortgezet onder de naam VOF 2. Die VOF 2 zou niet dezelfde entiteit zijn als de VOF ten laste van wie ik conservatoir beslag had gelegd.

Het Gerecht heeft in de beschikkingen van 4 mei 2009 KG102/2009 en 11 mei 2009 KB 16/2009 aangegeven het door de betrokkenen ingenomen standpunt niet te volgen.

Maar bij de “omgeprate” rechter mr. Frans V was het voor mr. Ruben D een fluitje van een cent om zijn verdwijntruc met succes toe te passen.

Dit waren de eerste nu nog niet echt gevaarlijke pogingen om onder het door mij gelegd beslag uit te komen.

Ik concludeer dat een en ander niet alleen iets zegt over deze witteboordencriminelen, maar vooral over de door hun ingehuurde arbiter mr. Frans V. Want bij mr. Frans V slaagde mr. Ruben D er moeiteloos in zijn bij twee gelegenheden mislukte verdwijntruc toe te passen.

De witteboordencriminelen zouden zonder de frauduleuze steun van de ”omgeprate” arbiter de VOF niet hebben kunnen voortzetten. Althans niet zonder aan mijn voorwaarden te voldoen. Omdat in de statuten van de VOF geen “verblijfsbeding” was opgenomen, zou de maatschap bij het aftreden of overlijden van een van de partners moeten worden opgeheven. Ik zou alleen medewerking aan voortzetting verlenen als aan redelijke voorwaarden was voldaan.

Het niet in de statuten opnemen van een verblijfsbeding was een kanjer van een fout van de toen nog kandidaat notaris en inmiddels notaris mr. A Ch. In eerder gepubliceerde delen van deze columns is kandidaat notaris mr. A Ch vaker genoemd. Zij was de kandidaat notaris die zo behulpzaam was geweest bij het door ex-partner dr. Cl Hz manipuleren van de statuten van de VOF.

Maar ook voor het probleem van het ontbrekend verblijfsbeding had de “omgeprate” arbiter een frauduleuze oplossing. Zo werd ook dat wapen mij uit handen geslagen.

Ga er maar aanstaan om met zo’n partijdige als arbiter bijklussende rechter als tegenstander je recht te halen.

Het door mr. Frans V geleide arbitrageproces was een free for all waarin alles wat krom was, was toegestaan. Helaas besloten ook rechters van het GHvJ voor mr. Frans V hun integriteit tijdelijk bij het grofvuil te parkeren. Het opgelichte en bedrogen slachtoffer, moest in de civiele procedures meemaken dat de rechters zijn onweerlegbaar bewezen claims domweg ontkenden. Ik werd via bewijsbaar foute vonnissen het bos ingestuurd en werd bovendien veroordeeld tot het betalen van hoge proceskosten.
En dat alles terwijl het draaide om een bewezen frauduleuze door een als arbiter bijklussende rechter gebruikte nep-akte.

Een a prima vista gemanipuleerde akte die de rechters niet op echtheid wensten te laten controleren omdat ze niet wilden dat de zg echtheid van die akte zou worden betwist.

Ik heb een zeer hoge prijs moeten betalen om de rechters van het GHvJ in staat te stellen de frauduleuze als arbiter bijklussende rechter mr. Frans V te sparen voor een veroordeling wegens valsheid in geschrifte. Ieder ander zou in een vergelijkbaar geval zijn veroordeeld. De bewijsstukken voor valsheid in geschrifte liegen er immers niet om.

Hier is niet alleen sprake van klassenjustitie, maar van bedrog en oplichterij onder de mantel van integere rechtspraak. Het is goed te bedenken dat de rechters die voor deze misstanden verantwoordelijk zijn, Europees Nederlandse rechters zijn. Een enkele lokale in toga gehulde Oom TOM legde geen gewicht in de schaal.

Deze casus is spraakmakender dan de ervaring met rechter Westenberg die mr. Hugo Smit in zijn boek DE LIEGENDE RECHTER beschrijft. Spraakmakender dan de twee bekende casussen, waarin aan de hand van audio-materiaal werd bewezen dat Nederlandse rechters soms proces-verbalen manipuleren. En ook spraakmakender dan de artikelen, waarin publicist mr. Paul Ruijs aantoont dat veel rechters doelbewust de wet overtreden door hun nevenfuncties niet te vermelden.

Want hier is sprake van een uitzonderlijk geval van het in elkaar overgaan van de bovenwereld in de onderwereld. Uitzonderlijk omdat de bovenwereld in dit geval vertegenwoordigd wordt door de rechters van GHvJ.

De onderwereld was via de frauduleuze advocaat mr. Ruben D en zijn witteboordencriminelen/ cliënten goed vertegenwoordigd.

Ik heb een hekel aan de lieden die bij elke gelegenheid, of het nou een onbetekenende discussie over Zwarte Piet gaat, dan wel over een ruzie op een voetbalveld, klaar staan om de racistische kaart te trekken.

Daar staat tegenover dat men niet in het “Israël- valkuil” moet vallen, waarbij iedereen die gerechtvaardigde kritiek uit op het beleid van Israël in de bezette gebieden, als antisemiet wordt weggezet.

Soms is er écht de schijn van racisme en dan moet men zich vrijelijk daarover kunnen uiten. Waarmee niet gezegd is dat in al die gevallen daadwerkelijk sprake is van racisme.

Ik ben ervan overtuigd dat al dan niet bewust, dat racisme in deze zaak een rol heeft gespeeld. De witte Europees Nederlandse rechters van het GHvJ gingen er kennelijk van uit dat ik me niet tegen de witte rechter mr. Frans V had mogen keren. Ik had me deemoedig bij de uitspraak van de (witte) rechter moeten neerleggen. Of die goed was dan wel fout, dat deed er niet toe.

Dat hebben zij mij met hun vonnissen keihard en voor geen misverstand vatbaar voorgehouden. Zij zullen zich al dan niet onbewust hebben afgevraagd waar die man van kleur het lef vandaan haalde om hun witte collega rechter mr. Frans V zo openlijk en ongenadig te bruuskeren.

Het optreden van de rechters van het GHvJ was in deze zaak zo bizar dat ik mij helaas geen andere verklaring voor dat optreden kan voorstellen dan racisme tot op het bot.

Ook het feit dat die rechters van het GHvJ mij voorhielden dat ik meer dan tevreden moest zijn met het bedrag dat de arbiter in zijn welwillendheid mij had toebedeeld, getuigt van neerbuigendheid: “daar moet jij maar tevreden mee zijn”. Een door vooringenomenheid bepaald standpunt als zowel onafhankelijke accountants als de officieel aangestelde accountant deskundige hadden aangetoond dat de arbiter mij doelbewust had onderbedeeld.

Ik kom tot de goed onderbouwde conclusie dat ik hooguit 55% tot hooguit 60% van het bedrag toegewezen heb gekregen van het bedrag waar ik recht op had.

En dat terwijl ik door partijdige rechtspraak tot aan hoger beroep heb moeten vechten voor recht. En dat recht niet heb gekregen, maar wel een kapitaal aan advocaatkosten heb verbeurd.

Als alles zal zijn gezegd dat per se gezegd moest worden; en als ik al mijn stellingen en verklaringen met onweerlegbare bewijsstukken heb onderbouwd, zullen zelfs degenen die beweren er gif op in te nemen dat alle Nederlandse rechters integer zijn, van hun geloof vallen.

Het is een onloochenbaar feit dat arbiter mr. Frans V zich heeft laten “ompraten”. Hij was als “omgeprate” arbiter verplicht de wens van de cliënten van mr. Ruben D uit te voeren. De onpartijdigheid van mr. Frans V stond alleen al op basis van de dubieuze wijze waarop zijn benoeming tot stand is gekomen ter discussie. Aan zijn benoeming lag een leugenachtig faxbericht ten grondslag.

Die benoeming werd bovendien tegen alle procedurele regels in doorgedrukt. Maar het was voor mij vanaf de start van het arbitrageproces duidelijk dat mijn kwaadste voorgevoelens zouden worden bevestigd: een niet koosjere arbiter.

De opdracht van mr. Frans V was mij te ruïneren en anders mij zoveel mogelijk schade te berokkenen. Een minder “tot de tanden toe gewapende” tegenstander zou in het samenspanningsproces van advocaat mr. Ruben D en zijn “omgeprate” arbiter mr. Frans V simpelweg zijn vermorzeld. Dat is hun niet gelukt. Maar de door mij geleden financiële schade was, mede door het partijdig optreden van de rechters van het GHvJ, aanzienlijk.

Ik heb gedurende een lange periode geleden onder de naweeën van de spanningen, waarin ik in die tijd heb verkeerd. Reden dat ik niet zal rusten voor er recht is gedaan, dan wel de betrokkenen blijvend aan de schandpaal zijn genageld.

Ik zal alle feiten op een rij zetten, zodat het voor geen enkele rechter van de Nederlandse rechterlijke macht mogelijk zal zijn vol te houden dat mr. Frans V de meest onafhankelijke, de meest integere en onpartijdige rechter is die op deze planeet rondloopt.

Het zal niet mogelijk zijn tegenover een onafhankelijker instantie vol te houden dat mr. Ruben D de vleesgeworden rechtschapenheid is.

Mr. Frans V zal, naar mijn mening, de geschiedenis van de Nederlandse rechtspraak ingaan als een van de meest foute rechters. Een rechter met wie vergeleken de LIEGENDE RECHTER mr. Westenberg een onbeduidende grabbelaar was.

Mr. Frans V zal in de rechtsgeschiedenis alleen in de zeer corrupte Godfather van justitie mr. Roelof Marius Ribbius (https://www.amazon.nl/Godfather-van-Justitie-Hof.) zijn gelijke hoeven te erkennen.

Wordt vervolgd

Dr. Jose ‘Joe’ M. Eustatia (1938) studeerde medicijnen aan de Universiteit van Nijmegen. Hij promoveerde in 1971 tot doctor in de geneeskunde op het proefschrift de vermenigvuldiging van virussen in lymphocytyen; een toentertijd zeer besproken onderwerp. In 1972 keerde hij als specialist in de laboratoriumgeneeskunde (hoofdvak Bacteriologie) naar Curacao alwaar hij tot 1998 als arts-bacterioloog en hoofd Landslaboratorium werkzaam is geweest. Eustatia heeft een belangrijke bijdrage geleverd aan de studie omtrent het voorkomen en de bestrijding van HIV-infecties (AIDS) op Curacao. Lees meer…