Column Arien Rasmijn
Tussen alle verkiezingsdrama door gaat het echte leven gewoon door. En de laatste tijd klopt de dood weer dichtbij aan. Mike Petronia, een begrip in San Nicolas en een man die als DJ en promotor letterlijk leeft van het brengen van vertier aan anderen, verloor zijn negentienjarige dochter aan vuurwapengeweld.
De dader was zelf amper zeventien jaar oud. Vandaag viel een derde arrestatie, een 23-jarige buurjongen. De politie gaat inmiddels uit van dat het een bende-gerelateerde moord is. Ik kan me nauwelijks een voorstelling maken van hoe zoiets kan gebeuren, maar inmiddels weet ik ook gewoon dat het een blinde vlek is voor mij. Het is niet mijn wereld. Ik lees en hoor er alleen maar over en wat ik lees en hoor is dat het aantal illegale vuurwapens de spuigaten uitloopt en dat steeds meer jongeren overgaan tot het gebruik daarvan en zeker niet alleen om elkaar af te schrikken.
Jongen in Pos Chiquito, door zijn hoofd geschoten in koelen bloede. Dezelfde jongen die Sayuri Petronia door haar hoofd schoot zou eerder al op mensen hebben geschoten bij de American Bar. Gewapende overvallen her en der, woningen die brutaal worden binnengedrongen en waarbij de inwoners hardhandig worden toegetakeld.
De regelmaat is niet al te hoog, maar de ernst van de gevallen is alleen maar toegenomen. Iets is al langer kapot hier en de pandemie heeft dingen alleen maar uitzichtlozer gemaakt, niet alleen op financieel maar zeker ook op psycho-sociaal gebied. Tijdens de debatten wordt er nog wel naar gevraagd en verwezen, maar de waarheid is dat we er allemaal behoorlijk door overweldigd zijn en allemaal inmiddels vrezen dat wat kapot is niet meer te herstellen valt. In ieder geval niet voor een paar generaties.
Sayuri’s moord had een ommezwaai moeten brengen, net als de dood van Jhon Semeleer, maar inmiddels zijn we allemaal zo verdoofd dat we na een dagje geschokt reageren op Facebook gewoon in dezelfde richting door blijven razen. Op weg waar naartoe? Geen idee eigenlijk en misschien is dat ook het meest beangstigend.
Deze week moet ik ook denken aan een andere jonge ziel – Hij is net 20 geworden – die deze wereld te vroeg verlaat. Stan Bossong’s lot is ook wreed. In plaats van een kogel kreeg hij kanker en na drie jaar knokken is het einde bijna daar. Maar met hulp van zijn vader geeft hij het lot alsnog een verdiende harde schop na.
Er is een GoFundMe opgezet voor de aanschaf van twintig nieuwe medicijnpompen waarbij terminale patiënten in het comfort van hun eigen omgeving zichzelf met pijnstillers kunnen inspuiten. Voor wie in die laatste fase zit kan dit een groot verschil uitmaken. En zo laat Stan alsnog iets moois achter, met hulp van zijn vader wiens hart ongetwijfeld gebroken is, net als dat van Mike Petronia die op zijn beurt heeft gezworen om uit naam van zijn dochter te strijden voor minder wapens op straat.
Ik kan me niet voorstellen wat het is om je eigen kind zo onherroepelijk te verliezen, maar ik weet dat echte vaders harde strijders zijn en ongelofelijk veel kunnen incasseren. En ik weet dat liefde uiteindelijk sterker is dan de dood. Maar godallemachtig, wat doet het pijn en hoe anders is de wereld vergeleken met toen ik zelf negentien was, een kwart eeuw geleden.
Bron: Den Cayente
Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer….