Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curacao? Stuur uw brief voor 21:00 uur naar emailadres INGEZONDEN. Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten. De redactie van de Knipselkrant Curacao is niet verantwoordelijk voor de inhoud. Ingezonden stukken die opruiende of dreigende taal bevatten worden door ons niet gepubliceerd.
Vandaag laten we Dominique Adriaens aan het woord.
Woonwijken en overheidskavels lijken steeds vaker plaats te moeten maken voor ondernemers met dollars in hun ogen, terwijl de economie steeds verder wegzakt. Risico spreiding door meteen drie ondernemingen tegelijk te starten tussen gelijksoortige winstoptanten, als het niet legaal kan, dan illegaal. Of er a1 drie tot vier anderen op 10 meter afstand in dezelfde soep staan te roeren, deert hen niet.
Waarschijnlijk gooien ze er een wesu extra in voor 0,50 cent minder als de buurman. Waar die wesu vandaan komt, hoeft niemand te weten. Waar ik als kind kon uitkijken vanaf de trap van ons huis naar een weidse omgeving met in de verte de zonsondergang achter de bergen waar volgens onze vader Klaas Vaak woonde, zie ik nu alleen matig gebouwde, lelijke winkelunits die het uitzicht belemmeren en een sta-oom aan auto’s in de file.
Om klandizie te trekken bulderen de speakers om de beurt onze voormalige woonwijk in. Bij mij knipperen de lichten dan aan en uit op de ritmes van de bassen. De toename van ondernemers trekt alle elektra weg. Scheuren in de fundamenten wijzen op jarenlange mishandeling van camavalsoptochten en met nitro knallende egotrippers.
Om mij heen de ritmes van wekelijks slorpende beerputmonsters en high pressure tanks van carwashes en illegale bedrijven tot ‘s avonds laat. De weg oversteken is tegenwoordig een life and death experienoe en kan op de bucketlist.
Kan iemand mij uitleggen, waarom natuur moet wijken voor fantasiewoonwijken, er lange wachtlijsten bestaan voor woningzoekenden terwijl het halve eiland volstaat met lege kantoor- en winkelunits en malls gebouwd op oorspronkelijk woonbestemmingen? Kan iemand mij uit- leggen waarom we 24 meestal uitgestorven eettenten, truk’i pans en restaurants met terrassen en alles wat ervoor doorgaat nodig hebben op 2 kilometer afstand met lawaai tot vijf uur ‘s ochtends?
Dit terwijl mensen tussen de kakkerlakken moeten wonen op 50 vierkante meter in de straat erachter met kussens over hun oren tegen het lawaai of als ze het kunnen betalen dubbel isolerende ramen?
Kan iemand mij uitleggen waarom de mensen die willen werken in deze ondernemingen vaak schandelijk behandeld worden en niet betaald voor het werk dat ze uitvoeren want de concurrentie is moordend? Waar zijn we mee bezig? Is dit sociaal beleid, beste kabinet?
Wijken voor de ondernemer die geen boodschap heeft aan opgroeiende kinderen en van hun pensioen genietende mensen door een woonwijk af te breken en vol te plempen met middelmatige businesses en toko’s waar je vaak geen klant kunt bekennen? Wijken we voor het witwassen, de opportunisten en illegaliteit of gaan we weer zorgen voor elkaar en de gemeenschap en bouwen we samen weer woongemeenschappen op waar die oorspronkelijk bedoeld waren?
Het wordt tijd dat er paal en perk wordt gesteld aan de wildgroei van toko’s, sneks en winkelunits en er gewerkt wordt aan een stabiele woon- en werkgemeenschap volgens een bestemmingsplan met een visie in plaats van paniekvoetbal en intimidatie door huilende ondernemers die investeringen deden op illegale terreinen. Of ben ik te hippy-achtig voor 2018?
Dominique Adriaens,
Curacao