Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curaçao? Stuur uw brief voor 17:00 uur naar emailadres: INGEZONDEN.
Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten.
De redactie van de Knipselkrant Curaçao is niet verantwoordelijk voor de inhoud.
Ingezonden stukken die beledigende of discriminerende taal bevatten worden door ons niet gepubliceerd.
Vandaag laten we Jan Jonkman aan het woord
Gisteren ontdekte ik op Facebook een bijzonder goed beeld over
‘United we are strong’.
Verschillende scènes passeerden de revue, zoals op het strand een grote groep krabben die door een grote roofvogel in gevaar kwamen. Ze sloten onmiddellijk de gelederen en werden één groot veld van krabben met omhooggestoken scharen. Gevolg: De roofvogel delfde het onderspit. Een tweede voorbeeld van honderden mieren, die aangevallen werden door een miereneter. Met het gevaar voor ogen ordenden de vele mieren zich tot een grote bal, die opgezogen zou worden door de miereneter, maar, de miereneter stikte in zijn eigen lucht. De gebalde mieren bleken te sterk voor dit dier.
‘United we are strong’
Wat een les kunnen wij hieruit leren! We zeggen dat dieren gedreven worden door instinct en dat mensen de gave hebben om keuzes te maken. Maar juist hier zitten de addertjes onder het gras, namelijk dat de mensen verkeerd gebruik van die keuzemogelijkheden maken, of dat zij helemaal geen keuzes maken en alles op zijn beloop laten. De gevolgen hiervan zien wij in de afschuwelijke wanorde in het wereldgebeuren. Ik hoef hier niet over uit te weiden. Laten wij maar dicht bij huis blijven, ons land Kòrsou.
Laten we beginnen met de start van Land Kòrsou op 10-10-’10.
Schone lei, veel uitdagingen, maar wat deden wij daarmee?
Jammer dat dezelfde mensen van voor en na 10-10-’10 met die schone lei en die uitdagingen aan de slag gingen met als resultaat: Een grote wanorde! Egoïsme, individualisme en macht waren de bouwstenen. Je kunt namelijk geen zout van je gezicht afwassen met zeewater.
En omdat de innerlijke mens niet in de juiste zin bekeerd is houdt deze wanorde ook niet op.
Niet op de laatste plaats houd ik de instituten, de religieuze instituten, medeschuldig hieraan. Ik miste en ik mis de voorbeeldfunctie van deze mede machtsinstituten om die draai te geven aan de mallemolen waarin wij ons bevinden. Ze prediken God, maar bedoelen zichzelf maar al te vaak. En ook ik maakte hier deel van uit. Ik zeg dan ook: Mea culpa!
Hier geldt niet ‘Eenheid in verscheidenheid’, zoals koninginmoeder Wilhelmina het zo graag bedoelde, maar ‘Oppervlakkig aaien in gescheidenheid’ en daar geef je een volk geen richting en wijzing mee.
Maar, er komt een moment waarop we op moeten houden met modder naar elkaar gooien en daarvoor in de plaats moet er een robuuste wil opstaan om het roer willens en wetens om te gooien, ook al kost het je je eigen egoïstische kop. En dat noem ik: Vergeving vragen en aanbieden. Of zoals we het vroom zeggen: Tafels der verzoening aanbieden vanuit de diepste roerselen van je hart en ziel in een betere toekomst, ook aan mensen, die je eigenlijk naar de donder zou willen sturen. Deze boodschap moet niet binnen instituten blijven van gelijkgelovigen, maar juist daarbuiten, waar men het niet verwacht.
Met die instituten bedoel ik niet alleen kerken en religieuze groeperingen, maar ook politieke partijen, banken, vakbonden, regeringen, stichtingen en verenigingen. Kortom, overal waar mensen zich verenigen om een of ander doel. Op papier kan alles mooi en goed staan, maar het is alweer dezelfde mens die daar goed of verkeerd mee om gaat.
Mochten we het roer kunnen omdraaien, dan zal het Curaçaose nieuws er heel anders gaan uit zien.
United we are strong!
Door: Jan Jonkman
te, Curaçao