Pa Godfried Gogo Adem | GMA/News

AMSTERDAM/CURACAO – Ro Deira; ‘Door merg en been… hoeveel kan een mens nog hebben?’ De realiteit, de confrontatie, de waarheid, Maar doch de gevoelens die er achter zit wanneer hij het werk goed wil dien in het belang van allen. Zij was een alleenstaande Antilliaanse hardwerkende moeder van 28 jaar met een 6 jarige dochtertje. Zonder politie/justitie contacten.
“Kort nadat zij haar dochtertje op school heeft afgezet is zij op de terugweg naar huis en werk doodgeschoten nabij een bruggetje in Amsterdam Zuidoost. Daar sta ik dan…belast met de 1e opvang van dochter, leraren, leerlingen op school en vervolgens coordinatie opvang dochtertje. Ik had burgerkleding aan. Ze zat op schoot bij haar juf, keek mij recht in de ogen en zei: ” het is niet waar” … haar 1e reactie…om vervolgens troosteloos in huilen uit te barsten…in de armen van haar juf. Haar tranende ogen waren op mij gericht. Ik hield het niet meer droog. Voordat zij in crisisopvang werd geplaatst..heb ik haar opgetild…een kusje op beide wangen gegeven en gezegd…ik zal er voor je zijn. Op dat moment wist ik dat ik een kleinkind heb gekregen. 2 dagen later is zij alsnog bij oma geplaatst alwaar ik in uniform voor de deur stond. Ik heb de familie gecondoleerd…zij sprintte naar mij toe, omhelsde mij ..liet mij niet meer los en riep Tio Tio. Zij was blij vrolijk…de droevige stemming in huis fleurde op, vanwege haar reactie naar mij. Wij hielden elkaar stevig vast. Niemand had dit verwacht…ook ik niet. Ik laat haar nimmer los…dat weet ik nu al. Ik heb een kleindochter. Gisteren belast met de coördinatie van de stille tocht. Samen met collegae liep ik in uniform gekleed tussen familie, vrienden en kennissen. Wat mij opviel was.. dat er geen enkele vertegenwoordiger van enige Antilliaans organisatie in Amsterdam en heel Nederland aanwezig was. Onze aanwezigheid en ondersteuning werd door familie, vrienden en aanwezigen op prijs gesteld. Daar was het ons om te doen. Ook dit is politie.”