Mijn telefoon piepte constant: tientallen berichtjes ingesproken door hem, maar ik durfde niet terug te bellen. En ik durfde hem zeker niet onder ogen te komen. Ik was bang dat het op mijn hoofd stond geschreven: dat ik me in de armen van een andere man had gestort…
Ik had spijt als haren op mijn hoofd. Natuurlijk. Hoe stom en ondoordacht om uit pure wanhoop, jaloezie en verdriet mijn heil te zoeken bij een ander. Hoe bizar ook: hij bedonderde zijn vrouw en zijn eigen minnares bedroog hem op haar beurt weer.
De deurbel ging. Heel indringend en lang. Ik wist dat hij voor de deur stond en ik twijfelde. Moest ik opendoen? Hij wist toch wel dat ik er was: de auto stond voor de deur, het licht brandde… Met lood in mijn schoenen liep ik naar de gang. In een flits zag ik mijn bleke gelaat in de spiegel terugkijken. Ik zag er niet uit.
Sorry
Ik deed de deur open en zag een enorme bos rode rozen. Er bovenuit keken twee smachtende ogen me aan. “Sorry”, zei hij. En ik barstte in tranen uit. “O lieverd, sorry dat ik zo uitviel.” Hij legde de rozen op de trap en omhelsde me. Ik kon de gierende uithalen niet meer inhouden en liet me gaan. Het schuldgevoel werd me te veel. En ik besefte dat hij dacht dat ik in verdriet was vanwege zijn uitval. Hij zou eens moeten weten.
Natuurlijk eindigden we in bed. Allebei omdat we het gevoel hadden dat we het goed moesten maken. Allebei om een andere reden. We vreeën alsof ons leven er vanaf hing. Zoveel passie, zoveel liefde, zoveel lust. Dit was iets wat ik onmogelijk met iemand anders zou kunnen ervaren. Zo voelde hij dat toch ook wel?
Verhit, voldaan en moe, doezelden we even weg.
Betrapt
“Wie is dit?! Wie stuurt je deze berichten?”
Ik was echt in slaap gevallen en voelde hoe ik langzaam uit een ontspannen gevoel naar een stressniveau opsteeg. Ik deed mijn ogen open en zag hoe hij de telefoon dicht voor mijn gezicht hield. “Ik hoop dat we afgelopen nacht opnieuw kunnen…”
Shit…shit, shit, shit. Dat was de gescheiden man, ‘mijn’ andere man die me even had getroost.
Hij griste zijn kleding bij elkaar en stampte de kamer uit voordat ik überhaupt wat kon zeggen. De deur viel met een knal dicht. En ik werd boos, heel boos. Moest ik me nu aan hem verantwoorden? De man die zijn eigen gezin ook een rad voor ogen draaide?
Bron: Vrouw.nl
Het volgende hoofdstuk moet dan Ivar Asjes aan bod komen, waar gol digster Stella van Rijn tegenaan begon te vrijen nadat MFK uit de regering was gezet.
Ivar beloonde Stella’s gevrij met een rol als oppasmeisje van Fraudelyne Wiels, omdat Stella onder Schotte bewezen had ogen en oren voor ambtsmisbruik heel goed gesloten te kunnen houden. Sterler nog, het sprekende mantelpak werd zelfs lid van de MFK.
Dit leest alsof Edward Heerenveen zijn intrede heeft gemaakt in het leven van Stella van Rijn en Gerrit Schotte daar niet blij mee is.