En dat terwijl Curaçao het verleden graag omhelst. Onlangs nog bij de herdenking van vijftien door Nederland gefusilleerde Chinezen. Terecht dat hier aandacht voor is, terecht dat Curaçao dit wil herdenken. De Chinezen zijn met recht oorlogsslachtoffer, ook al werden ze niet gedood door vijandelijk vuur.

Toch kan ik het niet laten om op te merken dat die herdenking in schril contrast staat met de beledigingen die Chinezen in 2012 moeten ondergaan op Curaçao. Beledigingen die niet onderdoen voor wat de Joden in Europa voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog naar hun hoofd geslingerd kregen. Misschien dat de herdenking van deze slachtoffers ons ooit leert om ook levende Chinezen te respecteren.

De slavernij.

Ook zo’n stuk geschiedenis die met recht ‘levend’ wordt gehouden. Het heeft ons hier en nu bepaald en bepaald voor een deel ook de relaties van ons volk. Het heeft Curaçao gebracht waar het nu staat. Er zijn dan ook verschillende dagen in het jaar dat Curaçao op grootse wijze aandacht schenkt aan het leed dat mensenhandel heeft gebracht over de hele wereld en zeker hier op Curaçao.

Ik vind het daarom zo vreemd dat 4 mei vrijwel ongemerkt voorbij gaat op ons eiland. Honderden scheepvaartlieden uit Bonaire en Curaçao en vele Antilliaanse schutters zijn omgekomen door Duits militair geweld. Ook militairen van andere mogendheden, zoals Amerika hebben offers gebracht en zijn hier gestorven. Honderden onschuldige burgers werden vanwege hun nationaliteit op Bonaire geïnterneerd.

Waarom was er zo weinig belangstelling vanochtend aan het Waaigat? Waarom houden we geen minuut stilte voor onze slachtoffers uit die tijd? Waar hangt ergens op Curaçao de vlag halfstok? Zijn we zo selectief in het herdenken van onze slachtoffers? Vergeten we net als Suriname wel de slachtoffers van gisteren, maar niet die van de eeuwen daarvoor?
Ik weet het wel, maar mag het eigenlijk niet zeggen. U weet het ook, ik hoef het dus niet te zeggen.
Funda Müjde in gesprek met Antillencorrespondent Dick Drayer (3’54”)