Gister las ik een interview met NPO-schnabbelkont Fons de Poel en daarin vertelde deze snotneus dat hij vier huwelijken achter de rug heeft, maar dat hij in zijn leven slechts twee keer echt verliefd is geweest. Een goudeerlijke bekentenis. Maar volgens mij moet je zoiets na zeventien shotjes Casamigos Tequila diep in de nacht tegen je beste vriend in een derderangs sneuveltent fluisteren, maar niet plompverloren aan een journalist van de Volkskrant vertellen.
Dan weet je dat een paar honderdduizend mensen dit lezen en dat alle ranzige Santegoedjes dit binnen de kortste keren overnemen. Dus ben je volgens mij echt niet helemaal lekker. Ik moest onmiddellijk denken aan de vier exen van deze zieke Fons.
Tussen hen is na het verschijnen van dit artikel ongetwijfeld een oude strijd opgelaaid. Op wie was Fonsje dan wel en op wie was hij absoluut niet verliefd? Alle vier zullen ze onafhankelijk van elkaar denken: op mij was hij sowieso tot over zijn oren en wie die andere is … dat zoekt die zure muts zelf maar uit!
Het leukste zou het natuurlijk zijn als Fons persoonlijk met het juiste antwoord komt en uitlegt dat hij op geen van zijn vier echtgenotes echt verliefd is geweest. Dat hij alleen dampend en slapeloos knettergek is geweest op twee beeldschone stagiaires. Die meisjes, die inmiddels volwassen vrouwen zijn, hebben het interview ook gelezen en halen nog opgeluchter adem dan toen ze hem als onschuldige bakvissen moesten uitleggen dat ze niet geïnteresseerd waren in zijn iets te katholieke avances. De dames zochten liever een beter brandpunt. Warmer en ongetrouwd.
Nog leuker zou het zijn als alle vier de exen gezamenlijk door het Gooi gaan lopen blazen dat zij op dat Roomse journalistje ook helemaal nooit verliefd zijn geweest. Dat de huwelijken niks anders waren dan een potje jezelf omhoog neuken omdat Fons toen op een hoge positie binnen de KRO zat. En dat ze aan iedereen helder uitleggen dat negen van de tien televisiehuwelijken zo in elkaar zitten.
Eigenlijk spookten deze week totaal andere dingen dan Fons de Poel door mijn kop. Allereerst de meute treurige kantoorklerken die zich ieder weekend Viking voelen en met gevaar voor eigen leven meedoen aan zogenaamde obstakelraces. Wat dat zijn? Dan leggen mensen een parcours van tientallen kilometers af en moeten over de meest idiote hindernissen klauteren. De eerste dode is inmiddels al gevallen. Het hardst moest ik lachen toen ik las dat allerlei volwassen deelnemers voor aanvang een paar groene vegen onder hun ogen aanbrengen omdat ze er dan angstaanjagender uitzien.
Het gaat bij die races niet om een paar honderd deelnemers, maar om honderdduizenden obstakelracers. Die moeten zichzelf bewijzen. Ze zijn iemand! Het gaat om ingedutte binnendienstmedewerkers die een nieuwe uitdaging zoeken en zich met gevaar voor eigen leven van een zeephelling van twaalf meter storten. Daarna kan je weer een hele week probleemloos op kantoor suffen en dutten. Maar dan wel met uitzicht op een nieuw weekend ‘apenkooien voor volwassenen’. Een soort Sterrenslag voor onbekende Nederlanders. Zo hou je je leven wel vol.
Maar het lijkt me beter dan wat ik deze week ergens in Noord-Holland zag. Daar liepen achtduizend vuttende jongbejaarden mee in een wandelvierdaagse. Dat is allemaal zeer sportief en veiliger dan een obstakelrace, maar wanneer hebben die achtduizend mensen met elkaar afgesproken om er allemaal precies hetzelfde uit te zien? Bij alle echtparen moest ik lang kijken wie de man en wie de vrouw was omdat die wijven allemaal zo’n kortgeknipte jongenskop hebben. En dan het door mij al vaker besproken, aseksuele rugzakje.
Thuisgekomen vroeg ik aan mijn vrouw wat ze zou doen als ik opeens met een rugzakje de tuin in zou komen. Het antwoord was duidelijk: scheiden. En wel zo echt mogelijk.
Ik vertelde haar over de vierdaagsekudde die ik die ochtend was tegengekomen en zij begon over haar favoriete reporter Fons de Poel die daar elk jaar vanuit Nijmegen iets te enthousiast verslag van doet.
Ik vroeg of ze met hem iets zou willen. Nee. Ze werd op dat soort niet gauw verliefd. Ik legde haar uit dat dat voor onze Fons niet belangrijk is.
En ’s avonds in de echtelijke sponde heb ik mijn vrouw woest verrast. Hoe? Met twee groene vegen onder mijn ogen!
Bron: NRC Handelsblad